dinsdag 4 april 2017

Blog-pauze!



Sinds april heb ik een nieuwe baan (nog steeds als dierenarts hoor, leukste beroep ter wereld!). Maar een nieuwe baan en een verhuizing kosten wel behoorlijk wat tijd en energie. En ik wil mijn nieuwe collega's ook even leren kennen (en zij mij) voordat ik ze vraag of ze het goed vinden dat ze een (bij-)rol in mijn blogs spelen.

Daarom neem ik even een blog-pauze, jullie zien me vanzelf weer terug met nieuwe belevenissen! Zal jullie leuke/lieve/grappige reacties tijdens mijn tijdelijke afwezigheid zeker missen!


Wil je een melding krijgen wanneer mijn pauze voorbij is? Vul dan in de linkerkolom, helemaal onderaan, je e-mail adres in bij "Follow by e-mail". Dan krijg je vanzelf een mailtje. Of volg me via Facebook


Liefs, 

Mique

maandag 20 maart 2017

Te veel gedoe



Ik heb avonddienst en wil net in bed stappen, als plotseling mijn werktelefoon overgaat. Aan de andere kant van de lijn vertelt een mevrouw dat het niet goed gaat met haar hond Boef. Ze legt uit dat Boef al bijna zestien is, en al tijden worstelt met ernstige gewrichtsklachten. Het leek al die tijd nog wel te gaan, maar nu is de hond ingestort. Hij kan niet meer in de benen komen, hij laat zijn urine lopen en zelfs met hulp lukt het 'm nauwelijks meer om te lopen. Of ze mogen langskomen?

Als ik het verhaal zo aan de telefoon aanhoor, lijkt het me niet al te best gesteld met de hond. Ik vraag haar met de hond naar de praktijk te komen, en nadat ik mezelf weer in mijn kleren gehesen heb, vertrek ik ook die kant op.

Ik arriveer net iets eerder dan de eigenaren van Boef. Wanneer ik de voordeur van de praktijk voor ze open doe, zie ik dat ze niet voor niets gekomen zijn. De hond moet naar binnen gedragen worden omdat lopen niet echt meer een optie is.

Terwijl ik de hond nakijk, blijft de vrouw vertellen over hoe belangrijk Boef voor hun is. Alles zouden ze voor hem doen. Alles! Geen brug te ver, geen berg te hoog. Nee, niets is hun teveel als het om Boef gaat.

Maar als ik vervolgens in ons systeem de patiëntenkaart van Boef wil opzoeken blijken ze niet bij ons in het systeem te staan. Het blijkt dat ze altijd bij de buurtcollega uit een naburig dorp komen. Ik vraag ze waarom ze niet naar hun eigen dierenarts gegaan zijn, die kent Boef immers het beste en heeft ook zijn hele behandelgeschiedenis paraat.

"Ja, weet je wat het is?" zegt de mevrouw monter, "Dat is toch al gauw een kwartier verder rijden. En dat vonden we zo 's avonds toch echt teveel gedoe."



Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!


maandag 6 maart 2017

Op vakantie



Na een ochtend vol interessante maar ook vrij ingewikkelde patiënten, ben ik blij als mijn volgende afspraak een vaccinatie blijkt te zijn. Het is leuk om je hersens te laten kraken, maar even een eenvoudig vaccinatieconsult tussendoor is ook wel even fijn. Een gezonde patiënt en gewoon gezellig met de eigenaren kletsen. 

Maar mijnheer en mevrouw van Dommelen zijn nog geen vijf minuten in mijn spreekkamer, als ik een vreemde spanning bij het echtpaar opmerk. Hun Mechelse herder Noa heeft duidelijk niets door want die dartelt vrolijk door de ruimte.

"Wilt u de kennelhoest-enting omdat Noa naar een pension gaat?" vraag ik aan het stel. De vrouw antwoordt bevestigend en begint een heel verhaal over het mooie all-in resort in Mallorca waar ze dit jaar heen gaan. Terwijl zij duidelijk erg uitkijkt naar deze vakantie, heb ik het idee dan het voor mijnheer van Dommelen allemaal niet zo hoeft. Hij kijkt wat nors voor zich uit en mompelt dat hij net zo lief weer met de caravan naar Frankrijk zou rijden. 

