maandag 30 maart 2015

Stilte na de storm


Het is een hectische dag op de praktijk. Het programma stond al vol voordat de dag überhaupt begonnen was en gedurende de ochtend komen er nog een paar kritieke patiënten bij.

Terwijl ik met een gefronst hoofd kijk naar de röntgenfoto van een acuut benauwde kat, steekt mijn collega haar hoofd om de deur. "Hee Mique, ik heb een hond die een klap van een paard heeft gehad en nu zijn rechter achterpoot niet wil belasten. Kun jij daar ook nog röntgenfoto's van maken?" Ik antwoord dat het geen probleem is en concentreer me weer op het scherm.
Echter, mijn collega is nog niet weg of ik word gebeld door de assistente op de andere vestiging dat de dierenambulance onderweg is met een aangereden kat.

Iedereen zet een tandje bij. Terwijl mijn collega en ik heen en weer rennen tussen spreekkamer, echo en de röntgenruimte, proberen de assistentes als ware luchtverkeersleiders alles in goede banen te leiden. Ondertussen doet de stagiaire het ene bloedonderzoek na het andere terwijl ze ook als een soort vliegende keep overal waar het nodig is probeert te helpen.

De tijd vliegt en als ik net een kat aan het infuus aan het leggen ben, realiseer ik me dat ik zo ook nog afspraken heb op de andere vestiging. Als ik in de agenda kijk, hoop ik stiekem dat het daar rustiger is of dat er misschien helemaal geen afspraken staan. Er moet hier immers nog zoveel gedaan worden! Maar helaas, ook daar staat de planning helemaal vol.

Veel te laat stap ik in de auto om naar onze andere praktijk te rijden. Ik weet dat het niet anders is, maar toch voel ik me bezwaard dat ik mijn collega's in deze chaos achterlaat. Onderweg staan natuurlijk alle stoplichten op rood en precies twee minuten voor mijn eerste afspraak kom ik de praktijk binnen gestormd.

Als ik snel mijn jas wil uitdoen en in een witte jas wil aantrekken, komt assistente Elsje aanlopen. "Rustig aan Mique." zegt ze. "De eerste afspraak heeft net afgezegd, ze krijgen de kat niet in het mandje."

Ik krijg een kop thee aangereikt, plof in de dichtstbijzijnde stoel en geniet van het kleine momentje stilte na de storm.


Nooit meer een blog missen? Volg me op Facebook!

maandag 23 maart 2015

De getemde beagle


Mijn laatste afspraak van de ochtend is het vaccineren van beagle Bella. Wanneer ik haar patiëntenkaart open, knipperen in vurige rode letters de woorden PAS OP! me tegemoet. Een waarschuwing voor de dierenartsen en assistentes dat ze bij deze hond extra voorzichtig moeten zijn. Tenminste als je vingers je lief zijn...

Ik ben degene die drie jaar geleden deze waarschuwing in het systeem heeft gezet en ik kan me mijn eerste ontmoeting met Bella nog goed herinneren. Het was een mooie lentedag toen de hele familie Jansen met hun nieuwe hond Bella op de praktijk langskwam. Zes maanden geleden hadden ze Bella uit het asiel geadopteerd en de hond was al gauw een onderdeel van het gezin geworden. Zeker de kinderen en de hond waren vier handen op één buik. 

Daarom was het voltallige gezin aanwezig toen Bella voor het eerst bij ons op de praktijk langskwam voor haar jaarlijkse inentingen. Assistente Daphne liet het stel de spreekkamer binnen en de beagle dribbelde vrolijk mee. Verbeelde ik het me nu of veranderde er iets in de blik van de hond toen ze eenmaal in spreekkamer stond?

Eenmaal op de behandeltafel om haar te onderzoeken, was er iets in haar gedrag wat ik niet helemaal vertrouwde. Mijn instinct had weer eens gelijk. Want op het moment dat ik haar kop wilde vastpakken om ogen, oren en gebit te inspecteren, ging Bella door het lint. Net op tijd wist ik met een sprong naar achteren mijn vingers te redden van de vervaarlijk happende kaken. 

Waar ík het misschien nog een beetje had voelen aankomen, was het gezin Jansen compleet in shock. De kinderen stonden met grote ogen van angst achter hun ouders verscholen. Was dit Bella? Had hun allerliefste hond, die nooit een vlieg kwaad deed, net écht een poging gedaan om de dierenarts met huid en haar te verslinden?

Met een snuitje en de hulp van assistente Daphne, kon ik het onderzoek afmaken en Bella alsnog vaccineren. Naderhand besprak ik met de eigenaren het voorval. Zeker weten zullen we het natuurlijk nooit, maar waarschijnlijk heeft Bella bij haar vorige eigenaresse een keer een minder leuke ervaring bij de dierenarts had gehad. 

Mevrouw Jansen is echter niet het type om zich zomaar bij dit soort situaties neer te leggen en besloot het probleem grondig aan te pakken. Met veel geduld en nog meer koekjes wist ze stapje voor stapje Bella van haar angst voor de dierenarts af te helpen. 

