maandag 26 oktober 2015

Een belangrijke vraag



Het is vrijdagnacht wanneer ik plots uit een diepe slaap wordt gerukt. Gedesoriënteerd kijk ik om me heen en besef dat het mijn dienst-telefoon is die me gewekt heeft. Terwijl ik opneem probeer ik op mijn wekker te ontcijferen hoe laat het is, wat niet erg gemakkelijk gaat zo zonder lenzen. Als ik zie dat het drie uur 's nachts is, zit ik direct rechtop in bed. Wanneer mensen op dit tijdstip bellen belooft dat meestal niet veel goeds.

Als ik heb opgenomen, hoor ik aan de andere kant van de lijn veel achtergrondgeruis. Pratende mensen, schreeuwende mensen, het klinkt erg onrustig. Zou er een hond zijn aangereden en hoor ik de omstanders? Dan besef ik pas dat ik naast stemmen ook muziek hoor, dus het moet toch ergens binnen zijn.

Aan de andere kant van de lijn klinkt een mannenstem. "Hee! Spreek ik met de dierenarts?" vraagt hij op een jolige toon. Ik bevestig dat ik de dienstdoend dierenarts ben, en verbaas me over het feit dat hij zo onbezorgd klinkt. "Mooi zo! Want we hebben hier een beetje een probleempje." Verbeeld ik het me nou, of klinkt hij een beetje beschonken? Net als ik hem wil vragen wat er aan de hand is, gaat hij verder: "Kijk het zit namelijk zo, ik zit hier met een paar maten biertjes te drinken en we hebben een discussie of katers nou óók tepels hebben. Dus ik dacht: We bellen effe de dierenarts, die weet dat vast."

Natuurlijk had ik hem moeten vertellen dat het te zot voor woorden is om midden in de nacht iemand hiervoor wakker te bellen. En dat je dit soort dingen ook prima kunt Googlen. Ik had zijn gegevens moeten vragen om een pittige rekening voor dit 'nachtconsult' te sturen.

Maar ik ben zo verbouwereerd door de situatie dat ik alleen maar "Ja" kan antwoorden, en verbaasd weer ophang.

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!

maandag 19 oktober 2015

Oeps...


Alle begin is moeilijk, ook als dierenarts. Voor iets relatief simpel zoals de jaarlijkse gezondheidscheck en vaccinatie draai ik nu mijn hand niet meer om. Maar toen ik pas net begonnen was, was zelfs zoiets niet altijd even makkelijk. Je moet immers tegelijkertijd een goed lichamelijk onderzoek uitvoeren, zorgen dat het dier niet van tafel springt, bepalen welke vaccinatie je moet geven en een beetje gezellig met de eigenaar kletsen.

En op dat laatste punt ging het in mijn eerste half jaar als dierenarts een beetje mis. De twee honden die voor hun vaccinatie kwamen, waren namelijk zó hyperactief dat het me redelijk wat moeite kostte om ze goed te onderzoeken. Luid blaffend stuiterden ze werkelijk alle kanten op. Omdat de eigenaar wat nors het tafereel bekeek, probeerde ik het ijs te breken met een ongecompliceerd gesprekje. Toen bleek dat de twee honden allebei even oud waren, floepte ik eruit: "Oh leuk, komen ze uit hetzelfde nest?" Waarop de eigenaar nog norser antwoordde dat dat vrij onmogelijk was.

Ik bekeek de honden nog eens goed en kon wel door de grond zakken... Want ondanks dat de twee honden van dezelfde leeftijd, vachtkleur en formaat waren, waren ze vrij duidelijk allebei van een ander ras.


Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!



maandag 12 oktober 2015

Ontevreden


Als mevrouw van Loenen de spreekkamer binnenkomt met haar labrador Bente, bekruipt me direct een vreemd gevoel wat ik niet helemaal kan plaatsen. Meestal als ik bij eigenaren een slechte 'vibe' heb, dan komt dat omdat er in het verleden een keer iets vervelends is voorgevallen. Bijvoorbeeld wanneer mensen erg boos zijn geworden omdat ze niet 'zomaar' antibiotica mochten ophalen.

