maandag 23 november 2015

Goedkoop wordt duurkoop



Tijdens een rustige zondagdienst gaat mijn telefoon. Aan de andere kant van de lijn klinkt een zware mannenstem. "Ja, ik zit met een probleempje. Ik heb net de kat van mijn vriendin een pipetje tegen de vlooien gegeven, en nu is hij helemaal aan het schuimbekken en aan het schokken. Wat moet ik nu doen?" Ik vertel hem dat het me het beste lijkt dat hij meteen met de kat naar de praktijk toe komt.

Als hij een kwartier later in de spreekkamer staat, is de kat al wat rustiger maar hij kwijlt en trilt nog steeds hevig. De man vertelt hoe zijn vriendin had gevraagd of hij tijdens vakantie de kat tegen de vlooien wilde behandelen. Maar toen hij dat wilde doen, bleek het doosje met pipetjes leeg te zijn. "Nou zijn die pipetje best duur, en voor onze Maltezer hadden we er nog eentje liggen die tot tien kilogram gaat. Dus ik dacht, dan geef ik gewoon een halve pipet. Leek mij niet echt een probleem. En deze werken ook nog eens tegen de teken!" vertelt hij triomfantelijk.

Terwijl ik een infuus aanleg en de kat medicatie geef om de trillingen te onderdrukken, leg ik uit dat het helaas wél een probleem is. Deze pipetten zijn zeer veilig voor honden, maar katten zijn daarentegen erg gevoelig voor een van de stoffen in dit product. Sterker nog, het is voor hun giftig en er is geen anti-gif beschikbaar.

Tijdens mijn verhaal heeft zijn montere blik plaats gemaakt voor grote angstige ogen. "Maar het komt toch wel goed dokter?" vraagt hij zachtjes. "Anders vermoord mijn vriendin me!" Ik vertel dat we het middel zoveel mogelijk uit de vacht gaan verwijderen en de kat ondersteunend gaan behandelen tot de giftige stof uit het lichaam verdwenen is. Behalve dat -en heel hard duimen- kunnen we op het moment niet veel meer doen.

Twee dagen later is de kat volledig hersteld en mag weer naar huis. De man en zijn vriendin zijn dolgelukkig als ze hun kat gezond en wel terugkrijgen. Maar de rekening is door alle intensieve zorg wel flink opgelopen. Terwijl de man het bedrag afrekent, merkt zijn vriendin smalend op: "Denk dat je goedkoper uit was geweest als je gewoon even nieuwe pipetjes voor de kat had gekocht."

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!



maandag 16 november 2015

Mag het ietsje minder zijn?


Als kat Miesje uit haar mand wordt getild en op mijn behandeltafel wordt gezet, blijft ze lusteloos liggen. "Ja, zo is ze dus al de hele dag. Ik vraag me af of ze eigenlijk wel heeft gegeten." vertelt mijnheer Winkman bezorgd. Meer informatie heeft hij niet, dus ik besluit om met het lichamelijk onderzoek te beginnen. Als ik de pols wil opnemen springt de kat als een wesp gestoken overeind.

Ik draai de kat op haar rug en snap waarom. Aan de binnenkant van haar linker dijbeen zit een grote open wond, en zo te zien zit die er wel een dagje langer dan vandaag. Als ik dit tegen mijnheer Winkman vertel, is hij zichtbaar geschrokken. "Och nee, wat erg! Ik heb het gewoon helemaal niet doorgehad!" roept hij uit. 

Dat verbaast me niets, want ik ken de situatie bij mijnheer Winkman wel een beetje. Het is een aardige maar excentrieke man. Na een grote erfenis heeft hij in een buitengebied een huis gekocht waar hij met zijn vier katten is gaan wonen. Maar het bleef niet bij deze vier katten, er kwamen er steeds meer bij. Van de ene kant omdat hij een zwak voor bijzondere raskatten heeft, aan de andere kant doordat hij ongewenste katten opvangt. 

Omdat het er op een moment zoveel waren dat hij ze niet meer in huis kon houden, bouwde hij op zijn enorme erf het 'Kattenpaleis'. Een apart verblijf met een grote omheinde buitenren waar de katten nu leven. Ik ben er zelf wel eens geweest en eerlijk is eerlijk: het ontbreekt de katten aan niets. 

