Het was al bijna half 12 's avonds toen ik door de zijdeur de praktijk in stormde. Daar trof ik mijn beide collega-dierenartsen aan die druk bezig waren om de operatiekamer voor te bereiden.
Die avond had ik namelijk een hondje met plotselinge buikpijn op consult gekregen. Ik had de eigenaren al gevraagd of de hond wel eens vreemde voorwerpen at of dat ze misschien voorwerpen misten, toen vijf minuten later eindelijk het hoge woord eruit kwam... Het hondje, nog geen zeven kilo, had vier dagen geleden een satéetje inclusief houten prikker naar binnen gewerkt. Op mijn vraag waarom ze niet eerder naar een dierenarts waren geweest moesten ze me het antwoord schuldig blijven.
In eerste instantie hadden we voor de volgende dag een echo van de buik ingeroosterd. Echter, om 22.00 werd ik gebeld dat de hond plotseling nog pijnlijker werd. Het risico dat de satéprikker de maagwand zou perforeren werd te groot en ik riep de hulp in van mijn collega om op dit late tijdstip nog een echo te maken. Daarop werd duidelijk dat er inderdaad een satéprikker in de maag aanwezig was en dat een operatie niet lang op zich kon laten wachten.
En terwijl we daar met z'n drieën bezig waren om in het holst van de nacht een spoedoperatie uit te voeren, zei mijn collega opeens: "Oh, je raadt trouwens nooit wat ze nog aan me vroegen". Nieuwsgierig keek ik haar aan. "Of we ook nog even z'n tandjes wilden schoonmaken!"
Ik keek op de klok, die inmiddels aangaf dat een nieuwe dag was begonnen en schudde mijn hoofd...
Reageer op dit bericht