maandag 21 december 2015

Thema euthanasie



In de dierenartsenpraktijk lijken sommige dagen wel een thema te hebben. Zo zie je weken geen kater met een verstopte urineweg, en dan krijg je er twee na elkaar binnen. Of het is zo'n dag waarop bijna elke oudere kat aan chronisch nierfalen blijkt te lijden.

Zelf had ik laatst een dag waarop ik de ene na de andere patiënten met oorproblemen zag. De stagiaires maakten aan de lopende band kleuringen van ooruitstrijkjes en stonden non-stop de opzetstukjes van de oorkijker te desinfecteren. Aan het eind van de dag had ik zo vaak het riedeltje over oorontsteking afgedraaid, dat ik tegen de assistentes grapte: "Nou ik hoop dat we morgen een ander thema hebben, ik kan geen oorontsteking meer zien!" '

Dat heb ik geweten...

De volgende dag ben ik namelijk nog niet op de helft van mijn ochtendprogramma als ik bezig ben met mijn tweede euthanasie van die dag. De zestienjarige kat heeft een inoperabele tumor van de kaak en gezien zijn leeftijd zien de eigenaren bestraling of chemotherapie niet zitten. Het inslapen van hun dier kwam niet onverwachts, maar dat maakt hun verdriet niet minder. Als ik hun betraande gezichten zie, heb ik echt met ze te doen.

Het middagprogramma van die dag brengt helaas niet veel beters. Tussen de vaccinaties en verstuikte pootjes door laat ik uiteindelijk nog een oudere hond en een ernstig ziek konijn inslapen. Het mag dan wel 'part of the job' zijn, maar zoveel verdrietige mensen op een dag is emotioneel soms best een beetje zwaar.

Tot overmaat van ramp gaat het met een van onze patiënten in de opname die dag zo slecht, dat ik besluit de eigenaar te bellen. Na een uitvoerig gesprek komen we samen tot de conclusie dat het voor de kat beter is als zij wordt ingeslapen. Stiekem wil ik deze dag geen dier meer laten inslapen, maar ik vind in dit geval dat het belang van mijn patiënten zwaarder weegt dan dat van mij.

Als aan het eind van de dag de assistente mij een stapel met euthanasie-kaartjes overhandigt om te tekenen, zeg ik sip: "Dan heb ik toch liever oorontstekingen."


Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!


maandag 14 december 2015

Geluk bij een ongeluk



Met een zucht trek ik mijn steriele handschoenen uit. Het afgelopen half uur ben ik bezig geweest met het hechten van een flinke bijtwond bij de Rhodesian ridgeback Bo. Zijn eigenaar besloot vlak voor het avondeten nog een ommetje met Bo te maken, toen zijn hond met andere hond in gevecht raakte. Het ging er niet bepaald zachtzinnig aan toe, dus belandde het stel op zondagavond bij mij in de kliniek.

De wonden zijn dusdanig ernstig dat ze onder narcose gehecht moeten worden. Maar Bo is bekend met een hartprobleem, wat de narcose toch wat spannender maakt. Tijdens het hechten houd ik de bewakingsmonitor steeds met een schuin oog in de gaten. Maar alles lijkt goed te verlopen.

Als Bo naderhand rustig aan het wakker worden is, ruim ik de door mijzelf veroorzaakte chaos in de kliniek een beetje op terwijl ik constant een oog op Bo houdt. Als de boel redelijk aan kant is, zie ik dat Bo alweer rechtop in zijn hok zit. Ik doe een laatste check en besluit dat hij naar huis mag.

Wanneer ik met Bo de wachtkamer binnenloop, springt zijn eigenaar enthousiast op. "Hij is alweer wakker, dat is mooi!" roept hij verrukt uit. Maar voordat ik kan vertellen dat ik ook heel blij ben dat de narcose, ondanks zijn hartprobleem, goed is verlopen, gaat hij verder: "Ben ik precies op tijd thuis voor Studio Sport!"

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!


maandag 7 december 2015

Een afwijkende visie


Mevrouw Aalst klink oprecht bezorgd wanneer ik haar aan de lijn heb. "Mijn kat Mimi blijft zo dun dokter. Ze is nu bijna een jaar, maar ze is nog steeds vel over been. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen hoor. Zal ik haar misschien maar weer kittenvoer gaan geven?" Ik leg uit dat er misschien wel een medische reden is waarom haar kat zo mager is, en adviseer haar om langs te komen.

Later die dag komt mevrouw Aalst met Mimi op consult. Voordat ik haar de spreekkamer binnenroep, maken mijn hersenen overuren. Wat zou er aan de hand kunnen zijn waardoor een jong dier zo mager is en blijft? 

Mijn verbazing is dan ook groot wanneer Mimi vrolijk haar transportmandje uit stapt. Het is een slanke kat, maar absoluut niet mager. "Kijk dan!" roept haar eigenaresse uit. "Dit is toch zielig, zo dun als ze is.

Wanneer ik de kat op de weegschaal zet, verschijnt een gewicht van vier kilo op het schermpje. Een keurig gewicht lijkt me zo. Als ik Mimi's gewicht in de computer noteer, spiek ik snel even in de patiëntenkaarten van haar andere katten. En dan wordt een hoop duidelijk. 

Want naast Mimi heeft ze nog een Europese korthaar kater genaamd Jack, die 8,3 kg weegt. En haar Siamees Sushi weegt maar liefst negen kilo! Mevrouw van Aalst heeft blijkbaar een totaal verkeerd beeld van wat een gezond gewicht voor een kat is. 

De rest van het consult probeer ik Mimi's eigenaresse ervan te overtuigen dat Mimi niet te mager is, maar dat haar andere katten juist véél te zwaar zijn. Maar of de boodschap is aangekomen, betwijfel ik. Want wanneer mevrouw van Aalst de praktijk uitloopt, hoor ik tegen haar tegen de kat zeggen: "Kom Mimi, we gaan naar huis. Kook ik een visje voor je en krijg jij ook nog een extra portie brokjes vandaag!"

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!