Nu, drie jaar later, komt Bella kwispelend de spreekkamer binnen. Maar het verschil is dat ze tegenwoordig blijft kwispelen. Ook als ze op tafel staat. Zonder moeite mag ik haar bek openen om het gebit te inspecteren. 

Al ik het stel na het consult uitzwaai, zie ik in mijn ooghoek nog steeds de rode letters in de patiëntenkaart knipperen. Die waarschuwing ga ik er maar eens uit halen. 

Nooit meer een blog missen? Volg me op Facebook!

maandag 16 maart 2015

Niet pijnlijk


In mijn werk als dierenarts word ik regelmatig geconfronteerd met heftige situaties. Zeker bij verkeersongelukken zijn patiënten soms erg toegetakeld. Ergens treed wel gewenning op, maar helemaal wennen doet het nooit. In sommige gevallen is het voor de eigenaren duidelijk dat hun dier pijn heeft, maar in andere gevallen is dat voor het baasje blijkbaar wat minder duidelijk.

Kat Pumba is dan wel niet aangereden, toch moet ik even slikken wanneer ik zie waarvoor de kat komt. Zijn eigenaresse tilt hem uit zijn hokje en draait hem met de rechterflank naar mij toe. Daar zit een grote tumor. Ik heb al eerder besproken dat het verstandig is om deze weg te laten halen. Mevrouw Veenendaal  heeft echter in het verleden een keer een kat verloren tijdens een operatie waardoor ze hier erg tegenop ziet. Daardoor blijft ze het steeds uitstellen. Ergens begrijpelijk, maar ondertussen is er in de tumor een abces is ontstaan. Vanochtend is het abces opengesprongen en nu kijk ik in een krater ter grootte van een pingpongbal. 

Met wat zachte dwang van mijn kant plannen we nu echt de operatie in. Dat ik tot deze afspraak antibiotica voorschrijf snapt mevrouw wel. Maar waarom ik Pumba pijnstillers wil geven is haar niet geheel duidelijk. "Maar ze heeft er totaal geen last van, ze eet nog en zat vanochtend te spinnen!

Ik kijk naar de tumor en het gapende gat. Dan kijk ik naar mevrouw Veenendaal om te bepalen of ze misschien een grapje maakt. Maar ze is bloedserieus. Dan is het mijn beurt om haar serieus toe te spreken: "Mevrouw, kíjk naar Pumba. Dit ziet er zeker wel uit alsof het pijn doet, toch?"

Ze kijkt naar haar kat en ik denk dat het kwartje valt.


Geen blog meer missen? Volg me op Facebook

maandag 9 maart 2015

Poeslief


Soms heb ik best wel te doen met de assistentes die bij ons in de praktijk werken. Aan de telefoon en achter de balie krijgen ze dagelijks met veel mensen te maken. Het overgrote deel zijn leuke mensen, maar er zitten soms ook vervelende figuren tussen. Mensen die onvriendelijk, denigrerend of gewoon heel erg boos zijn. De dierenarts-assistente is de eerste persoon die deze mensen te spreken krijgen, en daardoor krijgen ze soms behoorlijk wat te verduren.

Dat is al heel vervelend, maar het gebeurt niet zelden dat deze mensen opeens heel anders reageren wanneer ze vervolgens een dierenarts aan de lijn krijgen. In de meeste gevallen vertelt deze precies hetzelfde, maar tegen de dierenarts zijn ze dan opeens poeslief. Zo ook afgelopen vrijdag...


Ik zit achter de computer mijn patiëntenkaarten bij te werken, wanneer er vanuit de wachtruimte opeens een stemverheffing klinkt. Ik loop richting de deur maar besluit eerst eens even te luisteren wat er gaande is.

Het blijkt een klant te zijn die zomaar antibiotica voor zijn hond wil ophalen. Als assistente Annika hem rustig probeert uit te leggen waarom dit niet kan, schiet hij uit zijn slof. Mijn arme collega wordt uitgemaakt voor alles wat mooi en lelijk is.

Ik besluit dat het te gortig wordt en wil de wachtkamer instormen om deze man te vertellen dat we zo niet met elkaar omgaan. Maar net op dat moment zegt de assistente - nog steeds verrassend beheerst - "Ik ga wel even een dierenarts halen".

Twee tellen later staat ze in mijn spreekkamer. Nadat ze het verhaal heeft uitgelegd blijft zij in de spreekkamer achter en loop ik naar de wachtruimte waar de man nog steeds met een verhit hoofd bij de balie staat. Niet wetend dat ik net zijn hele tirade tegen de assistent woord voor woord heb meegekregen.

Met precies dezelfde argumenten vertel ik waarom hij de medicatie niet meekrijgt. Ik zet me schrap voor een stevige discussie, maar die komt niet. De man is opeens bijzonder beleefd en aanvaard zonder mokken het feit dat ik hem weiger medicijnen te geven zonder eerste de patiënt onderzocht te hebben.

Als hij zich omdraait om naar huis te gaan, kan ik het toch niet laten. Ik wens hem een fijne middag en zeg dan op zoete toon: "Oh, en wilt u de volgende keer ook wat respectvoller tegen mijn collega's zijn?" De man kleurt weer rood. Deze keer niet van boosheid, maar van schaamte. En terecht!

Nooit meer een blog missen? Volg me op Facebook