Snuffelstagiaire

In de spreekkamer hangt een meisje van een jaar of zeventien rond in een van onze witte jassen. "Hee Annika, wie is dat nou weer?" sis ik zachtjes naar mijn collega. We hebben zo regelmatig stagiaires dat ik soms een beetje de draad kwijtraak. "Een middelbare scholiere, Fleur ofzo, ze loopt een dagje mee . Ik geloof dat ze het via Constance geregeld heeft" antwoordt Annika.

Onbewust moet ik terugdenken aan al die keren dat ik als middelbare scholier of beginnend diergeneeskunde student meeliep met een dierenarts. Ik vond alles machtig interessant en zelfs een standaard ent-consult was reuze spannend, de dag vloog altijd voorbij.

Constance doet die ochtend de afspraken terwijl ik me over het operatie-programma ontferm. Elke keer als ik tussendoor even de spreekkamer inloop, valt het me op dat de stagiaire schijnbaar verveeld tegen de muur geleund staat. Enig enthousiasme is zo op het oog niet te bespeuren.

Wanneer ik 's middags de afspraken van Constance overneem, neemt ze me even apart. "Sorry dat ik je nu die Fleur in de maag splits. Ze is de dochter van iemand uit mijn wielrenclubje dus ik kon er eigenlijk niet onderuit. Maar ik vraag me wel af of ze dierenarts wil worden. Als ze het al leuk vindt, dan weet ze het goed te verbergen..."

Tijdens de eerste afspraak die middag leg ik aan de eigenaar even uit dat Fleur een dagje mee loopt. Geïnteresseerd vraagt de vrouw haar "Zo, dus jij wilt dierenarts worden?". Op een nuffige toon antwoord Fleur: "Ja, ik doe gymnasium en ja dierenarts leek me wel leuk. Ik heb zelf ook een paard en een kat. Maar ja bedrijfskunde studeren lijkt me ook wel interessant hoor." Haar toon staat me dan al niet aan, maar later zou blijken dat het ergste nog moest komen...

Later die middag sta ik een slecht nieuws gesprek te voeren met de eigenaresse van een bejaarde Beagle. Ze heeft het hondje nooit laten steriliseren en nu zit er een enorme melkkliertumor bij haar buik. De hond hoest regelmatig dus ik ben bang voor uitzaaiingen naar de longen en samen besluiten we wat nu het beste plan is. Terwijl ik dit moeilijke gesprek voer, zie ik in mijn ooghoek opeens iets gebeuren. Fleur hangt niet alleen ongeïnteresseerd tegen de muur, ze heeft ook nog haar smartphone erbij gepakt.
Ik excuseer me bij de eigenaar, en zeg met een stem die trilt van woede "Fleur! Loop jij even met mij mee?". Op de gang aangekomen merk ik dat niet alleen mijn stem, maar mijn hele gezicht trilt van woede. Ik heb zin om haar een klap in haar zelfgenoegzame gezicht te geven, maar beheers me.

"Waar ben jij mee bezig! Ik ben hier een gesprek over leven en dood aan het voeren met een eigenaar en jij hang ongeïnteresseerd tegen de muur op je mobieltje te kijken? Dat kun je toch niet maken?"
Blijkbaar is het kind niet gewend om terechtgewezen te worden want ze is even van haar a propos. Maar ze herstelt zich snel en murmelt iets over een foto willen maken.

Ik bijt haar toe dat het me niet erg netjes lijkt om zonder toestemming foto's van patiënten te maken. Er komen wat halfslachtige excuses en we keren terug naar de spreekkamer. Na afronding van het consult zie ik dat er nog een consult met een puppy en een röntgenfoto op het programma staan. Een leuk programma voor iemand die een dagje meeloopt.

Fleur denkt daar blijkbaar anders over. Luchtig zegt ze: "Nou bedankt dat ik mocht meelopen, ik ga er weer eens vandoor. Moet nog naar mijn paard". Ik ben zo met stomheid geslagen dat ik niet eens een weerwoord meer kan uitbrengen.

Bron foto