Een simpele oplossing

Mevrouw van Dam komt kordaat de spreekkamer binnengestapt. Onder haar arm heeft ze haar poedeltje Mira geklemd. Nadat ze het beestje op tafel heeft gezet, steekt ze direct van wal. "Zo, deze jongedame is gisteren eventjes ontsnapt, en omdat ze loops is zou ik graag willen weten of ze niet per ongeluk gedekt is."

Ik begin te vertellen over de mogelijkheden van dracht-diagnostiek met behulp van echo, röntgen enzovoorts. Wanneer ik uitgebreid alle voor- en nadelen heb besproken, kijkt mevrouw van Dam me een beetje vermoeid aan.

"Ja, dat is allemaal heel leuk en aardig meisje" zegt ze met een zucht. "Maar, kun je niet gewoon even kijken of haar maagdenvlies nog intact is?"

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!

Bron afbeelding

Een kleine vergissing

Ik sta op het punt om mijn bed in te stappen, wanneer ik gebeld wordt op mijn dienst-telefoon. Als ik heb opgenomen, krijg ik een vriendelijke vrouw aan de lijn. Ze verontschuldigt zich voor het late tijdstip waarop ze belt, om vervolgens aan te kondigen dat ze nogal een vreemde vraag heeft.

Als ik de afgelopen jaren iets geleerd heb als dierenarts, dan is het wel dat wanneer mensen zeggen dat ze 'een gekke vraag' hebben, het meestal ook best wel een gekke vraag is.

De vrouw begint te vertellen over hoe ze zich aan het klaarmaken was om naar bed te gaan. Het was een hectische dag geweest en ze wilde net een paracetamol tablet innemen, toen ze zich bedacht dat haar kat ook zijn medicatie nog moest hebben. Met in de ene hand nog haar eigen paracetamol tablet, en in de andere hand de pil voor de kat, liep ze naar het dier toe. Omdat haar kat niet altijd even makkelijk zijn medicatie inneemt, besloot ze alvast gauw haar eigen tablet in te nemen zodat ze die hand in ieder geval vrij zou hebben.

Eenmaal bij de kat aangekomen, opende ze de hand waarin ze de tablet voor haar kat dacht te hebben. Maar tot haar grote schrik lag in haar handpalm haar eigen paracetamol tablet. Ze had in alle haast per ongeluk de pil van haar kat zelf ingenomen!

Ze vertelt het verhaal zo grappig en geanimeerd dat ik moeite moet doen om niet te grinniken. Ik vertel haar het waarschijnlijk geen grote gevolgen voor haar gezondheid zal hebben, maar dat ze het voor de zekerheid even met haar huisarts moet checken. Een ongeluk zit in een klein hoekje, maar had ze haar eigen paracetamol aan haar kat gegeven, dan hadden we een groter probleem gehad!

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!

Bron afbeelding

Een laatste gunst

Een timide meisje van in de twintig staat tegenover me in de spreekkamer. In haar handen houdt ze haar ratje Bink. We hebben elkaar de laatste tijd al een aantal keer gezien. Eerst heb ik bij Bink een tumor verwijderd en daarna kreeg hij ook nog eens een fikse bronchitis.

En nu heeft de drie-jarige Bink weer een nieuwe tumor. In theorie kunnen we hem wederom opereren, maar we betwijfelen beiden of hij nog een operatie wel zal doorstaan. Na lang praten komen we tot de conclusie dat het voor Bink misschien het beste is om hem in te laten slapen.

Terwijl ik de spullen pak, laat ze Bink een beetje over de tafel wandelen. Hij zwalkt als een dronkenman van links naar rechts. "Kijk" zeg ik "Zijn coördinatie is opeens ook heel slecht, misschien is er toch meer aan de hand."

Het meisje pakt verlegen haar ratje weer vast en houdt hem weer tegen haar borst geklemd. Zachtjes zegt ze: "Nou eigenlijk... Ik wist wel dat dit er aan zat te komen. Dus ik heb 'm voordat ik weg ging een drupje van mijn vaders rum gegeven. Dan heeft hij misschien niet zo door wat er met hem gaat gebeuren."

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!

