maandag 29 september 2014

Vage kennissen

Het is zondagavond en ik lig lekker onderuit gezakt op de bank. Terwijl ik op de tv een beetje rondzap, trilt mijn smartphone kort. Op het scherm zie ik dat ik een vriendschapverzoek via Facebook heb binnengekregen. Nieuwsgierig klik ik de melding aan, benieuwd van wie het zal zijn.

Het blijkt Megan te zijn, een van mijn oud-klasgenootjes uit mijn middelbare schooltijd. Het verbaast me eigenlijk een beetje. Niet alleen is het bijna twaalf jaar geleden dat we elkaar voor het laatst gezien hebben, destijds waren we ook niet echt vriendinnen. Sterker nog, ik vond haar een beetje opportunistisch. Zo'n type wat het grootste gedeelte van de tijd doet alsof je lucht bent, maar zich opeens poeslief gedraagt wanneer ze je samenvattingen wil kopiëren.

Een beetje in dubio staar ik naar het scherm. Accepteren of weigeren? Eigenlijk hoef ik niet per se contact met haar, maar van de andere kant ben ik wel benieuwd hoe het nu met haar gaat. Zou ze ondertussen getrouwd met vier kinderen zijn? Of is ze een party-beest met een appartementje in het centrum van Amsterdam? Is ze in het bedrijfsleven terechtgekomen of geeft ze chakra-workshops op de hei? Mijn nieuwsgierigheid wint het en ik klik op 'accepteren'.

Slechte keuze, zo blijkt een half uurtje later. Terwijl ik een lekker fout programma over hysterische bruiden kijk, komen de eerste berichtjes van Megan binnen.

Hee, hoe is het! Dat is lang geleden hé!
- Ja, bijna twaalf jaar ondertussen.
Hoe gaat het met je Mique?
- Goed, lekker van een luie zondag aan het genieten
Hee, ik hoorde van Magda dat jij nu dierenarts bent?
- Dat klopt

Ik begin nattigheid te voelen. Mijn gevoel zegt me dat Megan niet contact heeft gelegd om bij te kletsen of herinneringen op te halen. Nee, net als vroeger is ze weer alleen lief wanneer ze iets van je wil. Een gratis consult, zo blijkt.

Wat leuk zeg dat je dierenarts bent! Hee, maar nu ik je toch spreek. Ik heb dus een kat van zo'n elf jaar oud en die drinkt nu heel veel en heeft een keertje gebraakt. Ligt het aan de brokjes? Wat moet ik nu doen?
- Een afspraak maken bij je dierenarts. 

Na mijn laatste, misschien wat botte reactie, klik ik het chatvenster weg. Goede vriendinnen mogen me bij nacht en ontij bellen als ze zich zorgen maken over hun huisdier. Maar dit soort vage kennissen waarvan je alleen wat hoort als ze iets van je willen, nee daar heb ik nu écht geen trek in.

De volgende dag vertel ik mijn verhaal aan collega Constance, die herkent de situatie. "Ja, dat heb ik ook wel een paar keer meegemaakt. Maar ik sprak laatst Jaap, de jongen tegen waarmee ik samen co-schappen heb gelopen. En die had nog een veel erger verhaal. Op zijn vrije zaterdag werd hij gebeld door een man die hij totaal niet kende. Ze bleken op dezelfde tennisvereniging te zitten en hij had daar gehoord dat Jaap dierenarts was. Toen heeft hij zijn privé-nummer via de ledenlijst achterhaald en vervolgens hem thuis opgebeld met de vraag of hij even advies wilde geven over zijn hond die diarree had. Nou, dat is toch brutaal?!"

Als ik die avond door mijn tijdlijn op Facebook scroll zie ik een update van Megan voorbij komen. Op dat moment besluit ik haar te verwijderen uit mijn vriendenlijst. Eigenlijk ben ik helemaal niet benieuwd hoe het met haar gaat.

maandag 22 september 2014

Hoe het begon...



