maandag 30 mei 2016

Alles vastgelegd


Wanneer ik de deur van mijn spreekkamer open om de volgende patiënt binnen te roepen, zie ik in mijn ooghoek een lichtflits. Ik kijk snel naar buiten of het plotseling is gaan onweren, maar het is nog steeds een stralend zonnige dag.

Dan zie ik dat een stel is opgestaan en met een kattenmandje mijn kant opgelopen komt. Wanneer ik zie dat de man een spiegelreflex-camera met flinke flitser om zijn nek heeft hangen, snap ik opeens waar die lichtflits vandaan kwam. Als ze even later in de spreekkamer tegenover me staan en ik hun kat Pluisje uit haar transportmandje haal, hoor ik de camera driftig klikken. Zelfs ik me even omdraai om de kat op de weegschaal te zetten, loopt de man met me mee en maakt foto's vanuit diverse hoeken.

Ook tijdens het lichamelijk onderzoek van Pluisje wordt elke handeling van mij op de gevoelige plaat vastgelegd. Zelf begin ik me ondertussen een beetje ongemakkelijk te voelen. Het gebeurt regelmatig dat mensen even een foto maken van hun dier in de wachtkamer of op de behandeltafel, maar dat elke minuut van het dierenartsbezoek minutieus wordt vastgelegd, heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Door het constante geklik van de camera zou je bijna denken dat er een paparazzi-fotograaf in de spreekkamer staat.

Blijkbaar heb ik tijdens deze overpeinzingen wat verstoord gekeken, want de man wijst naar zijn camera en legt uit: "Ja ik maak een foto-documentaire over ons leven, dus alles wat we doen, leg ik vast op camera." Hij voegt er nog aan toe dat hij me niet herkenbaar in beeld zal brengen, maar dat maakt niet dat ik me minder ongemakkelijk over deze situatie voel. Toch laat ik het begaan.

Maar als ik wil bloedprikken en de man met zijn zoom-lens bijna de naald uit mijn handen slaat is de maat voor mij vol. Ik verzoek hem vriendelijk doch dringend om te stoppen met het maken van foto's. Hoewel hij het er duidelijk niet mee eens is, bergt hij toch zijn camera op. 

Na het consult sta ik nog een beetje verbluft dit voorval te overdenken als mijn collega de spreekkamer binnen komt stappen. "Hee Mique, ik ben bezig met een berichtje voor op onze Facebookpagina. Heb jij misschien nog een leuke foto van een patiënt?" Ik schud van nee, maar weet wel iemand die er misschien nog wel een paar heeft.

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!




maandag 16 mei 2016

Een gevoelig onderwerp



Golden retriever Joep komt de spreekkamer binnengelopen. Nou ja lopen, eigenlijk is het meer waggelen wat deze hond doet. Want met zijn gewicht van 43 kg was hij al veel te zwaar. En nu blijkt dat hij weer drie kilogram is aangekomen.

Ik weet dat ik dit onderwerp zal moeten aankaarten, maar om eerlijk te zijn zie ik er een beetje tegenop. Want Joep is niet de enige binnen dit gezin met ernstig overgewicht, zijn eigenaren kampen overduidelijk met hetzelfde probleem. En tijdens eerdere bezoeken kreeg ik het idee dat ze zich persoonlijk aangevallen voelden op het moment dat ik de risico's van Joep's overgewicht besprak.

Ik schuif dit gespreksonderwerp nog even voor me uit en laat de behandeltafel zakken zodat Joep erop kan stappen. Hoewel het maar een klein opstapje is, heeft hij er zichtbaar moeite mee. De hond is nog geen drie jaar oud, maar beweegt zich moeizamer dan menige oude hond.

Terwijl ik de oren van Joep nakijk, hoor ik opeens een vreemd geluid. Het lijkt of er allemaal knikkers over de vloer van de praktijk stuiteren. Het blijkt het zoontje van het stel te zijn. Het zesjarige jochie houdt in zijn ene hand een grote zak M&M's vast, welke hij met zijn andere hand in z'n mond propt. Dat ging blijkbaar niet helemaal goed en nu ligt de grond van de praktijk bezaaid met M&M's.

Wanneer ik de hond heb nagekeken en gevaccineerd, laat ik de behandeltafel zakken zodat Joep eraf kan stappen. Ik vertel de eigenaren dat ik geen ernstige afwijkingen heb gevonden tijdens het lichamelijk onderzoek. Dan haal ik even diep adem, recht mijn rug en begin voorzichtig: "Maar, zijn gewicht is wel een punt van aandacht. Joep is echt te zwaar en loopt hierdoor flinke gezondheidsrisico's."

"Beginnen jullie daar nu wéér over" antwoordt de vrouw vrouw gepikeerd. "Hij krijgt al bijna niets te eten hoor!" Als ik daar voorzichtig tegenin breng dat hij in korte tijd drie kilogram aangekomen is, maakt dat weinig indruk. "Dat was met halsband, en hij moet weer nodig getrimd worden. Door die volle vacht is hij nu ook een stuk zwaarder hoor!" werpt de vrouw tegen.

