maandag 25 april 2016

Hij is nooit ziek



Als ik het lichamelijk onderzoek van maltezer Luca heb afgerond, slaak ik een zucht. Ik kijk naar de hond en om heel eerlijk te zijn weet ik niet waar ik moet beginnen. Want Luca heeft niet alleen een akelig slecht gebit en twee chronisch ontstoken oren, maar daarnaast ook nog een fikse hartruis. Door de artrose kan hij zich maar moeizaam bewegen en hij is behoorlijk mager. Aangezien zijn eigenaren lieten vallen dat hij opvallend veel drinkt, zou het me niet verbazen als zijn lever of nieren ook niet helemaal goed meer functioneren.

Omdat dit niet klachten zijn die in de afgelopen twee weken zijn ontstaan, kijk ik snel in de computer wanneer we de hond voor het laatst gezien hebben. Het blijkt in 2008 geweest te zijn.

Het is al een tijdje geleden dat we Luca voor het laatst gezien hebben." begin ik voorzichtig, om vervolgens de klachten op een rijtje te zetten. "Zijn jullie misschien in de tussentijd bij een andere dierenarts voor deze problemen geweest?" probeer ik nog, ze zouden immers niet de eerste zijn die bij meerdere dierenartsen komen.

De vrouw schudt haar hoofd en zegt: "Nee, we zijn inderdaad al een tijdje niet meer bij een dierenarts geweest. Maar Luca heeft eigenlijk nooit iets." Ik kijk naar het magere hondje met al zijn klachten, en ben het niet bepaald met haar uitspraak eens.

"Kijk, hij liep wel vaak met zijn kop te schudden en hij wil al sinds vorige zomer geen harde brokjes meer eten. Maar ja, hij piepte niet, dus het leek ons niet dat hij pijn had." gaat de vrouw verder. Ik maak nog een voorzichtige opmerking over het vermageren en het feit dat Luca nauwelijks nog meer een blokje om kan lopen, maar dat wordt met een "Ja, maar dat is de ouderdom." afgewimpeld.

Dan doet haar man zijn mond open en zegt: "Luca is gewoon op. We willen hem laten inslapen."

Dit verzoek had ik natuurlijk al zien aankomen. En eigenlijk denk ik dat het in dit stadium voor de hond misschien wel het beste is. Al Luca's problemen zijn in principe prima te behandelen, maar de optelsom van alles bij elkaar maakt het vrij lastig. Als ze toch maar eerder waren gekomen!

Terwijl deze gedachten door mijn hoofd razen, begint de vrouw zachtjes te snikken. Haar man zie ik ook verwoede pogingen doen om zijn tranen weg te slikken. Ik realiseer me dat het echt geen opzet van hun kant is. Ze houden oprecht van hun hondje Luca, maar door onwetendheid hebben ze niet doorgehad wat er allemaal aan de hand was. Tot nu, en nu is het eigenlijk een beetje te laat.

Ik sta voor een dilemma. Van de ene kant zou ik ze willen vertellen dat wanneer ze jaarlijks op gezondheidscontrole bij een dierenarts waren geweest, we een hoop van deze problemen in een vroeg stadium hadden kunnen oplossen. Of in ieder geval beter hadden kunnen behandelen. Zo hadden we Luca een hoop pijn en ellende kunnen besparen.
Maar van de andere kant zie ik hun verdriet en vraag me af of dit het juiste moment voor een donderpreek over het nut van gezondheidscontroles is. Schiet ik er iets mee op om ze tijdens het inslapen van hun hond ook nog eens met een enorm schuldgevoel op te zadelen?

Toch besluit ik om voorzichtig het onderwerp nog even aan te snijden. Niet meer voor Luca, maar voor hun volgende hond.


Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!


zondag 17 april 2016

Onmogelijk


Wanneer blijkt dat poes Liesje in korte tijd bijna een kilo is aangekomen, schrik ik een beetje. Met haar negen maanden leeftijd is ze nog in de groei, maar ze is ondertussen al behoorlijk mollig geworden. Omdat ze nog niet gesteriliseerd is, vraag ik na of ze misschien door een kater gedekt kan zijn.

"Zeker niet!" verzekeren haar eigenaren me, "Ze komt nog niet buiten en het kan ook niet door onze kater Willem komen, want die is besneden."


Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!

maandag 11 april 2016

Onbereikbaar



De Jack Russel genaamd Tommie kijkt een beetje sip uit zijn ogen. En dat is te begrijpen, want uit de röntgenfoto's die wij net gemaakt hebben, blijkt dat er iets vast zit in zijn darmen. Helemaal zeker weten we het niet, maar we vermoeden dat het een van de kastanje is waar hij volgens zijn baasje vaak mee speelt.

Terwijl de assistentes druk bezig zijn om de operatiekamer in gereedheid te brengen, spreek ik de laatste details met zijn eigenaresse door. Als gevolg van de obstructie van zijn darm heeft Tommie de afgelopen dagen geen voedsel binnen kunnen houden, dit heeft hem flink verzwakt en maakt de ingreep niet bepaald zonder risico. Als ik haar telefoonnummer gecontroleerd heb, druk ik haar daarom op het hart om goed bereikbaar te zijn voor het geval dat we iets willen overleggen.

Een ruim half uur later heb ik de buik van hond Tommie geopend en onderzoek de darmen. Het duurt niet lang voordat we de obstructie hebben gevonden. Het blijkt inderdaad een kastanje te zijn die alle ellende heeft veroorzaakt. Wanneer we de rest van de darmen en de maag langslopen om ons ervan te verzekeren dat we niets hebben gemist, zie ik opeens een afwijkend plekje op een van de leverlobben. Ik vertrouw het voor geen meter en vraag een van de assistentes om zijn eigenaresse te bellen en te vragen of het goed is dat we een biopt nemen. Ik wil graag uitsluiten dat het een tumor is.

Na vijf minuten steekt de assistente haar hoofd weer om de deur van de operatie-ruimte en verzucht: "Ik heb zowel het vaste als het mobiele nummer meerdere keren gebeld, maar ze neemt niet op. En er is ook geen voicemail of antwoordapparaat wat ik kan inspreken."

Ik zucht geërgerd, ik had haar immers nog zó gevraagd om bereikbaar te zijn. Ik besluit om toch het biopt te nemen, want als later blijkt dat ze het toch gewild had, dan zou Tommie nogmaals geopereerd moeten worden.

De operatie verloopt verder zonder noemenswaardige bijzonderheden en tot mijn opluchting komt de hond vrij vlot bij uit de narcose. Het is duidelijk een Jack Russel met karakter, want ondanks dat hij een pittige operatie operatie heeft gehad, blaft hij er al weer snel lustig op los.

Als ik de eigenaresse wil bellen om het goede nieuws over de operatie te vertellen, blijkt ze in gesprek. Ik probeer het vijf minuten later nogmaals, maar de lijn is nog steeds bezet. Als ik even later wederom bel en weer de 'in gesprek' toon krijg, komt de stoom uit mijn oren en gooi ik geïrriteerd de hoorn op de haak.

Die irritatie kan ik ook moeilijk onderdrukken als ze een kwartier later eindelijk terugbelt om te vragen hoe het met haar hond is. Over het feit dat we haar niet konden bereiken doet ze zelf heel luchtig.

Later die week heb ik avonddienst, en belt dezelfde mevrouw om elf uur 's avonds omdat ze een dringende vraag heeft over de medicatie van Tommie. Gelukkig zijn wij wél goed bereikbaar.


Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!