Als ik Noa heb onderzocht, is het tijd voor het toedienen van de vaccinatie. Deze specifieke enting wordt niet per injectie gegeven, maar is een vloeistof die in de neus gedruppeld moet worden. De hond laat alles gelaten toe, maar schrikt toch een beetje en moet niezen. Ze niest daarbij recht in het gezicht van haar bazin, die net aan het opsommen is hoeveel zwembaden er op het vakantieresort te vinden zijn. 

Mijnheer van Dommelen, zichtbaar geïrriteerd door het oeverloze gedweep over de vakantiebestemming, gnuift en zegt dan tegen zijn vrouw: "Oh jee schat, nu moet jij naar de kennel. Gaan Noa en ik wel weer lekker wandelen in Frankrijk". 


(Noot voor de bezorgde collega dierenartsen: Ik heb de eigenaresse natuurlijk even gewezen op de gezondheidsrisico's van dit voorval.) 

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!





maandag 6 februari 2017

De grapjas



Als ik mijnheer Visser met zijn hond Max kom ophalen uit de wachtkamer, hangt hij half over de balie en vertelt luidkeels flauwe moppen tegen de assistente. Ze glimlacht beleefd, maar ik zie aan haar gezicht dat ze zich flink ongemakkelijk voelt.

Eenmaal in de spreekkamer weet mijnheer Visser nog steeds van geen ophouden. Wanneer ik samen met de assistente de buik van zijn hond navoel om een verdacht bultje te lokaliseren, zegt mijnheer Visser tegen de hond: "Nou Max, twee jongedames die aan je buik zitten, ik ben jaloers hoor!" Vanuit mijn ooghoek zie ik dat hij verwachtingsvol naar ons kijkt, in afwachting van onze reactie. Wij doen echter alsof we niets gehoord hebben.

Aan het einde van het consult geef ik de man een hand, en vertel dat hij de kosten van het consult bij de balie mag afrekenen. Hij kijkt verschrikt op en zegt dat hij zijn portemonnee thuis heeft laten liggen.

Ik kijk gespeeld streng en zeg grappend: "Oei mijnheer, dat is wel een probleem. Dan moeten we uw hond maar hier houden als borg." Mijnheer Visser antwoordt: "Oh maar anders blijf ík wel hoor, lijkt me erg gezellig met jullie dames."

Waarop de assistente eruit flapt: "Nou, dan heb ik toch liever de hond!"



Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!




maandag 23 januari 2017

Door de scanner



Tijdens mijn studie Diergeneeskunde kregen we af en toe de gelegenheid om een weekje mee te lopen in een dierenartsenpraktijk. Ik vond dat altijd hele leuke weken. Eindelijk even al het geleerde in de praktijk zien. Maar ik vond het ook altijd erg leuk om de communicatie tussen dierenarts en eigenaar te observeren. Hoe kun je iemand geruststellen, hoe ga je met een boze klant om. Enorm leerzaam, maar zoals overal ontstaat er ook wel eens miscommunicatie. En dat kan als 'buitenstaander' soms heel grappig zijn.

In het begin van mijn studie liep ik een keer mee in een praktijk waar ze net de apparatuur hadden aangeschaft om röntgenfoto's te kunnen maken. Waar tegenwoordig veel praktijken met digitale röntgen werken, werden toen nog vooral analoge opnames gemaakt. Na het maken van de foto's moesten deze ontwikkeld worden. Dat kon met de hand -een vrij tijdrovend proces- maar er bestonden ook volautomatische ontwikkelaars. Daar stopte je aan de ene kant de film in, en dan rolde vijf minuten later een volledig ontwikkelde röntgenfoto uit.

In de praktijk waarin ik meeliep hadden ze ook zo'n automatische ontwikkelaar aangeschaft, en de dierenarts waarmee ik werkte was daar zichtbaar trots op. Zo ook in het geval van Tijger.