Joep staat ondertussen verwachtingsvol naar de pot met hondenkoekjes te kijken. De man ziet het en voordat ik doorheb wat er gebeurt, doet hij een flinke graai in de pot en voert een handvol koekjes aan de hond.

Ik ben vrij strijdlustig, maar ik denk niet dat ik de discussie nog een keer aan wil gaan. Dus overhandig ik ze het ingevulde vaccinatieboekje en zeg ze gedag. Ik draai me om en wil naar de computer lopen, om vervolgens bijna mijn nek te breken over een rondslingerende M&M.


Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!


zondag 8 mei 2016

Troosten


"Kom maar bij papa staan Sem, dan houd ik je wel vast." zegt de man terwijl hij zijn zoontje troostend dicht tegen hem aan trekt. Het jongetje wurmt zich weer los en komt dichterbij de tafel staan. "Ik wil hier staan pap, anders kan ik het toch niet zien!" zegt hij opgewekt.

Het is donderdagmiddag en we staan met z'n drieën in de euthanasie-ruimte van onze praktijk. Op de tafel ligt kat Bert rustig in zijn mandje. Begin deze week hebben we ontdekt dat Bert een tumor in zijn buik heeft die we niet operatief kunnen verwijderen. Omdat de eigenaren merkten dat zijn eetlust snel afnam en hij zich terug begon te trekken, zijn ze nu bij ons om hem in te laten slapen.

Een euthanasie van een huisdier is natuurlijk nooit een vrolijke aangelegenheid, maar het jochie lijkt het vooral reuze interessant te vinden. Terwijl zijn vader met betraande ogen kat Bert aait, stelt het jongetje geïntrigeerd de ene na de andere vraag aan mij. "Waar ga je de prik dan geven? Waarom is dat spul rood? Hoe weet je straks of Bert wel écht dood is?" Terwijl ik rustig zijn vragen beantwoord, zie ik dat zijn vader het steeds zwaarder krijgt. Hij probeert in alle macht zijn tranen tegen te houden, maar er rolt er toch eentje over zijn wang. Zijn zoontje vertelt ondertussen opgewekt tegen mij dat ze Bert straks in de tuin gaan begraven: "Net als bij Ernie, dat was mijn andere kat en die moesten we vorig jaar ook begraven."

Terwijl ik bezig ben met de euthanasie volgt het jongetje met grote belangstelling alles wat ik doe. Ik vind het interessant om te zien hoe sommige kinderen zoiets als een soort mini-wetenschappertjes benaderen. Waarschijnlijk komt het verdriet later, maar op het moment lijkt hij meer een steun voor zijn vader dan andersom.

Hoe stoer het jochie is, blijkt wanneer ik vastgesteld heb dat de kat is overleden. Wanneer zijn vader -zichtbaar aangedaan- de kat voor de laatste keer aait, pakt zijn zoontje zijn hand vast en fluistert geruststellend tegen hem: "Niet verdrietig zijn hoor papa, hij gaat nu naar Ernie toe!"


Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!


maandag 2 mei 2016

Social media spoed



Na een drukke periode op de praktijk geniet ik des te meer van mijn citytrip naar Londen. Het is een leuke maar vermoeiende dag geweest als we weer terugkomen op de hotelkamer. Ik plof languit op het bed neer en pak mijn telefoon erbij. Die heeft blijkbaar connectie gemaakt met de wifi van het hotel, want er druppelen diverse berichtjes binnen. Naast wat Whatsappjes van vrienden en familie, krijg ik ook een melding dat er berichten op de Facebookpagina van de praktijk zijn binnengekomen.

Nieuwsgierig bekijk ik de berichtjes. Mevrouw de Koning heeft een foto gestuurd van het nest van haar labrador Lara. Ze laat weten dat alles goed gaat met de pups. Het tweede berichtje is van mijnheer Braams, hij bedankt ons voor alle goede zorgen en het condoleance-kaartje wat we na het overlijden van zijn kater Kees hebben verstuurd. 

Ik klik door naar het volgende bericht. De naam herken ik niet meteen, maar dat verbaast me niet. In een dierenartsenpraktijk ken je natuurlijk niet iedereen bij naam. Maar wanneer ik het bericht heb geopend kijk ik stomverbaasd naar de tekst:

Hallo ik heb een vraag me hond is denk ik benouwd want hij heeft de hele tijd ze bek open. Wat moet ik nou doen???

Ongelovig schud ik met mijn hoofd. Een benauwde hond kan een ernstig spoedgeval zijn. Dan bel je toch met je dierenarts in plaats van contact via Facebook op te nemen? Social media is een heel leuk medium, maar niet voor spoedeisende zaken!

Het profiel van de afzender is afgeschermd, maar ik kan wel herleiden dan hij uit compleet andere regio komt dan waar onze praktijk gevestigd is. Als je bezorgd bent om je dier, waarom zou je een berichtje sturen naar een willekeurige dierenarts aan de andere kant van het land? Ik kan er met mijn hoofd niet bij...

Dan zie dat het berichtje ruim zes uur geleden is verstuurd, Ik hoop dat de man ondertussen zelf heeft bedacht dat het handiger is om even met zijn dierenarts te bellen. Maar zeker weten zal ik het nooit. Want op mijn berichtje met dit advies, kwam nooit een reactie terug. 


Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!