Voorzichtig scheer ik de vacht van de pup die door assistente Annika wordt vastgehouden. Ondanks het gezoem van het scheerapparaat reageert het beestje nauwelijks, hij is te zwak. Vervolgens ontsmet ik het geschoren gebied met alcohol en tuur naar het pootje. Langzaam zie ik een ragfijn blauw streepje verschijnen, het bloedvat waar ik straks een infuusnaald in moet aanbrengen. Kijkend naar het dunne streepje zakt de moed me een beetje in de schoenen. Zelfs de kleinste maat infuusnaald lijkt twee keer zo breed als het bloedvat waarin hij moet. Maar als het me niet lukt dan dalen de vooruitzichten voor het hondje, die toch al niet zo denderend waren, nog verder.
"Kom op Mique, je kan het!" spreekt assistente Annika me bemoedigend toe. Maar zij weet net zo goed als ik dat een infuus aanleggen bij een uitgedroogd hondje van nog geen kilo, geen makkelijke taak is. Ik pak het pootje en prik de naald door de huid richting het bloedvat. Gespannen kijk ik naar het venstertje van de infuusnaald of ik daar al bloed zie verschijnen.
Niets.
Voorzichtig trek ik de naald terug en doe een tweede poging. Wederom zonder resultaat. Maar bij de derde keer zie ik warempel een minuscule druppel bloed in het venster verschijnen. Alleen nu komt het lastigste gedeelte, het opschuiven van de katheter in het bloedvat. Terwijl ik geconcentreerd de handeling uitvoer, merk ik dat de assistente ook van spanning haar adem inhoudt. Pas wanneer de katheter goed vastgeplakt zit aan het pootje durven we pas uit te ademen. Het is ons gelukt!
Reageer op dit bericht