zaterdag 30 november 2013

Geen dierenarts

"Oh gelukkig! U lijkt helemaal niet op een dierenarts!" riep de mevrouw uit toen ik langskwam voor een thuis-euthanasie.

Ik beschouwde het maar als een compliment.


vrijdag 15 november 2013

Goed kauwen!

"Nou, ik heb alles maar even meegenomen" verzuchtte mevrouw van Oostrum terwijl ze de inhoud van een plastic tasje op de behandeltafel leeg schudde. Allerhande medicijndoosjes en -zakjes kwamen uit de tas gerold. Ik had zojuist haar kat Diana onderzocht vanwege obstipatie problemen en informeerde nu naar de medicatie die ze op het moment kreeg.
Normaal zou ik dat ook in de patiëntenkaart terug kunnen vinden, maar mevrouw van Oostrum bezocht naast onze praktijk ook nog een dierenarts in een naburig dorp omdat die (zoals ze tijdens het consult al minimaal zeven keer had gemeld) "Diana al sinds kitten kende".

Terwijl ik orde in de chaos van medicijnen probeerde te scheppen viel mijn oog op een aantal grote hoekige brokken van toch zeker zo'n vijf centimeter in doorsnede. "Wat is dít?" vroeg ik verbaasd. "Dat zijn haar brokjes, die heeft de andere dierenarts -die Diana al sinds kitten ook behandeld- voorgeschreven. Die zijn wat groter zodat ze goed moet kauwen".

Vol ongeloof staarde ik naar de enorme brokken. Niet alleen omdat de arme bejaarde kat nog slechts 1 kies bezat, maar ook omdat ik me afvroeg of een kat überhaupt zulke grote brokken kan opeten. Toen ik dat echter voorzichtig tegen haar zei, bleef ze bij hoog en laag volhouden dat de andere dierenarts toch écht deze brokken had voorgeschreven.
Ik wisselde een moedeloze blik uit met de assistente, paste de dosering van Diana's medicatie aan en begon alle spullen weer terug te stoppen in het plastic tasje.

Terwijl mevrouw van Oostrum de spreekkamer verliet, stond ik nog een beetje te mijmeren hoe die arme tandeloze kat die joekels van brokken in godsnaam moest opeten. Plots draaide het oude vrouwtje zich echter om, sloeg haar hand voor haar mond en zei: "Oooh! Dat waren niet de kattenbrokken, dat zijn de brokken van de hond! Ik heb me vergist!"

Ik hoopte maar dat ze zich niet vaker vergiste bij het vullen van de voerbakjes...

donderdag 7 november 2013

God zegene de (in)greep

De spoeddiensten zijn als beginnende dierenartsen soms best nog wel spannend. Want nu sta je er opeens helemaal alleen voor. Geen collega een paar deuren verderop of een door de wol geverfde assistente die voorzichtig hint "Meestal geven we dan middel x, zal ik dat alvast even pakken?". Gelukkig werd ik door mijn collega's niet direct in het diepe gegooid. Eerst deden we samen spoeddienst en vervolgens heb ik nog lange tijd een achterwacht beschikbaar gehad.

Hoewel mijn collega's nog steeds maar een telefoontje van mij verwijderd zijn, was na een tijdje het moment gekomen dat ik zelfstandig mijn diensten ging draaien. In een van die eerste 'zelfstandige' diensten werd ik gebeld door een mijnheer wiens kanariepiet een ongelukje had gehad. Hij was ergens tegenaan gevlogen en nu hing de snavel hing volgens hem los. 

In de spreekkamer bevestigde ik wat hij al had geconstateerd; de ondersnavel van Piet de kanariepiet hing er een beetje sneu bij. Een spoed-doorverwijzing naar een vogelspecialist was voor de eigenaren een brug te ver, maar zomaar opgeven wilden ze ook niet. 

Dus opperde ik voorzichtig dat ik wel een poging wilde wagen om de snavel met weefsellijm weer te bevestigen, maar dat ik geen garanties kon geven over de slagingskans van deze nogal experimentele therapie. En zo stond ik even later onder het mom 'God zegene de greep' uiterst geconcentreerd het snaveltje weer op z'n plek te lijmen. 

Door de drukte gedurende de rest van het weekend was ik het hele voorval al weer een beetje vergeten tot een aantal dagen later een assistente in het voorbijgaan tegen me zei: "Oh die mensen van die kanariepiet met die snavel belden nog, gaat weer helemaal goed!"