De getemde beagle

Mijn laatste afspraak van de ochtend is het vaccineren van beagle Bella. Wanneer ik haar patiëntenkaart open, knipperen in vurige rode letters de woorden PAS OP! me tegemoet. Een waarschuwing voor de dierenartsen en assistentes dat ze bij deze hond extra voorzichtig moeten zijn. Tenminste als je vingers je lief zijn...

Ik ben degene die drie jaar geleden deze waarschuwing in het systeem heeft gezet en ik kan me mijn eerste ontmoeting met Bella nog goed herinneren. Het was een mooie lentedag toen de hele familie Jansen met hun nieuwe hond Bella op de praktijk langskwam. Zes maanden geleden hadden ze Bella uit het asiel geadopteerd en de hond was al gauw een onderdeel van het gezin geworden. Zeker de kinderen en de hond waren vier handen op één buik. 

Daarom was het voltallige gezin aanwezig toen Bella voor het eerst bij ons op de praktijk langskwam voor haar jaarlijkse inentingen. Assistente Daphne liet het stel de spreekkamer binnen en de beagle dribbelde vrolijk mee. Verbeelde ik het me nu of veranderde er iets in de blik van de hond toen ze eenmaal in spreekkamer stond?

Eenmaal op de behandeltafel om haar te onderzoeken, was er iets in haar gedrag wat ik niet helemaal vertrouwde. Mijn instinct had weer eens gelijk. Want op het moment dat ik haar kop wilde vastpakken om ogen, oren en gebit te inspecteren, ging Bella door het lint. Net op tijd wist ik met een sprong naar achteren mijn vingers te redden van de vervaarlijk happende kaken. 

Waar ík het misschien nog een beetje had voelen aankomen, was het gezin Jansen compleet in shock. De kinderen stonden met grote ogen van angst achter hun ouders verscholen. Was dit Bella? Had hun allerliefste hond, die nooit een vlieg kwaad deed, net écht een poging gedaan om de dierenarts met huid en haar te verslinden?

Met een snuitje en de hulp van assistente Daphne, kon ik het onderzoek afmaken en Bella alsnog vaccineren. Naderhand besprak ik met de eigenaren het voorval. Zeker weten zullen we het natuurlijk nooit, maar waarschijnlijk heeft Bella bij haar vorige eigenaresse een keer een minder leuke ervaring bij de dierenarts had gehad. 

Mevrouw Jansen is echter niet het type om zich zomaar bij dit soort situaties neer te leggen en besloot het probleem grondig aan te pakken. Met veel geduld en nog meer koekjes wist ze stapje voor stapje Bella van haar angst voor de dierenarts af te helpen. 

Nu, drie jaar later, komt Bella kwispelend de spreekkamer binnen. Maar het verschil is dat ze tegenwoordig blijft kwispelen. Ook als ze op tafel staat. Zonder moeite mag ik haar bek openen om het gebit te inspecteren. 

Al ik het stel na het consult uitzwaai, zie ik in mijn ooghoek nog steeds de rode letters in de patiëntenkaart knipperen. Die waarschuwing ga ik er maar eens uit halen. 

Nooit meer een blog missen? Volg me op Facebook!

Bron afbeelding