maandag 13 juli 2015

Alle hens aan dek!



In mijn eerste jaar van de studie Diergeneeskunde liep ik een weekje stage in een dierenartsenpraktijk in Rotterdam. Een echte stage mocht je het door de korte duur eigenlijk niet noemen, het was vooral een weekje meekijken in de praktijk. Daarnaast heb je als eerstejaars natuurlijk ook nog niet de kennis of de vaardigheden om echt dingen te kunnen doen. Maar toch kreeg ik in deze stage toch de gelegenheid om toch flink de handen uit de mouwen te steken...

Op donderdagmiddag merkte ik opeens aan het personeel dat er iets aan de hand was. Door het gebruik aan vaktermen begreep ik het niet echt, maar ik had wel door dat er iets stond te gebeuren. Het bleek uiteindelijk te gaan om een teef waarbij de bevalling maar niet op schoot waardoor er een spoed-keizersnede uitgevoerd moest worden. 

Op een röntgenfoto die al op een eerder moment gemaakt was, was gezien dat ze drachtig was van elf pups. Drie waren er al geboren, wat betekende dat er maar liefst acht via de keizersnede ter wereld gebracht moesten worden. Daar is flink wat mankracht voor nodig.  

Helaas waren er op dat moment naast de dierenarts slechts twee assistentes aanwezig. Eentje zou assisteren bij de operatie terwijl de andere samen met mij de pups zou opvangen. Alleen... twee mensen voor maar liefst acht pups is behoorlijk aan de krappe kant. En er was geen tijd om extra collega's op te roepen. 

Een van de assistentes keek bedenkelijk uit het raam toen ze opeens een ingeving leek te hebben. Ze opende het raam en riep iets naar de tuinman die daar bezig was. Toen hij een minuut later binnen stond, bleek dat ze hem geronseld had om ook te helpen met de pups. 

Van de ervaren assistente kregen we een spoedcursus 'pups opvangen na een keizersnede'. Ze leerde ons hoe we met een slijmzuiger voorzichtig het slijm uit bek en neus kon verwijderen en hoe we ze het beste warm konden wrijven totdat ze zelfstandig ademden. 

Toen de operatie begon en wij in de startblokken stonden, kwam de adrenaline me zowat de oren uit, zó spannend vond ik het. Ook het gezicht van de tuinman stond een beetje gespannen.
Veel tijd om stil te staan bij wat ging komen, hadden we echter niet. Binnen no-time werd de eerste pup uit de baarmoeder gehaald. Vanaf toen moest het keihard doorgewerkt worden. In rap tempo werd de ene na de andere pup uit de baarmoeder gehaald en aan ons overgedragen. Je was nog niet klaar met de eerste als je je alweer diende te ontfermen over een volgende. We kwamen letterlijk handen te kort. 

Op het toppunt van de drukte klonk opeens het schelle belletje van de balie. "Oh nee, niet nu!" verzuchtte de assistente. Maar eenmaal in de wachtkamer aangekomen, herkende ze de klant die bij de balie stond. De klant bleek vroeger verloskundige geweest te zijn. Toen ze hoorde waarom het misschien wat langer zou duren voordat ze geholpen kon worden, aarzelde ze geen moment om haar hulp aan te bieden. Dat aanbod werd gretig geaccepteerd. 

Daar stonden we dan, een tuinman, een eerstejaars student diergeneeskunde en een oud-verloskundige, samen met de assistente ons over de pups te ontfermen. Het koste wat moeite maar we kregen ze uiteindelijk allemaal aan het ademen. 

Omdat ik er maar een weekje was, heb ik de pups nooit meer terug gezien. Maar van mijn stage-adres kreeg ik, zes weken later een berichtje dat alle pups voor hun eerste vaccinatie waren geweest en dat het supergoed met ze ging. 

Wil je geen blog missen? Volg me dan via Facebook!

Reageer op dit bericht

  1. Als verloskundige is dit voor mij een extra leuk verhaal om te lezen! Ik volg je blog al een tijdje met veel plezier en moet zeggen dat veel situaties, ondanks de verschillende doelgroepen, mij heel bekend voorkomen!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Altijd leuk om te horen dat mensen uit andere vakgebieden mijn blogs ook leuk én herkenbaar vinden! :)

      Verwijderen