Op de eerste dag van mijn stage-week werd kat Tijger binnengebracht. Hij was van het balkon gevallen en drie verdiepingen naar beneden gestort. Zo op het oog leek hij niet al te ernstige verwondingen te hebben, maar hij weigerde zijn rechter voorpoot te gebruiken en zijn bovenarm was sterk gezwollen. Om te bepalen of er sprake van een botbreuk was, stelde de dierenarts voor om een röntgenfoto van de poot te maken.

"Nu?" vroeg de eigenaresse. "Dat wordt wel lastig hoor, ik heb een hele drukke dag." Ze begon een lijstje met bezigheden op te sommen die me allemaal niet enorm veel prioriteit leken te hebben, zoals theedrinken met de buurvrouw.  Maar de dierenarts was niet voor een gat te vangen. Enthousiast sprak hij tegen haar: "Maar mevrouw, het hoeft ook niet lang te duren. Dat gaat tegenwoordig allemaal volautomatisch. Ik stop hem aan de ene kant erin, en vijf minuten later rolt de foto er zo uit!"

Toen ze dat hoorde, werden de ogen van de dame plots twee keer zo groot. Ze deinsde even achteruit om vervolgens kat Tijger beschermend tegen haar borst te drukken. "Nee! zei ze ferm. "Dat doe ik 'm niet aan!" Waarop het de beurt van de dierenarts was om vertwijfeld te kijken. "Maar, het is echt zo gepiept hoor." probeerde hij nog.

Ondertussen stond ik als buitenstaander dit tafereel te aanschouwen en zag de miscommunicatie. Alleen was ik ernstig in dubio of ik nu moest ingrijpen. Want ik liep pas een halve dag mee, en ik wilde zeker niet bemoeizuchtig of brutaal zijn.

Maar toen de eigenaresse op het punt stond om Tijger in zijn mandje te stoppen en boos weg te lopen, schraapte ik toch mijn keel. "Mevrouw..." begon ik voorzichtig. "Tijger hoeft niet zelf in het ontwikkel-apparaat hoor, alleen de de röntgenfilm".


Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!







maandag 9 januari 2017

Een creatieve oplossing



Met een plof zet ik de boodschappentas naast me op de grond en vis mijn huissleutels uit mijn jaszak. Het was vandaag een lange dag op de praktijk en ik kijk er naar uit om vanavond lekker op de bank door te brengen.

Maar wanneer ik de voordeur wil openen, stokt het slot. Ik kan de sleutels slechts een stukje omdraaien, maar niet voldoende om de deur te openen. Het slot lijk wel te blokkeren. Ik tuur door het glas van de voordeur om te ontdekken wat er aan de hand is. Dan blijkt dat het haakje, waarmee je kunt voorkomen dat de voordeur in het slot valt, in een vreemde stand staat. En hierdoor kan de deur dus niet meer opengedraaid worden. Ik probeer nog met mijn hand om via de brievenbus het haakje los te krijgen, maar ik kan er niet bij.

In vloek zachtjes. Het is koud, donker en ik heb enorme honger. Ik wil gewoon naar binnen, een pizza in de oven gooien en verder niets meer doen. Maar ik sta buiten voor mijn eigen voordeur en kan niet naar binnen. Even overweeg ik om het ruitje in te tikken. Maar als ik dan zo naar binnen kan, dan kan vannacht iedereen dat. De buren blijken allebei niet thuis te zijn, dus er zit waarschijnlijk niets anders op dan een slotenmaker te bellen.

Gelukkig woon ik niet ver van de praktijk, en besluit terug te gaan. Kan ik daar mijn pizza in de oven gooien en tenminste warm en droog wachten tot de slotenmaker komt. Maar eenmaal op de praktijk aangekomen, krijg ik een ander idee.

Druk rommel ik in een lade, totdat ik vind wat ik zoek: een rol cerclagedraad. Dun buigzaam metaaldraad wat onder andere wordt gebruikt bij de fixatie van gebroken botten. Perfect voor mijn plan! Voor de tweede keer die avond vertrek ik weer naar mijn huis.

Daar lukt het me binnen vijf minuten om met het buigzame ijzerdraad de deur open te hengelen. Ik ben dolblij dat ik weer in mijn eigen huis sta. Wie had gedacht dat het zijn van dierenarts me ooit nog op deze manier nog van pas zou komen?

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!