dinsdag 28 april 2015

Konijnen krassen



Assistente Mariëtte loopt binnen en zegt: "Nou trek maar een witte jas met lange mouwen aan, het konijnen-ent spreekuur begint zo". Ik kijk naar mijn onderarmen en pruil: "Nou... ik zat eindelijk even niet onder de krassen. Dat is over een uurtje vast wel anders."

Begrijp me niet verkeerd hoor, ik vind konijnen enorm leuke dieren. Maar veel konijnen zitten het grootse gedeelte van hun tijd lekker in hun hok of hupsen door de tuin. Ze zijn dus helemaal niet gewend om opgepakt te worden.

Met als resultaat dat wanneer ik ze wil onderzoeken, wegen of weer terug in hun hokje wil zetten, ze vaak als een malle met hun pootjes beginnen te spartelen. En veel konijnen hebben behoorlijk scherpe nagels, waardoor je vaak eindigt met je armen onder de krassen.

Waardoor het komt weet ik niet, maar er is iets met konijnen waardoor de krassen van hun nagels veel erger lijken te zijn dan die van een hond of een kat. Ze zwellen eerst helemaal op, om vervolgens vuurrood te kleuren en tergend langzaam te genezen. Risico van het vak, maar erg charmant staat het niet. Het is zelfs eens gebeurd dat een wildvreemde vrouw me bezorgd vroeg of ik misschien zelf mijn onderarmen had bekrast en misschien psychische hulp nodig had.

Wonder boven wonder is het konijnen ent-spreekuur gevuld met bijzonder brave konijntjes. Na de laatste patiënt bekijk ik tevreden mijn ongeschonden onderarmen. Het is tijd om naar huis te gaan en ik loop van de spreekkamer naar kantoor om mijn spullen te pakken. Maar ik neem de bocht nét iets te krap en schaaf met mijn arm langs het metalen deel van de deur.

Eindigde ik alsnog met een grote rode kras op mijn onderarm...

Nooit meer een blog missen? Volg me op Facebook!