maandag 27 oktober 2014

Dilemma



Na een intensieve atletiektraining zit ik met mijn sportmaatjes in de kantine. Terwijl we een kopje thee drinken en de training evalueren, word ik op mijn schouder getikt. Ik draai me om en zie een vrouw die ik wel van gezicht ken, maar haar naam wil me niet te binnen schieten.

"Ik zag je laatst in het krantje" zegt ze vrolijk tegen me. Ze doelt op het lokale huis-aan-huis blad waarvoor ik een tijdje terug geïnterviewd werd. We raken aan de praat over het asiel waar ik regelmatig kom en zij ooit als vrijwilliger werkte. Zonder dat ik er zelf naar vraag, vertelt ze vervolgens over haar katten en de dierenarts waar zij altijd komt. Als ik de naam van haar dierenarts hoor, probeer ik mijn gezicht neutraal te houden.

Ik ben namelijk niet heel gecharmeerd van deze dierenarts. Hij is een wat oudere man en runt een kleine eenmanspraktijk in een naburig dorp. Niet alleen het interieur maar ook de diergeneeskunde lijkt daar in de jaren 80 te zijn blijven hangen.

De situatie zorgt voor mij voor een klein dilemma. Moet ik haar vertellen dat haar dierenarts misschien niet bepaald de beste is? Moet ik haar zeggen dat haar katten bij een andere dierenarts waarschijnlijk beter zorg krijgen? Ze vertelt over hem en lijkt tot nu toe tevreden met hem te zijn. Maar hoe kun je als baasje nou inschatten of je dierenarts goed of slecht handelt? Ik vind mijn tandarts ook best prima, maar misschien prutst zij ook maar wat aan. Ik heb geen flauw idee. En ik wil ook niet dat het lijkt alsof ik hem zwart maak, zodat ze naar onze praktijk zal komen.

Ik trek mijn gezicht weer in de plooi. Ik vermijd uitspraken over zijn diergeneeskundige kwaliteiten en zeg iets algemeens over dat ik altijd hoor dat het zo'n vriendelijke man is. Ze knikt bevestigend en loopt verder naar de kleedkamers. Nou maar duimen dat haar katten niet ziek worden...


dinsdag 21 oktober 2014

Een hypochondere eigenaar?



Als ik de spreekkamer binnenloop voor mijn middagconsulten zie ik dat de assistente de spullen voor een oogdrukmeting al heeft klaargelegd. Mijn eerste afspraak is namelijk een kat waarvan de oogdruk moet worden bepaald. De kat is eigenlijk patiënt bij een andere kliniek, maar omdat deze oogdrukmeting niet door elke dierenarts uitgevoerd kan worden, komen ze hiervoor even bij ons langs.

Om deze reden heb ik nauwelijks informatie over de kat Clarence. Het enige wat ik in zijn patiëntenkaart zie staan is dat hij drie maanden geleden ook bij ons is geweest voor een oogdrukmeting. Er zijn toen geen afwijkende waardes gemeten, dus ik vraag me af waarom Clarence nu weer langskomt.

Als de mijnheer met de slanke zwarte kat binnenkomt, geef ik hem een hand en stel mezelf voor. Ik leg uit dat omdat de kat onder behandeling van een andere dierenarts staat, ik me niet met het behandelplan ga bemoeien. Ik voer de meting uit en zal die terugkoppelen naar zijn eigen dierenarts. De mijnheer knikt begrijpend maar begint toch te vertellen. "Ja, de vorige keer waren de meetwaardes goed hoor. Maar ik wéét gewoon dat er iets met zijn ogen aan de hand is. Hij is twee weken geleden nog bij de specialist geweest voor een MRI scan voor eventuele tumoren in de hersenen. Maar daar kwam ook niets uit, en tóch is er iets."

