vrijdag 29 mei 2015

Kleine dingen vieren



Tijdens het struinen op de vrijmarkt in Utrecht kwam ik een kaart van Buro van die dagen tegen met de tekst "Celebrate the little victories". Best toepasselijk want de laatste tijd had ik wel wat kleine dingen te vieren op mijn blog 'Nachtmerries van een Dierenarts'.


  • Op VersusA verscheen een artikel over mijn blog. Het was mooi om te lezen dat Suz precies de gedachten achter mijn blog wist te beschrijven, namelijk dat ik -met een portie humor- graag wil schrijven hoe het leven van een dierenarts er nu écht uitziet. Met alle leuke, maar ook de minder leuke kanten.
  • Meer dan 2500 likes op de Facebookpagina. Het is hard gegaan als je bedenkt dat ik afgelopen najaar nog blij was dat ik de 150 likes had behaald! 
  • In het vakblad voor dierenartsen Dier-en-Arts werd mijn blog 'De huiskat' gepubliceerd. Heel gaaf om je woorden opeens in een magazine gedrukt te zien staan. 

Het zijn misschien geen wereldschokkende getallen, maar zelf word ik zo blij als ik zie dat jullie waarderen wat ik doe en schrijf. De lieve berichtjes in de reacties of op de social media zorgen dat ik regelmatig met een hele brede glimlach achter mijn scherm zit. 

Nu alleen even bedenken hoe ik deze 'victories' ga vieren. Misschien dit weekend maar eens de keuken in om brownies te bakken? :)

maandag 25 mei 2015

The show must go on


Als de wekker gaat, heb ik het idee dat ik de afgelopen nacht nog geen twee uur heb geslapen. Een nare hoofdpijn heeft me het grootste gedeelte van de nacht uit mijn slaap gehouden.

"Moet jij je niet ziek melden?" vraagt mijn vriend wanneer hij me als een zielig hoopje aan de ontbijttafel aantreft. Maar we zitten vandaag al krap in de bezetting doordat een collega op cursus is en en de agenda staat ramvol met afspraken. Als ik me vandaag ziek meld, weet ik niet hoe mijn collega's het zouden moeten klaarspelen.

Na een kop thee en een ontbijtje voel ik me al iets minder belabberd. Helaas ziet mijn spiegelbeeld er alles behalve florissant uit. Met wat make-up probeer ik de boel nog een beetje te redden. Dat blijkt niet helemaal gelukt, want aangekomen op de praktijk zegt een collega bezorgd dat ik er zo beroerd uitzie...

Na deze bemoedigende woorden en een paracetamol trek ik mijn witte jas aan en loop naar de spreekkamer. "Kom op Mique, mensen verwachten van je dat je als dierenarts altijd vriendelijk en vrolijk bent. Je bent een professional, dus hop hop let's go!" spreek ik mezelf streng toe voordat ik de deur open zwaai om de eerste patiënt binnen te laten.

Terwijl de hoofdpijn door mijn schedel dreunt, sla ik me door de eerste paar afspraken heen. Gelukkig zijn het geen al te gecompliceerde gevallen en tref ik alleen maar vriendelijke eigenaren. Ik moet de energie om opgewekt te doen af en toe uit mijn tenen halen, maar al met al gaat het best prima.
Echter, halverwege de ochtend slaat de sfeer opeens om. Opeens lijkt elke kat mij levend te willen verslinden, leegt een hond zijn anaalklieren over mijn kleding en heb ik een vermoeiend discussie met een eigenaar die maar blijft doordrammen over het feit dat ik de datum van de rabiës-enting weiger te vervalsen.

Als de lunchpauze aanbreekt, staat het huilen me nader het lachen. Na een half uurtje rust drink ik mijn laatste slok thee en sta op om verder te gaan.

The show must go on.

