maandag 24 maart 2014

Doornummeren

Op een rustig moment scroll ik even door de agenda op te computer om de afspraken voor die avond te bekijken. "Hee, mevrouw Waterson met Iggy staat op de agenda van vandaag. Maar Iggy is toch dood?" vraag ik vertwijfeld aan assistente Annika.

"Klopt" antwoord ze, "maar ze heeft blijkbaar een nieuwe hond. Dus dit is Iggy de vierde." Verbaasd kijk ik Annika aan. "De vierde? Had ze voor de vorige nóg twee Iggy's?".
Het gebeurt wel vaker dat eigenaren hun nieuwe hond dezelfde naam geven als hun overleden hond, maar bij haar verbaasd het me toch enigszins. Mevrouw Waterson is namelijk een behoorlijk slimme vrouw en lijkt me prima in staat om een nieuwe naam voor haar honden te verzinnen én te onthouden.

Om mijn vraag te beantwoorden, drukt Annika een paar toetsen in waardoor we een overzicht krijgen van alle levende en overleden dieren van mevrouw Waterson. En inderdaad, er staan vier honden in het systeem. Alle vier genaamd Iggy en alle vier Jack Russel Terriërs.

"Nou," verzucht ik, "ze is in ieder geval wel consequent als het om de namen en het ras van haar honden gaat... "

dinsdag 18 maart 2014

Negen levens

Soms kom je in de praktijk patiënten tegen waarvan je denkt: "Hoe kán het dat dit goed afgelopen is?"

Spot
Zoals de 5 maanden oude puppy Spot, die er bij zijn avondwandeling plots vandoor ging. Hij stak onverwacht een straat over en werd geschept door een passerende auto. Toen de eigenaar me aan de telefoon vertelde dat de hond onder de auto was verdwenen en vervolgens er aan de andere kant weer onderuit was gekomen, hield ik mijn hart vast.

Mijn verbazing was dus ook groot toen de pup zelfstandig de spreekkamer kwam binnenwandelen. Eenmaal op tafel bleek de hond afgezien van een paar schrammen op zijn neus en een paar blauwe plekken her en der niets te hebben. Niets! Ik begon bijna te twijfelen en vroeg nogmaals of de hond wel écht onder de auto terecht was gekomen. De eigenaar knikte driftig van 'ja' en aangezien hij nog steeds stond te beven van de schrik, kon ik me niet voorstellen dat hij hierover loog.
Nadat ik pijnstilling voor de kneuzingen had gegeven, verliet de eigenaar nog steeds een beetje van slag de praktijk. Pup Spot leek van ons allen nog het minst onder de indruk.

Storm
Het waaide die dag verschrikkelijk. Het KNMI sprak over code rood en adviseerde iedereen om zoveel mogelijk binnen te blijven. Het was dus rustig op de praktijk en terwijl de wind om het praktijkpand suisde, dronken de assistentes en ik een kop thee.

Toen de deurbel ging, keken we een beetje verstoord op. Er stonden geen patiënten op de agenda en we konden ons niet voorstellen dat iemand met dit weer langs zou komen om voer op te halen.
Voor de deur stond een vrouw met een kat in haar armen. De kater met de toepasselijke naam Storm had zich niet aan de adviezen van het KNMI gehouden en was zoals elke dag het dak opgegaan. Daar werd hij plotseling door een windvlaag verrast, verloor zijn evenwicht en stortte zeker 10 meter naar beneden.

Ik controleerde de hele kat en maakte zelfs nog röntgenfoto's om bekkenbreuken en beschadiging van de blaas uit te sluiten. Geen afwijking te vinden. Ik overhandigde Storm weer aan zijn eigenaresse en zei: "Hij heeft enorm veel geluk gehad, maar ik denk wel dat hij vandaag één van zijn negen levens heeft moeten inleveren".

maandag 10 maart 2014

Toch wel lief...

Ik sta op het punt om mijn operatie-kleding aan te trekken wanneer de assistente me een seintje geeft dat ik even moet wachten. "Ik heb hier een mevrouw aan de lijn met een hele zieke kat, ze denkt dat het niet tot na je operatieprogramma kan wachten". Samen kijken we naar de agenda maar op de andere vestiging is nu geen dierenarts aanwezig. We besluiten de operatie even uit te stellen zodat we eerst deze patiënt kunnen zien.