"Hee Mique! Vertel dat verhaal van die spoed-erectie nog eens!" roept Fokko vanaf het andere eind van de bar. We zitten met een clubje sportvrienden in de kantine van onze atletiekvereniging. Vandaag was een groot toernooi, en de barbecue die achteraf werd georganiseerd is naadloos overgegaan in een gezellige borrel.

Mijn glas wijn wordt bijgevuld, en iedereen luistert geamuseerd naar het verhaal van de eigenaresse die mij 's nachts in paniek opbelde omdat ze dacht dat er iets vreselijks met haar pup aan de hand was. Door haar luide gesnik was het nog knap lastig om haar goed te verstaan. Echter, aangekomen op de praktijk bleek het reutje gewoon een erectie te hebben. Op het moment zelf baalde ik verschrikkelijk dat ik voor zoiets stompzinnigs mijn bed uitgebeld was, maar het leverde in ieder geval wel een leuk verhaal op.

Als ik mijn verhaal heb afgerond en iedereen nog een beetje na-hikt van het lachen, word ik door Jenna in mijn zij gepord. "Je moet dit soort dingen echt gaan opschrijven hoor! Ik heb het tijdens mijn werk als verpleegkundige nooit gedaan, en daar heb ik nog steeds spijt van."

Het is niet de eerste keer dat Jenna dit tegen me zegt. En ze heeft een punt. "Je hebt helemaal gelijk Jen. Ik heb er wel eens over gedacht om een blog te beginnen, maar ik weet geen leuke titel. Alles wat ik bedenk klinkt zo zoetsappig. En ik wil juist schrijven over hoe het er écht aan toe gaat. Niet alleen de mooie dingen maar ook de rauwere kant van de diergeneeskunde" verzucht ik tegen haar.

Dan zegt Vossia naast me: "Nachtmerries van een dierenarts". Ik laat haar woorden even op me inwerken. Eigenlijk klinkt dat best goed.

Later die avond, een beetje overmoedig door de wijn, besluit ik de stap te zetten. Ik maak de blog "Nachtmerries van een dierenarts" aan en typ mijn eerste verhaal.

Dit verhaal is opgedragen aan Jenna en Vossia. 
Jenna, als jij niet zo hard aan mijn hoofd gezeurd had, had deze blog nooit bestaan. Vossia, zonder jouw spontane ingeving was ik nog steeds naar een goede titel voor mijn blog op zoek geweest. 

maandag 8 september 2014

Lang van stof

"Goedemorgen, u spreekt met dierenarts Mique. Wat kan ik voor u doen?"

"Hallo, met mevrouw Schouten. Ik heb een vraag. Vandaag ging ik mijn hondje Gucci uitlaten. U weet wel, in het Beatrixparkje hier om de hoek. Altijd gezellig daar in het parkje met al de andere hondjes. Mevrouw Beemster komt daar ook altijd, met Charlie. Kent u die? Het is een Labradorpup, zo'n hele lieve!"

"Ik zou het eerlijk gezegd even niet weten, maar wat was uw vr..."

"Nou dus Gucci en ik lopen daar door het park. Was wel druilerig weer vanochtend hoor. Pff dat noemen ze dan 'hondenweer' maar Gucci houdt daar dus totáál niet van. Nee als het aan hem lag gingen we gelijk weer naar huis. Maar ja zo'n beestje moet ook even de beentjes strekken he?"

"Ja beweging is erg belangrijk voor een hond, maar wat kan ik voor u doe.."




"En dus loop ik met Gucci door het park. Wel aangelijnd hoor. Hij heeft zo'n leuke halsband met van die glittersteentjes. Echt, krijg daar elke keer weer complimenten over! Staat natuurlijk ook zo leuk bij zo'n zwart hondje. Mevrouw de Vries zei het laatst ook nog tegen me dat Gucci echt een hele knappe hond is. Maar goed, wij liepen dus door het park toen plotseling Gucci stilstond."

Ondertussen steekt de assistente haar hoofd om de deur en gebaart dat mijn volgende afspraak er zit. Ik trek een moedeloos gezicht, er is geen speld tussen het geratel van mevrouw Schouten te krijgen. Sterker nog, ik heb geen flauw benul wat nou de reden van haar telefoontje is.