Nooit meer een blog missen? Volg me op Facebook!

maandag 18 mei 2015

Knuffeldieren-spreekuur



"Zo, moet ik ook nog even naar het hart van jouw konijn luisteren?" vraag ik aan het meisje terwijl ik naar haar knuffeldier wijs. Verlegen slaat ze haar ogen neer en schudt zachtjes van nee. Ik besluit niet verder aan te dringen.

Als ik de laatste van de drie katten heb nagekeken en gevaccineerd, blijkt ze toch van gedachten veranderd te zijn. "Deze moet óók nog" zegt ze zachtjes en wijst naar het pluchen konijn. Ik doe de stethoscoop weer in mijn oren en luister met gespeelde ernst. "Klinkt helemaal goed hoor!" is mijn conclusie. Maar hier is ze het duidelijk niet mee eens. "Nee hoor, hij is ziek!" zegt ze stellig.

Ik kijk met een schuin oog naar de klok. Nog vijf minuten tot de volgende afspraak. Dus ik heb wel tijd voor een kort knuffeldieren-consult. Uit de la pak ik een injectiespuitje waar ik de naald vanaf haal. Ik doe alsof ik het konijn een injectie geef. "Zo, hier wordt hij vast beter van" zeg ik. Het meisje schudt haar hoofd. "Hij moet ook nog een pilletje" is haar oordeel.

Normaal gesproken houd ik er niet zo van als eigenaren me vertellen wat ik hun dieren moet voorschrijven, maar bij knuffeldieren ben ik over het algemeen wat milder gestemd. Ik rommel wat in een lade en doe alsof ik een pil uit de pillenstrip druk en deze aan het konijn geef. Om mijn therapie wat kracht bij te zetten zeg ik erbij dat dit 'wonderpillen' zijn. Het zou overigens bijzonder handig zijn als ik daadwerkelijk een stripje wonderpillen in mijn la had liggen, maar dat terzijde.

"Kom Michelle, we gaan. De dokter moet nog meer dieren beter maken" zeggen de ouders van het meisje. "Maar konijn is nog steeds ziek!" is haar weerwoord. Ik knipoog naar haar ouders dat het okee is en doe vervolgens alsof ik zeer diep nadenk. "Ik weet het!" zeg ik vervolgens gedecideerd. "Hij heeft een verbandje nodig."

Kijkend naar het geheel roze outfit van het meisje besluit ik een rol roze verbandmateriaal te pakken en leg kundig een pootverband aan bij het konijn. Het meisje knikt goedkeurend en besluit dat haar knuffeldier nu inderdaad beter is. Samen met haar ouders en de drie katten verlaat ze huppelend de spreekkamer.

Was het genezen van echte dieren soms maar net zo gemakkelijk.

Nooit meer een blog missen? Volg me op Facebook!

maandag 11 mei 2015

Intuïtie en onderbuikgevoel


Om eerlijk te zijn beschouw ik mezelf als een vrij nuchter persoon. Zeker in mijn werk probeer ik zoveel mogelijk op de feiten af te gaan. Ik ben nou eenmaal meer van 'meten is weten' dan van 'dat voel ik nu eenmaal zo'. Maar toch gebeurt het af en toe tijdens mijn werk dat ik, naast de vaststaande feiten, ook luister naar mijn onderbuikgevoel. En achteraf ben ik altijd blij dat ik dat heb gedaan.

Bijvoorbeeld die keer dat Border Terriër Wilson langs kwam voor zijn castratie. Tijdens het wachten in de wachtkamer was hij al weggekropen onder de stoel en eenmaal op tafel stond hij te trillen als een rietje. Des te vreemder vond ik het dus ook dat tijdens het lichamelijk onderzoek zijn hartslag bijzonder rustig was. De frequentie was nog wel binnen de grenzen van het aanvaardbare, maar voor zo'n zenuwachtig hondje vond ik het aantal slagen per minuut aan de lage kant. Daar kwam nog bij dat het ritme van de hartslagen ook twijfels bij me opriep.