Nog geen tien minuten later staan twee studentes in de spreekkamer. De kleinste van het stel heeft een mandje vast met een kat die onmiskenbaar aan het sterven is. Het blijkt de negentien jaar oude kater Beer te zijn.

Al snel begrijp ik dat de twee studentes niet de eigenaren van de kat zijn. Die wonen namelijk een jaar in Bolivia en de studentes passen nu op het huis en op Beer. Ik bespreek de ernst van de situatie en adviseer het sterfproces van Beer in ieder geval te verkorten door hem een injectie met euthanasie-vloeistof te geven.

"Nou dat zouden we wel willen..." begint het kleine meisje, "Maar de eigenaren van Beer hebben ons expliciet laten beloven dat we hem niet zouden laten inslapen". "Ze willen dat het via de natuurlijke weg gaat..." vult haar vriendin aan. "Goddamn hippies" gromt ze erachteraan. "En ik durf het écht niet stiekem te doen hoor. Ze waren er zo fanatiek in, straks komen ze erachter en klagen ze ons aan" zegt het kleine meisje paniekerig.

Voor een moment sta ook ik even met m'n mond vol tanden. Even overweeg ik om het tóch te doen. Maar ik wil deze meisjes niet in gewetensnood brengen. En kater Beer heeft zijn bewustzijn al een hele tijd geleden verloren, die krijgt niets meer van dit surreële schouwspel mee.

En zo staan we met z'n drieën te kijken hoe Beer aan het sterven is. "Weten jullie wat de eigenaren willen dat er met Beer gebeurt wanneer hij straks overleden is?" doorbreek ik de stilte. "Waarschijnlijk willen ze dat we hem begraven in de tuin, maar ik kijk wel even of ik ze kan bellen" zegt het lange meisje. De toon van haar stem verraad dat ze op dit moment geen goed woord voor de eigenaren overheeft.

Vrij vlot krijgt ze de eigenaren in Bolivia aan de lijn. Ik hoor haar kort de situatie uitleggen. Ondertussen controleer ik met mijn stethoscoop het hart van Beer. Zacht en in een te traag tempo hoor ik zijn hart nog kloppen.

 "Nee, hij is nog niet dood"
"..."
"Okee, doe ik"

Ze houdt haar telefoon tegen het oor van Beer die roerloos op zijn zij ligt. "Hij wil nog even tegen Beer praten" verduidelijkt ze de situatie.

"Nou... dat is dan wel weer lief" zegt haar vriendin.

maandag 3 maart 2014

Knutselen voor gevorderden

"Hier, zet jij 'm even in elkaar?". Ik zie de stagiaire Diergeneeskunde met een vertwijfelde blik kijken naar het stuk plastic wat ik haar net heb overhandigd. Zojuist heb ik bij een kater met een urinewegblokkade een urinekatheter geplaatst. Om te voorkomen dat hij 'm er weer uittrekt als hij bijgekomen is uit zijn narcose, moet hij een kap om.

Maar zo'n kap in elkaar zetten is heus nog niet zo makkelijk. In eerste instantie lijkt het bedrieglijk eenvoudig, maar als je aan de slag gaat valt het nog behoorlijk tegen. Een IKEA bouwpakket is er niets bij. En dan heb ik het nog niet eens over de tegenstrijdige opvattingen of de geribbelde kant aan de binnen of buitenzijde moet... (Aan de buitenkant als je het mij vraagt).

Na vijf minuten kijk ik weer op naar studente Diergeneeskunde. Een slimme meid die me vast en zeker alle ins en outs van het renine-angiotensine-aldosteron-systeem en het Frank-Starling mechanisme kan vertellen, maar ondertussen staat ze nog steeds gefrustreerd met het stuk plastic te worstelen.

Ik moet een beetje glimlachen en besluit haar uit haar lijden te verlossen. "Kom maar hier, dan leg ik het je wel even uit".