Maar hoe goed mijnheer Winkman ook voor zijn katten wil zorgen, met meer dan dertig katten is de situatie hem een beetje boven het hoofd gegroeid. Bij het grootste deel zijn de vaccinaties meer dan twee jaar verlopen of zijn de katten zelfs nooit ingeënt. En ook qua gezondheid is hij het overzicht een beetje kwijt, vaak zijn de dieren al wat langer ziek voordat hij het doorheeft. Kat Miesje is hier een goed voorbeeld van. 

Omdat de wond vrij ernstig is, besluit ik dat deze vandaag nog opgeschoond en gesloten moet worden. Tijdens de operatie heb ik het met de assistente over de situatie. "Het is lastig" zeg ik tegen haar. "Van de ene kant zorgt hij heel goed voor de dieren. Ze hebben een prachtig verblijf, krijgen eten en drinken en als er iets aan de hand is, krijgen ze medische zorg. Maar met dat laatste is hij gewoon vaak wat aan de late kant omdat het er teveel zijn om het goed in de gaten te kunnen houden."

Naderhand zet ik het verslag van de operatie in de computer. Als ik in de kaart van mijnheer Winkman door de lijst met alle katten scroll, opzoek naar de kaart van Miesje, zucht ik zachtjes: "Mag het misschien ietsje minder zijn?"

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!


maandag 9 november 2015

Pups knuffelen



Veel mensen schijnen te denken dat je als dierenarts (of dierenarts-assistente),  je werkdagen vult met het knuffelen van pups en kittens. Maar de werkelijkheid is -helaas- toch ietsje anders. Als het weer eens zo'n dag is waarbij de pus uit de abcessen loopt en de diarree je om de oren vliegt, grappen mijn collega's en ik wel eens tegen elkaar: "Leuk vak hebben wij toch. Gewoon een beetje de hele dag kittens en puppy's knuffelen".

Zo ook laatst op een dinsdagavond. Het was een drukke dag geweest en terwijl ik de laatste administratieve zaken afrond, zorgen de assistentes dat de praktijk weer schoon wordt. Net als alles opgeruimd is en de vloeren geboend zijn, gaat de telefoon.

Ik krijg de bezorgde eigenaresse van een nest Rottweiler pups aan de lijn. In een onbewaakt ogenblik hebben ze een grote doos Merci chocolade van tafel weten te trekken en met z'n allen verorberd. Het enige wat de vrouw nog aantrof waren de plastic wikkels en een verscheurde kartonnen doos.

Chocolade kan giftig zijn voor honden, en omdat onmogelijk te bepalen valt hoeveel elke pup heeft binnengekregen, zit er maar één ding op. Ze moeten naar de praktijk komen zodat we ze kunnen laten braken. Gelukkig woont de eigenaresse niet ver van de praktijk en binnen tien minuten staat ze met het stel op de stoep.

In de paar minuten die ik nodig heb om de doseringen uit te rekenen, hebben twee pups op de net gedweilde vloer gepoept. Een derde doet een plasje op de grond om en vervolgens vrolijk door heen te rennen. De urine-spetters vliegen in het rond.

Alle pups krijgen een injectie met een braakopwekkend middel en worden op een met kranten bekleed stuk vloer van de spreekkamer gezet. Binnen een paar minuten beginnen ze al wat sip te kijken en te kokhalzen. Niet veel later begint de eerste met braken en de rest volgt al snel. Hun braaksel heeft onmiskenbaar de kleur van chocolade.

Terwijl ze bezig zijn komen mijn collega's en ik handen tekort. Uit alle macht proberen we de pups op het beschermde deel van de vloer te houden en zo te voorkomen dat ze hele praktijk onderbraken. Tegelijkertijd doen we verwoede pogingen om te voorkomen dat ze door hun eigen braaksel banjeren of het weer proberen op te eten.

Na tien minuten is alle chocolade eruit en bespreek ik de nazorg-instructies met de eigenaresse. Als ik ondertussen om mij heen kijk, zie ik hoe de spreekkamer in een chaos van braaksel, urine en ontlasting is veranderd.

Terwijl ik mijn verhaal houd, kijkt een van de pups me zo zielig en misselijk aan, dat ik hem van de grond oppak en in mijn armen houdt. Kan ik tóch nog even met een puppy knuffelen.

