Het is de laatste dag van het jaar, een kwartier voor sluitingstijd. Alle patiënten zijn afgerond, de kliniek is na een drukke dag weer blinkend schoon gepoetst en we staan op het punt om de boel af te sluiten. Tijd om naar huis te gaan en Oud en Nieuw te vieren. Na de drukte rondom de feestdagen hebben we wel zin in een feestje.
Maar dan gaat de telefoon. "Vast iemand die zich op het laatste moment realiseert dat ze nog medicatie tegen vuurwerkangst nodig heeft, of net pas merkt dat het nierdieet op is." zegt de assistente voordat ze opneemt. Tijdens het gesprek zie ik langzaam haar gezicht betrekken. "Ik overleg het even met de dierenarts" hoor ik haar zeggen.
Het blijkt te gaan om een kat die al weken chronische diarree heeft en slecht eet, maar nu al vijf dagen helemaal niets meer gegeten heeft. Al die tijd is de eigenaresse niet met de kat bij ons of een andere dierenarts geweest. En nu, op de valreep van 2015, heeft ze blijkbaar besloten dat dit probleem opgelost moet worden. En wel nu!
"Laat maar direct komen." zeg ik tegen de assistente. "Ze moest nog vervoer regelen, dus ze denkt er met een half uurtje te zijn." zegt mijn collega als ze heeft opgehangen. Wij gaan dus voorlopig nog niet naar huis.
Na drie kwartier staat de vrouw dan eindelijk met haar poes Moppie op de stoep. Als ik de kat bekijk, vraag ik me af waarom ze niet eerder heeft ingegrepen. Het katje is een mager scharminkel met diepliggende ogen en een achterkant besmeurt met diarree. Alles wijst erop dat dit niet iets is wat slechts een paar dagen speelt.
Ik ga met Moppie aan de slag. Na het lichamelijk onderzoek doen we bloedonderzoek, geven we vocht en medicatie en stellen een behandelplan op. Het is al flink laat als we eindelijk klaar zijn.
En dan, wanneer we de kat net weer in het transportmandje hebben gezet, zegt de vrouw: "Trouwens, nu we hier toch zijn, kunt u nog even haar nageltjes knippen?"
En... heeft u de nageltjes nog geknipt?
BeantwoordenVerwijderen