Maar omdat het consult heel prettig verloopt, besluit ik geen aandacht te besteden aan dit rare onderbuikgevoel en ga door met het onderzoek van Bente. Gelukkig blijkt de dikte die mevrouw had gevoeld een vetbult te zijn, en zichtbaar opgelucht lijnt ze haar hond weer aan.

Voordat ze de spreekkamer verlaat, vraagt ze me of ze een extra doosje pijnstillers mee kan krijgen. Labrador Bente is inmiddels al redelijk op leeftijd en krijgt deze medicatie vanwege haar artrose. Als ze vertelt dat ze graag wat extra tabletten op voorraad heeft omdat het best een stukje rijden is naar de praktijk, vertel ik dat ze de medicatie ook op onze andere vestiging kan halen. Aan haar postcode te zien, ligt die op loopafstand.

Maar mevrouw van Loenen reageert op mijn voorstel alsof door een wesp gestoken. "Nee!" briest ze. "Daar ga ik niet meer heen! Ik vind die mensen die daar werken echt he-le-maal niets!". Net als ik wil uitleggen dat al mijn collega's (inclusief mijzelf) op beide vestigingen werken, gaat er een lampje branden.

Ineens herken ik haar en snap ik mijn vreemde gevoel bij deze mevrouw. Want, alhoewel het alweer een tijdje geleden is,  kan ik me haar laatste bezoek op de andere vestiging nog goed voor de geest halen. De enting van Bente was toen flink verlopen, maar op mijn advies om de enting op te volgen met een herhalingsvaccinatie voor goede bescherming, sprong ze zo ongeveer uit haar vel. Ik ben niet zo snel onder de indruk, maar toen ze na haar heftige tirade het pand uit stampte waren de assistente en ik er helemaal beduusd van. Zij heeft mij nu blijkbaar niet herkend, want ze babbelt vrolijk verder over het feit dat ik veel aardiger en competenter ben dan 'die lui die daar werken'.

Ik besluit om wijselijk mijn mond te houden.

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!

zondag 4 oktober 2015

Auw!



Na een lange dag sta ik op het punt om naar huis te gaan als de assistente me gebaart even te wachten. "Mique, ik heb een stel aan de lijn die een teek niet bij hun hond verwijderd krijgen. Ze wonen hier in de straat en kunnen er binnen vijf minuten zijn. Wil jij nog even wachten?"

Ik antwoord dat het geen probleem is en wacht nog even met het uittrekken van mijn witte jas. Enkele minuten later gaat de bel en komt een ongerust kijkend koppel met de jonge Boomer Gijs binnen. Verontschuldigend vertellen ze me dat dit hun eerste hond is en ze heel bezorgd zijn om de teek die ze op de buik van hun hond hebben gezien. Maar door alle haren, en het feit dat het hondje niet bepaald stil ligt, is ze het niet gelukt om de teek zelf weg te halen. 

Als ik het vrolijk spartelende hondje samen met de assistente op zijn rug leg, vraag ik de eigenaren om me te laten zien waar ze de teek hebben gezien. Na wat gezoek tussen de haren wijzen ze: "Daar! Daar zit hij!

Na een blik op de 'teek' is het voor mij compleet duidelijk waarom ze hem niet verwijderd kregen. Het is namelijk helemaal geen teek maar een tepeltje. Als ik dat voorzichtig aan hun vertel, zie ik ze wat bleek wegtrekken. "Oh een tepeltje, ja... die hebben mannetjes ook ja." stamelt de vrouw bedremmeld. 

Als ik zie hoe schuldbewust ze kijken, heb ik niet alleen een beetje medelijden met Gijs, maar ook met zijn baasjes. 

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!