Het is vrijdagnacht wanneer ik plots uit een diepe slaap wordt gerukt. Gedesoriënteerd kijk ik om me heen en besef dat het mijn dienst-telefoon is die me gewekt heeft. Terwijl ik opneem probeer ik op mijn wekker te ontcijferen hoe laat het is, wat niet erg gemakkelijk gaat zo zonder lenzen. Als ik zie dat het drie uur 's nachts is, zit ik direct rechtop in bed. Wanneer mensen op dit tijdstip bellen belooft dat meestal niet veel goeds.
Als ik heb opgenomen, hoor ik aan de andere kant van de lijn veel achtergrondgeruis. Pratende mensen, schreeuwende mensen, het klinkt erg onrustig. Zou er een hond zijn aangereden en hoor ik de omstanders? Dan besef ik pas dat ik naast stemmen ook muziek hoor, dus het moet toch ergens binnen zijn.
Aan de andere kant van de lijn klinkt een mannenstem. "Hee! Spreek ik met de dierenarts?" vraagt hij op een jolige toon. Ik bevestig dat ik de dienstdoend dierenarts ben, en verbaas me over het feit dat hij zo onbezorgd klinkt. "Mooi zo! Want we hebben hier een beetje een probleempje." Verbeeld ik het me nou, of klinkt hij een beetje beschonken? Net als ik hem wil vragen wat er aan de hand is, gaat hij verder: "Kijk het zit namelijk zo, ik zit hier met een paar maten biertjes te drinken en we hebben een discussie of katers nou óók tepels hebben. Dus ik dacht: We bellen effe de dierenarts, die weet dat vast."
Natuurlijk had ik hem moeten vertellen dat het te zot voor woorden is om midden in de nacht iemand hiervoor wakker te bellen. En dat je dit soort dingen ook prima kunt Googlen. Ik had zijn gegevens moeten vragen om een pittige rekening voor dit 'nachtconsult' te sturen.
Maar ik ben zo verbouwereerd door de situatie dat ik alleen maar "Ja" kan antwoorden, en verbaasd weer ophang.