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!


zondag 1 november 2015

Waarom dierenartsassistenten de beste zijn!



Tijdens een nascholingsdag stond ik te praten met een Vlaamse dierenarts en het gesprek kwam op de verschillen tussen diergeneeskunde in Nederland en België. Toen hij vertelde dat veel Belgische dierenartsen zonder paraveterinairen of assistentes werken, viel mijn mond open. "Maar wie houdt dan de boze katten vast bij het bloedprikken? Wie verzorgt de dieren in de opname? Wie neemt de telefoon op?" vroeg ik vol verbazing.

Want ik zal er niet om liegen, stiekem kan ik echt niet zonder paraveterinairen. Tuurlijk, in de dienst red ik me heus wel in mijn eentje, maar er zijn een hoop redenen waarom ik blij ben dat ze er zijn. (Ik weet dat er ook mannelijke paraveterinairen zijn, maar omdat het overgrote deel vrouwelijk is, heb ik in dit artikel even de vrouwelijke vorm aangehouden')

Ze voorkomen dat je wordt opgegeten
Woeste katten, Chihuahua's met klapperende kaakjes of die niet zo gezellig Rottweiler. Het leven van een dierenarts is zeker niet zonder risico's. Maar gelukkig zijn daar de heldhaftige assistentes die -al dan niet gewapend met beschermende handschoenen- er voor zorgen dat ik nog al mijn tien vingers heb.

Ze zijn de koninginnen van het coördineren
"Als Ron nou even jouw afspraken overneemt dan kan jij de röntgenfoto's van die hond met melkkliertumoren maken, zodat Constance die meteen kan gaan opereren als ze terug is van die thuis-euthanasie. En vergeet je niet mevrouw van der Laan nog even terug te bellen en die twee urine-sedimentjes te bekijken?"

Ze laten zich niet afschrikken door bloed, ontlasting of pus
Ze blijven stoïcijns doorkletsen als jij dat enorme abces openmaakt en de pus in golven over de tafel stroomt. Doen gewoon rustig een stapje opzij als je tijdens een operatie per ongeluk een slagadertje raakt en het bloed precies richting hun gezicht spuit. En poetsen geduldig de wachtkamer voor de vijfde keer die dag schoon als er weer eens een diarree-epidemie heerst.

Ze lijken over telepathische gaven te beschikken
Zou je het lab even willen bellen waar de uitslag van Bobbie de Vries blijft?
- Al gedaan!

Oh, ik moet nog röntgenfoto's doorsturen naar de specialist.
- Zijn al verstuurd!

We krijgen straks nog die plaskater, wil jij alvast alle spullen klaarleggen?
- Staan al kaar!

Ze laten zich niet van hun stuk brengen door onaardige mensen
Eigenaren die boos worden omdat ze niet 'zomaar' een antibiotica kuurtje kunnen ophalen. Mensen die een tirade tegen hen houden over de kosten terwijl ze er zelf geen enkele invloed op hebben. Eigenaren die om onduidelijke redenen verwachten dat ze een voorkeursbehandeling krijgen. Ze staan ze allemaal vriendelijk en geduldig te woord.

Ze doen net dat stapje extra voor de patiënten in de opname
Die kat waarvan je je afvraagt waarom hij niet eet terwijl er niets afwijkends te vinden is. Die krijgen zij met lieve woordjes, engelengeduld, en een dikke portie 'tender, love and care' toch zover dat hij een paar hapjes eet. Voor die zieke puppy maken ze een extra kruikje en ze zorgen ervoor dat de kat na zijn pootamputatie het comfortabelste mandje krijgt.

Maar ze zorgen ook heel goed voor de dierenartsen
Als de vrijdag-chaos weer eens is losgebroken en je niet kan herinneren wanneer je voor het laatst iets gegeten of gedronken hebt, krijg je opeens een kop thee toegeschoven. Mét een scheutje koud water erin, zodat je 'm direct op kan drinken. En wanneer je licht in je hoofd begint te raken omdat door een spoedgeval de lunch er totaal bij ingeschoten is, toveren ze uit hun geheime voorraad wat koekjes tevoorschijn om je nog even op de been te houden.

Kortom, ik kan niet zonder ze!

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!