"Is er iets?" vroeg Wilson's eigenaresse, mevrouw de Wit. Het was haar waarschijnlijk opgevallen dat ik wel erg lang en aandachtig naar het hart aan het luisteren was. Ik legde mijn stethoscoop aan de kant en besprak mijn twijfels met haar. Want ondanks dat ik geen keihard bewijs had, zou er wel eens sprake kunnen zijn van een niet veel voorkomende hartafwijking. In dat geval zou het zeer onverstandig zijn om Wilson onder narcose te brengen.

In eerste instantie twijfelde mevrouw de Wit nog even. Ze had immers speciaal twee dagen vrij genomen zodat ze na de operatie goed voor Wilson kon zorgen. Daardoor had ik even een momentje van paniek: wat als ik haar niet kon overtuigen om de operatie uit te stellen en eerst een ECG te maken? Mijn belangrijkste argument op het moment was namelijk: "Ik vertrouw het niet helemaal". Niet bepaald de wetenschappelijke benadering waar ik over het algemeen naar streef.

Maar gelukkig hoefde ik de discussie niet aan te gaan. Want na een kort moment van twijfel, besloot mevrouw de Wit dat ze geen risico wilde nemen en besloten we de castratie van Wilson af te blazen. Een klein moment van opluchting voor mij.

Maar een echte zucht van opluchting slaakte ik toen de uitslag van het ECG binnenkwam. Mijn vermoeden was juist en de hond bleek inderdaad last te hebben van een hartafwijking.

Ik mag dan wel een meisje van de wetenschap zijn, dit keer was ik blij dat ik mijn intuïtie had gevolgd!

Nooit meer een blog missen? Volg me op Facebook!

zaterdag 2 mei 2015

5 redenen om GEEN dierenarts te daten


Het lijkt voor velen het toppunt van romantiek om een relatie met een dierenarts te hebben. Een man of vrouw met hart voor dieren die ook nog eens in kritieke situaties het hoofd koel weet te houden. Nou, think again! Er kleven namelijk ook een aantal nadelen aan het daten van een dierenarts...

Geen romantische diners
Je moet er maar tegen kunnen. Dat je date tijdens een romantisch diner in geuren en kleuren vertelt over opengesprongen abcessen, de bami vergelijkt met spoelwormen en op het moment dat jij je beenhammetje wil aansnijden begint over die pootamputatie van vorige week.

De krassen en de blauwe plekken
Mensen op straat kijken je wantrouwend aan wanneer ze de bekraste onderarmen of het blauwe oog van jouw geliefde zien. Niemand die gelooft dat dat het werk is van een duivelse kat of een onbesuisde Boxer.

De nachtdiensten
Net in elkaars armen in slaap gevallen? Wanneer je nieuwe liefde om vier uur 's nachts wakker wordt gebeld door een overbezorgde eigenaar wiens hond de hik heeft, word jij óók wakker.

Wát zeg je?
Zet een aantal dierenartsen bij elkaar en binnen mum van tijd zitten ze elkaar af te troeven met de stoerste verhalen uit de praktijk. En dat allemaal in dat onbegrijpelijke medische taaltje van ze. Hernia diafragmatica? Encephalitozoon cuniculi? Pyothorax? Je voelt je een beetje buitengesloten en vraagt je af waar het in godsnaam toch over gaat.

Ziek? Oh dat valt wel mee. 
Als je een keertje ziek bent, denk je het goed getroffen te hebben. Jij hebt immers een zorgzaam type aan de haak geslagen. Maar dat zou nog wel eens kunnen tegenvallen. Dierenartsen zijn namelijk over het algemeen vrij nuchter ingesteld. Dus in plaats van lekker in bed vertroeteld te worden, word je gewoon meegesleurd naar dat familiebezoek. Nou, misschien halen ze toch even een pijnstiller voor je op de praktijk. Met rundvleessmaak.


Is het dan écht zo erg? Nee hoor, de meeste collega dierenartsen die ik ken zijn hele leuke mensen en ook nog eens erg gelukkig in de liefde. Maar ik heb je gewaarschuwd! ;)

Nooit meer een blog missen? Volg me op Facebook!