Voordat ik de meting uitvoer besluit ik dan toch een compleet oogonderzoek uit te voeren, je weet immers maar nooit of je net iets opmerkt wat de rest per ongeluk gemist heeft. Maar alles ziet er perfect uit. En het vele knipperen waar de mijnheer zich zo druk over maakt, ik zie het niet.
Ook de oogdruk is prima in orde. Als ik het aan de eigenaar van Clarence vertel, lijkt hij bijna teleurgesteld. Met een bedrukt gezicht zegt hij "Maar wat is er dan toch met hem aan de hand?"

Om eerlijk te zijn denk ik zelf dat er niets met Clarence aan de hand is.


maandag 13 oktober 2014

Een lastige ingreep



Terwijl het zweet op mijn voorhoofd begint te parelen, doe ik een nieuwe poging. Ik schud even mijn schouders los en vraag de assistente om me een pincet aan te geven. Op de achtergrond klinkt een doordringend gepiep en knipperen rode lampjes. Ik tuur naar de structuren maar zie niet wat ik zoek. De assistente vraagt of ze me extra moet bijlichten. Ik knik. Terwijl ze voorzichtig bijschijnt, zie ik eindelijk waar ik naar op zoek was. Maar mijn pincet heeft keer op keer onvoldoende grip om het vast te grijpen. Moet ik de hulp van een collega inschakelen?

Ik haal nogmaals diep adem en laat mijn pincet weer in de diepte verdwijnen. Deze keer voel ik dat ik het goed vast heb. "Niet te snel en te hard trekken deze keer!" spreek ik mezelf streng toe. Langzaam en geconcentreerd begin ik de pincet omhoog te bewegen. Met succes dit maal. "Yes, gelukt!" roept de assistente zichtbaar opgelucht. Het gepiep houdt op en de rode flikkerende lampjes kleuren naar een geruststellend groen.

In mijn hand houd ik het stukje papier wat in de printer bekneld was geraakt. Als dierenarts moet je ook soms andere dingen maken.

dinsdag 7 oktober 2014

Zelfhulp?


Tussen twee afspraken door ga ik nog gauw even naar het toilet. Terwijl ik een klein sprintje trek, bedenk ik me dat het al de zoveelste keer vandaag is. Als het dan ook nog onaangenaam aanvoelt weet ik het zeker, ik heb alle kenmerken van blaasontsteking.

Maar veel tijd om erover na te denken heb ik niet, de volgende patiënt zit al te wachten. Als ik niet veel later weer moet plassen neem ik gauw een handschoen en een potje mee. Meten is weten! Vervolgens zet ik mijn eigen urine-onderzoek in en bevestigt de uitslag mijn vermoedens: blaasontsteking.

Ik kijk gauw op de website van mijn huisarts, maar die is op dat moment alleen nog maar bereikbaar voor spoedgevallen. En dit is vervelend, maar geen spoed. Alhoewel ik me wel een beetje zorgen maak over het operatieprogramma die middag. Als ik bezig ben met opereren en steriel sta, dan kan ik niet even tussendoor naar het toilet. Hoe ga ik dat nou doen?

Terwijl ik daar over nadenk, bekijk ik in onze apotheek de voorraad antibiotica. Bij bijtwonden weet ik ondertussen uit ervaring wel welke antibiotica ze voorschrijven en in welke dosering. Maar dit is de eerste keer dat ik blaasontsteking heb en ik heb geen idee wat de huisarts daarvoor meegeeft. Zou het hetzelfde antibiotica zijn dat ikzelf aan honden met deze klachten voorschrijf? Ik besluit de gok maar niet te nemen. Bovendien staat het idee van tabletten met rundvleessmaak me ook niet helemaal aan...

Het operatieprogramma overleef ik wonderwel met een aantal goed getimede plaspauzes. Wanneer ik de volgende dag met mijn huisarts bel, moet hij wel een beetje lachen om het feit dat ik zelf al urine-onderzoek heb gedaan. Ik krijg een receptje voor antibiotica. Met perziksmaak gelukkig.