"Dus Gucci stond stil. U weet wel, bij dat witte bruggetje. Daar voer ik ook altijd even de eendjes. Ja ze zeggen dat je dat niet mag doen, maar daar geloof ik niets van hoor. Die eendjes zijn altijd zo blij om mij te zien. En Gucci vind het prachtig, gaat hij heel hard tegen ze blaffen! Dus toen we daar bij het bruggetje liepen..."

"Mevrouw Schouten!"
Nu ben ik er klaar mee. Ik heb een bomvolle agenda en écht geen tijd om een dusdanig gedetailleerd verslag van mevrouw Schoutens ochtendwandeling met Gucci aan te horen. Gelukkig is ze even stil door de lichte verheffing van mijn stem.

"Mevrouw Schouten, mag ik u vragen wat de reden is dat u belt?"

"Oh nou er zaten wat wormpjes in de ontlasting van Gucci, en ik vroeg me af of ik vandaag even langs kan komen voor ontwormingstabletten."

Ik vertel dat dat geen enkel probleem is. Voor de assistente aan de balie hoop ik dat ze straks wat minder lang van stof is.

maandag 1 september 2014

Mini muisje


Ik moet even goed kijken voordat ik mijn patiënt heb ontdekt. In de hoek van de schoenendoos vol zaagsel zit een baby muisje. Ik richt mijn blik weer omhoog en kijk naar de man die samen met zijn 10 jarige zoontje voor me staat. Hij heeft een 'Wat doe ik hier' blik in zijn ogen, het jongetje staat nog net niet te huilen. Terwijl de man een beetje verveeld om zich heen kijkt, vertelt zijn zoon over het muisje. Hoe ze een tijdje terug onverwachts een nestje hadden en dat er ondertussen al twee muisjes zijn overleden. En nu zat deze ook opeens stil in een hoekje.

Ik schuif wat zaagsel opzij en bekijk het muisje. Ik weet de ademhalingsfrequentie van een muis niet uit mijn hoofd, maar dat de ademhaling te snel en geforceerd is, is zeker. Ik til 'm op en doe een poging tot een lichamelijk onderzoek. Want ja, hoe onderzoek je een beestje van nog geen vier centimeter groot? Vanwege de zware ademhaling vermoed ik een luchtwegprobleem. Ik pak mijn kleinste stethoscoop erbij. Deze stethoscoop is gemaakt voor het onderzoeken van te vroeg geboren baby's. Maar ja, zelfs die zijn reusachtig vergeleken bij deze baby muis.

Onder het mom 'niet geschoten is altijd mis' pak ik de muis weer op en houd 'm tegen mijn stethoscoop. Het ziet er vrij clownesk uit, de stethoscoop is even groot als de muis zelf. Ik zet de muis weer terug in zijn schoenendoos en richt me tot de man. "Hij heeft waarschijnlijk luchtwegproblemen. Omdat er al twee andere muisjes zijn overleden denk ik aan een infectieuze oorzaak. Maar of het een virus of een bacterie is, dat durf ik niet te zeggen. We zouden antibiotica kunnen proberen."

Ik zie het zoontje hoopvol zijn hoofd naar zijn vader draaien. "Mag het pap?" De man knikt. Ondertussen heeft de assistente een brievenweegschaal gehaald. Ik plaats de muis erop. Als ik het gewicht zie, vloek ik in mijzelf. Hoe kón ik dit voorstellen? Hoe ga ik in godsnaam antibiotica doseren voor een beestje van maar twaalf gram?

Om tijd te winnen en even rustig na te kunnen denken stuur ik ze terug naar de wachtkamer. Het jochie sjokt achter zijn vader aan. Gewapend met kladblok en rekenmachine begin ik driftig te rekenen. Tot mijn eigen verbazing kom ik tot de conclusie dat met wat verdunningsreeksen eigenlijk wel moet lukken.

Even later overhandig ik het flesje met antibiotica aan de mijnheer en geef instructies over de dosering. Na het afrekenen verlaten ze de praktijk, het zoontje met de schoenendoos in zijn handen geklemd. Zag ik hem nou naar buiten huppelen?