Ergens begrijp ik het wel hoor. Zo'n rustiek gevlochten mandje staat natuurlijk veel snoeziger dan zo'n in dubieuze kleuren uitgevoerde plastic bak. Maar in combinatie met nogal onaardige kat zijn het heuse ondingen.
Als ik mevrouw van Koren een hand geef, valt me gelijk op dat ze op haar armen een paar flinke krassen heeft zitten. Ze ziet mijn blik en legt uit: "Tsja, Dinky had er geloof ik niet zo'n zin in". Maar waar Dinky thuis zich vol vuur heeft verzet tegen het feit dat ze het mandje ín moest, heeft ze nu absoluut geen zin om het mandje uit te gaan. En dan heb je het als kat in een rieten mandje goed voor elkaar. Want aan de ruwe wanden kan je je heel goed vastgrijpen wanneer de dierenarts je voorzichtig naar buiten probeert te hengelen.
En daar sta ik dan. Om de kat te kunnen onderzoeken en behandelen is het toch vrij essentieel dat ze uit haar donkere rieten schuilkelder komt. Maar van de andere kant sta ik niet echt te popelen om mijn hand via de smalle opening naar binnen te steken om zo op de tast het nekvel van de ietwat geagiteerde Dinky vast te kunnen pakken. Voor de zekerheid doe ik dus maar een van onze beschermende handschoenen aan en pak Dinky voorzichtig vast. Die heeft zich ondertussen met alle vier haar klauwen goed vastgegrepen aan de rieten wanden van haar mandje. Als ik haar naar buiten probeer te bewegen geeft ze geen meter mee. En ik kan wel uit alle macht gaan trekken, maar je wilt toch niet dat ze straks een nagel daarbij verliest. Of erger...
Als ik vijf minuten later dan uiteindelijk Dinky uit het rieten korfje heb gekregen, merk ik zo subtiel mogelijk op: "Wist u dat ze ook van die hele handige plastic bakken hebben die van de bovenkant open kunnen?".
Reageer op dit bericht