Bron afbeelding

Een beetje afgeleid

Wanneer de eigenaar van kat Basje de spreekkamer binnen komt lopen, is hij zo druk bezig met zijn telefoon dat hij mijn uitgestoken hand niet eens ziet. Blijkbaar is hij een belangrijk berichtje aan het typen, want het duurt nog even voordat hij eindelijk zijn telefoon in zijn zak steekt en me voor het eerst aankijkt. Tot die tijd sta ik een beetje ongemakkelijk te wachten.

Als ik dan eindelijk zijn attentie heb, begin ik te vertellen over de operatie van zijn kat. Basje bleek namelijk een flinke blaassteen te hebben, die operatief verwijderd is. Alles is goed verlopen, maar het is wel belangrijk dat de kat ook thuis de juiste nazorg krijgt.

Ik ben nog niet halverwege mijn verhaal als vanuit zijn broekzak een aantal keer het Whatsapp geluidje klinkt. Terwijl ik nog aan het praten ben, haalt de man zijn telefoon tevoorschijn en begint zijn nieuwe berichtjes te lezen. Mijn mond valt open van verbazing.

"Mijnheer, ik wil nu graag even de medicatie van Basje toelichten. Kijkt u even mee?" probeer ik hem er weer bij te betrekken. De telefoon verdwijnt weer in zijn broekzak en ik maak mijn verhaal af.

Dan is het tijd om Basje te halen en aan zijn eigenaar te overhandigen. Wanneer ik met de kat in zijn mandje de spreekkamer binnen kom lopen, is de man druk aan het bellen. Hij maakt niet bepaald aanstalten om het gesprek snel te beëindigen. Ik sta nog zeker een paar minuten te wachten terwijl hij rustig doorkletst over zijn favoriete wintersportbestemmingen. De stoom komt ondertussen uit mijn oren.

Als hij eindelijk het gesprek heeft beëindigd, geef ik nog wat laatste adviezen voor een vlot herstel van Basje. Maar of hij ze meegekregen heeft. betwijfel ik. De man is voornamelijk bezig met het maken van foto's van Basje. "Leuk voor Facebook" hoor ik 'm nog mompelen.

Tijdens de lunchpauze lees ik een berichtje over een bakker waar ze klanten die met hun telefoon bezig zijn, niet helpen. Blijkbaar ben ik niet de enige die dit soort dingen meemaakt.

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!

Bron afbeelding

Spoed?

Assistente Lilian komt met een ongerust gezicht de spreekkamer binnen. "Mique, er komt met spoed een konijn aan. De eigenaar belde net dat zijn darmen eruit hangen." Als ik vraag wanneer ze er zullen zijn, antwoordt ze: "Als het goed is over een minuutje of tien. Ik ben eigenlijk net vrij, maar ik wacht nog wel even. Als je straks moet opereren is het wel handig als er iemand extra is." In afwachting van het konijn speculeren we samen wat er gebeurd zou kunnen zijn. Zou hij gegrepen zijn door een kat? Of tijdens een sprong achter iets scherps zijn blijven haken?

Tien minuten later horen we een auto met gierende banden ons parkeerterrein oprijden. Niet veel later staat een bezorgd kijkende man in de wachtkamer. In zijn handen heeft hij een grote verhuisdoos.

In de spreekkamer open ik de verhuisdoos. Vanuit de doos kijkt konijn Karel me gemoedelijk aan alsof er niets aan de hand is. Maar ik weet dat konijnen heel goed zijn in het verbergen van pijn en ziekte. Dus wanneer ik hem voorzichtig oppak en zijn buik naar me toedraai ben ik op het ergste voorbereid...

Mijn verbazing is dan ook groot wanneer ik helemaal niets raars zie. Geen gapende wond, geen naar buiten puilende darmen, zelfs geen sneetje in de huid. De eigenaar zal toch niet in alle paniek het verkeerde konijn hebben meegenomen?

"Ehm... wat zei u ook al weer dat er aan de hand was met Karel?" begin ik voorzichtig tegen de eigenaar. "Ziet u het dan niet?" antwoord die verbaasd "Zijn darmen hangen eruit!". Hij wijst naar de onderbuik van het konijn. "Bedoelt u dit?" vraag ik verbaasd, en wijs tussen de achterpoten. De man knikt heftig ja.

"Dat daar mijnheer, zijn de testikels van uw konijn."

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!

Bron afbeelding