Dat ze 'Chihuahua' niet foutloos konden schrijven kon ik nog wel begrijpen...
maandag 30 september 2013
vrijdag 27 september 2013
Identiteitsverwisseling
"Heeft u nog een paspoortje van Bobby?" vroeg ik aan de mevrouw die met haar kitten voor de vaccinatie langskwam. Ze overhandigde het paspoort aan de assistente om vervolgens voorzichtig op te merken dat er een fout in stond.
Ik zag de assistente gealarmeerd opkijken. Hadden we misschien de naam verkeerd geschreven? Of de vachtkleur? Zeker eigenaren van raskatten kunnen soms geschokt reageren wanneer je de vacht van hun kat 'grijs' noemt terwijl het binnen het ras toch echt 'silver smoked' of iets anders ridicuuls genoemd wordt.
"Nou..." begon de mevrouw. "Er staat 'schildpad' in het paspoort... Maar het is toch écht een kat!"
(Opmerking: 'Schildpad' is naast een diersoort, ook een benaming voor een kat met twee kleuren vacht: rood en zwart.)
Nachtelijke gebitssanering
Het was al bijna half 12 's avonds toen ik door de zijdeur de praktijk in stormde. Daar trof ik mijn beide collega-dierenartsen aan die druk bezig waren om de operatiekamer voor te bereiden.
Die avond had ik namelijk een hondje met plotselinge buikpijn op consult gekregen. Ik had de eigenaren al gevraagd of de hond wel eens vreemde voorwerpen at of dat ze misschien voorwerpen misten, toen vijf minuten later eindelijk het hoge woord eruit kwam... Het hondje, nog geen zeven kilo, had vier dagen geleden een satéetje inclusief houten prikker naar binnen gewerkt. Op mijn vraag waarom ze niet eerder naar een dierenarts waren geweest moesten ze me het antwoord schuldig blijven.
In eerste instantie hadden we voor de volgende dag een echo van de buik ingeroosterd. Echter, om 22.00 werd ik gebeld dat de hond plotseling nog pijnlijker werd. Het risico dat de satéprikker de maagwand zou perforeren werd te groot en ik riep de hulp in van mijn collega om op dit late tijdstip nog een echo te maken. Daarop werd duidelijk dat er inderdaad een satéprikker in de maag aanwezig was en dat een operatie niet lang op zich kon laten wachten.
En terwijl we daar met z'n drieën bezig waren om in het holst van de nacht een spoedoperatie uit te voeren, zei mijn collega opeens: "Oh, je raadt trouwens nooit wat ze nog aan me vroegen". Nieuwsgierig keek ik haar aan. "Of we ook nog even z'n tandjes wilden schoonmaken!"
Ik keek op de klok, die inmiddels aangaf dat een nieuwe dag was begonnen en schudde mijn hoofd...
Die avond had ik namelijk een hondje met plotselinge buikpijn op consult gekregen. Ik had de eigenaren al gevraagd of de hond wel eens vreemde voorwerpen at of dat ze misschien voorwerpen misten, toen vijf minuten later eindelijk het hoge woord eruit kwam... Het hondje, nog geen zeven kilo, had vier dagen geleden een satéetje inclusief houten prikker naar binnen gewerkt. Op mijn vraag waarom ze niet eerder naar een dierenarts waren geweest moesten ze me het antwoord schuldig blijven.
In eerste instantie hadden we voor de volgende dag een echo van de buik ingeroosterd. Echter, om 22.00 werd ik gebeld dat de hond plotseling nog pijnlijker werd. Het risico dat de satéprikker de maagwand zou perforeren werd te groot en ik riep de hulp in van mijn collega om op dit late tijdstip nog een echo te maken. Daarop werd duidelijk dat er inderdaad een satéprikker in de maag aanwezig was en dat een operatie niet lang op zich kon laten wachten.
En terwijl we daar met z'n drieën bezig waren om in het holst van de nacht een spoedoperatie uit te voeren, zei mijn collega opeens: "Oh, je raadt trouwens nooit wat ze nog aan me vroegen". Nieuwsgierig keek ik haar aan. "Of we ook nog even z'n tandjes wilden schoonmaken!"
Ik keek op de klok, die inmiddels aangaf dat een nieuwe dag was begonnen en schudde mijn hoofd...
dinsdag 24 september 2013
Laten braken
"Dan ga ik nu uw hond een injectie geven waarmee we het braken opwekken" legde ik uit aan de eigenaresse. Haar hond had zich net tegoed gedaan aan een grote hoeveelheid chocolade wat, doordat het de stof theobromine bevat, potentieel gevaarlijk kan zijn.
Ietwat glazig staarde ze me aan om vervolgens te vragen: "Maar kunt u niet gewoon uw vinger in zijn keel steken?"
Ik keek naar de vervaarlijk flikkerende tanden in de bek van de hond. "Ehm... nee".
Ietwat glazig staarde ze me aan om vervolgens te vragen: "Maar kunt u niet gewoon uw vinger in zijn keel steken?"
Ik keek naar de vervaarlijk flikkerende tanden in de bek van de hond. "Ehm... nee".