Op pad gestuurd

Met enige regelmaat staan ze voor mijn neus. Mannen die door hun vrouw of vriendin met het huisdier op pad gestuurd zijn naar de dierenarts. Met dezelfde verdwaasde blik waarmee je sommige mannen wel eens op zaterdag met een lijstje door de supermarkt ziet dolen, komen ze mijn spreekkamer binnen. Zo ook laatst, toen tegen zessen een wat onwennig kijkende man de spreekkamer binnenstapte.

"Goedemiddag, met kater Bram toch?"
- "Ehm ja, dit is Bram ja."
"En wat is de reden van uw bezoek?"
- "Volgens mijn vrouw is Bram niet lekker."
"Aha, dat is niet zo best. En wat is er afwijkend aan het gedrag van Bram?"
- "..."

Ik zie zo de situatie voor me. Man komt thuis van zijn werk en krijgt door zijn vrouw een kattenmandje in zijn hand gedrukt met de mededeling "Je moet even langs de dierenarts want Bram is al een tijdje niet lekker". Maar omdat de man alleen af en toe -onder zware druk- de kattenbak verschoont, heeft hij natuurlijk geen clue wat er met de kat aan de hand is. En aan de patiënt zélf kan ik het ook al niet vragen. Een ware communicatieve uitdaging.

"Eet Bram nog?"
- "Ja. Nee. Ehm, nou volgens mij was net z'n bakje niet helemaal leeg."
"Braakt de kat?"
- "Oh eh.. goede vraag. Weet ik niet."
"En het drinkgedrag, drinkt hij meer, minder of gewoon normaal?"
- "Nou eh...Ja ik denk dat het wel misschien iets meer is."

Op de faculteit hebben we netjes geleerd om altijd open in plaats van gesloten vragen te stellen. Zo krijg je immers de meeste informatie. Maar in deze gevallen leveren open vragen meestal niet meer op dan een pijnlijke stilte.
Soms heeft de man in kwestie niet alleen de kat meegekregen maar ook de complete kinderschare. Dat kan een voordeel zijn wanneer blijkt dat de kinderen wél interesse in hun huisdier tonen. Niet zelden sta ik uiteindelijk mijn anamnese bij de 11 jarige dochter af te nemen terwijl de vader er schaapachtig bij staat te kijken. Maar in het slechtste geval zijn de kinderen compleet onopgevoed en stuiteren hyper de hele spreekkamer door. Daar sta je dan. Met een eigenaar die geen informatie heeft, twee schreeuwende kinderen en een patiënt die niet kan praten. Dat zijn de momenten dat je het liefst je hoofd tegen de behandeltafel wil slaan...

Gelukkig heeft bijna iedereen tegenwoordig een mobieltje. Dus ik laat ze hun vrouw of vriendin bellen en neem vervolgens gedecideerd de telefoon over. Want als het gesprek ook nog via iemand gaat, dan is het helemáál niet meer te doen.

"Okee, dus u zegt dat Bram al langere tijd minder eet en sinds twee dagen niets meer eet? Hij heeft deze week meerdere keren gebraakt en drinkt al langere tijd opmerkelijk meer? Bedankt!"

Ik hang op en geeft de telefoon terug aan de man. We kunnen aan de slag.

Bron foto