maandag 21 november 2016

Een leuk uitje



Het is zondagochtend wanneer ik word gebeld door mijn collega. Zij heeft dit weekend dienst, maar haar vriend is tijdens het klussen gewond geraakt en moet nu naar de huisartsenpost. "Mique, kun jij alsjeblieft de dienst even overnemen? Ik heb rond half 11 twee afspraken op de praktijk ingepland."

Ik zeg dat het geen enkel probleem is. Maar eigenlijk heb ik wel een klein probleempje, mijn zeven jaar oude nichtje Brechtje logeert namelijk dit weekend bij mij. Er zit niets anders op dan haar mee te nemen naar de praktijk.

Aangekomen op de praktijk zijn de patiƫnten nog niet gearriveerd. Om het voor mijn nichtje een beetje leuk te houden, trek ik haar een van onze korte witte jasjes aan. Ergens vind ik nog een afgedankte stethoscoop die ik om haar nek hang.

Tijdens de afspraken staat Brechtje ademloos toe te kijken hoe ik samen met de assistente de spoed-afspraken afhandel. Mijn laatste patiƫnt is een konijn dat al het hele weekend niet wil eten. Als snel blijkt dat het goed mis is, het konijn ligt als een slappe vaatdoek op de behandeltafel en heeft fikse ondertemperatuur. Het blijkt dat de uitgang van de maag geblokkeerd is en gesondeerd moet worden. Ik bespreek de risico's met de eigenaren en een beetje bedrukt vertrekken ze naar huis.

Het sonderen lijkt voorspoedig te verlopen en mijn nichtje staat vol interesse mee te kijken. Maar dan gaat het toch fout, het konijntje gaat opeens hard achteruit en ondanks al onze inspanning kunnen we haar niet redden. Ik baal en wil hartgrondig vloeken, maar bedenk net op tijd dat mijn jonge nichtje naast me staat en slik de krachttermen weer in. Ik vertel haar dat het konijntje heel ziek was, we hem niet beter hebben kunnen maken en dat hij nu dood is. Ze trekt een serieus gezicht en knikt.

Dan rond ik de laatste zaken op de praktijk af, en vertrekken we naar huis. De rest van de dag probeer ik zoveel mogelijk leuke dingen met mijn nichtje te doen om haar de situatie met het dode konijn te laten vergeten.

Maar als ze 's middags opgehaald wordt door haar moeder blijkt dat die missie niet geslaagd is. Enthousiast rent ze naar haar moeder toe en roept blij uit: "Mama! Ik mocht mee naar het werk van Mique. En er was een puppy die pijn had aan zijn poot en een zieke konijn. En die ging toen dood! 

Haar moeder kijkt me aan en trekt haar wenkbrauw op. Ik kan alleen maar een beetje verontschuldigend glimlachen.

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!


maandag 7 november 2016

Zonder broek



"Dit is een spoedgeval! Het is spoed!" klinkt er uit de wachtkamer. De eigenaresse van kat Pip heeft het ook gehoord, want ze kijkt me vragend aan. Ik zet haar kat terug in haar mandje en vraag of ze heel even weer in de wachtkamer wil plaatsnemen terwijl ik poolshoogte ga nemen.

Daar krijg ik niet eens de tijd voor, want een man met een kletsnatte labradorpup komt de spreekkamer al ingestormd. Hij zet de hond voor mijn neus op de behandeltafel terwijl hij iets onsamenhangends uitroept over dat hij zijn hond van de verdrinkingsdood heeft gered.

De pup zit ondertussen rustig om zich heen te kijken en begint enthousiast te kwispelen wanneer hij de glazen pot met koekjes in het oog krijgt. Ik heb sterke twijfels over of deze pup een echt spoedgeval is, maar de man is dusdanig in paniek dat ik het spel een beetje meespeel en het spoedprotocol uitvoer.

Wanneer ik daarmee klaar ben en bevestigd heb dat er niets aan de hand is, is de man gelukkig dusdanig gekalmeerd dat hij eindelijk kan vertellen wat er precies gebeurd is. Terwijl hij zijn verhaal doet, komt een van de assistentes de spreekkamer binnen om zijn gegevens te noteren. Ik zie haar een zeer verbaasde blik op de man werpen. Dan trekt ze haar gezicht weer in de plooi en gaat verder met waarmee ze bezig was.

Ondertussen vertelt de man dat hij vandaag voor het eerst met zijn twaalf weken oude pup een balletje ging gooien. Toen de bal per ongeluk in de sloot raakte, sprong zijn hond er met een grote plons achteraan. Nu kunnen labradorpups prima zwemmen, maar toch raakte de man dusdanig in paniek dat hij zijn kleren uittrok en ook in de sloot sprong. Nadat hij zijn pup 'gered' had, is hij direct in de auto gestapt en naar onze kliniek gereden.

Als ik hem voor de vijfde keer verzekerd heb dat er niets aan de hand is met zijn hond, is de man eindelijk gerustgesteld en loopt de spreekkamer uit. En dan snap ik opeens waarom de assistente net zo vreemd keek.

Blijkbaar is hij door alle commotie vergeten om na zijn frisse duik zijn broek weer aan te doen. Omdat hij tegenover mij aan de behandeltafel stond, was het mij nog niet opgevallen. Maar nu hij de spreekkamer uitloopt heb ik vol zicht... op zijn onderbroek.

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!