zondag 31 juli 2016

Privé chauffeur



De normaal altijd zo vrolijke Teckel Takkie is vandaag een beetje uit zijn doen. Vanochtend maakte hij een ongelukkige misstap bij een stoepje en gaf een enorme gil. Sindsdien kan hij zijn achterpoten niet meer bewegen.

Na een uitgebreid lichamelijk onderzoek hebben we zeer gegronde vermoedens dat het hier om een acute hernia gaat. Ik bespreek de opties met de man, en al snel beslist hij dat hij Takkie wil laten opereren.

Dat is niet bepaald een operatie die wij op de praktijk kunnen uitvoeren. De teckel moet hiervoor naar een specialistenkliniek. Wanneer ik contact opgenomen heb met het specialistencentrum, krijg ik gelukkig al gauw groen licht. Maar wanneer ik dit aan Takkie's eigenaar vertel, blijkt er een probleem te zijn.

"Ik heb net met mijn werk gebeld, en ik kan echt geen vrij nemen. We zijn bezig met een groot project en mijn baas kan niemand missen. En ik heb geen familie in buurt die 'm zou kunnen brengen." Wanneer we de teleurstelling in zijn ogen zien, komt ons hele team in actie. De assistentes bellen zich een ongeluk, maar het lijkt erop dat we niemand kunnen vinden om Takkie naar de specialistenkliniek te brengen.

"We kunnen de taxicentrale nog proberen?" oppert een van mijn assistentes. En onder het mom 'niet geschoten is altijd mis' bellen we het locale taxibedrijf. De man aan de andere kant van de lijn denkt in eerste instantie dat we een grap met hem uithalen. Maar als hij uiteindelijk door heeft dat we bloedserieus zijn, horen we hem even nadenken voordat hij zegt: "Okee, is goed. Voor 150 euro willen we dat wel doen."

De eigenaar van Takkie hoeft geen moment na te denken over dit voorstel. "Doen!" zegt hij kordaat. Hij overhandigt ons het geld voor de taxi, geeft zijn hond nog knuffel en vertrekt dan gehaast naar zijn werk.

Nog geen tien minuten later staat de taxi voor de deur van onze kliniek. De taxi-chauffeur staat wel vreemd te kijken wanneer de assistente de bench met Takkie op de achterbank van de auto plaatst. Dan moet hij lachen en zegt: "In de dertig jaar dat ik op de taxi zit heb ik veel meegemaakt, maar ik ben nog nooit privé-chauffeur voor een hond geweest!"


Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!




maandag 18 juli 2016

De 'zwerfkat'



"Dat is een vervelend abces" zeg ik tegen de eigenaar van de zwart-witte kater. Op zijn wang heeft hij een bloederige wond als gevolg van een open gesprongen bijt-abces. Het ziet er naar uit, maar gelukkig is het goed te behandelen.

"Kan het trouwens kloppen dat we deze kat nog nooit gezien hebben? Ik kan 'm niet in ons patiënten-systeem vinden." vraag ik de man. Hij legt uit dat het een zwerfkat is die al jaren in de buurt rondloopt. Wat me een beetje verbaast, want voor een zwerfkat ziet hij er wel vrij verzorgd en goed doorvoed uit.

Ik heb een gevoel dat hier iets niet helemaal klopt, maar ik kan er niet precies de vinger op leggen. "Okee, dan zet ik hem wel even in de computer als 'zwerfkat', aangezien hij geen naam heeft." besluit ik dan maar. "Maar papa, hij heet toch gewoon Billy?" hoor ik zijn dochtertje zachtjes tegen hem fluisteren. Met een veel betekenende blik maant de man zijn dochter tot stilte. Mijn gevoel dat hier iets niet helemaal in de haak is, wordt alleen maar sterker.

Nadat ik het onderzoek heb afgerond, stel ik een behandeling met antibiotica en pijnstillers voor. Het feit dat de kat tweemaal daags medicatie moet krijgen, lijkt voor de man geen enkel bezwaar te zijn. Hoewel mij dat best lastig lijkt, zo bij een zwerfkat die maar af en toe aan komt lopen. Ik besluit me er niet al te druk over te maken. Toch mooi als mensen zoveel moeite voor een zwerfkat willen doen?

Het is druk in de praktijk en de assistentes zijn allemaal bezig. Dus ik besluit zelf even mee te lopen naar de balie om de medicatie af te geven en af te rekenen. Dan komt opeens de aap uit de mouw. "Betalen?" vraagt de man. "Maar het is toch een zwerfkat! Waarom moet ik daarvoor betalen, jullie houden toch van dieren?"

Dat bedenk ik opeens dat ik iets bijzonder essentieels ben vergeten te checken. Ik sprint naar de spreekkamer en kom terug met de chipreader. Op het moment dat het apparaat in de buurt van de kat zijn nek komt, klinkt er een kort bliepje.

"Oh kijk, hij heeft een chip!" zeg ik. Terwijl ik het nummer in de databank opzoek, hupt de man nerveus van zijn ene op zijn andere been. Enkele seconden later verschijnen de gegevens in mijn scherm en valt alles op zijn plaats. Deze 'zwerfkat' heet namelijk Billy en staat geregistreerd in deze stad. En laat het telefoonnummer nou overeen komen met dat van deze man. Waarschijnlijk was hij even vergeten dat de kat als kitten ooit ergens anders gechipt is. Wanneer ik hem hiermee confronteer weet hij niet hoe snel hij het verschuldigde bedrag moet pinnen en stormt snel de praktijk uit.


Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!






maandag 4 juli 2016

Naamsverwarring





Als ik op de klok kijk, zie ik dat mijn vorige consult flink is uitgelopen. Tijd om uitgebreid de gegevens van de volgende patiënten te bekijken heb ik niet, dus werp ik snel een blik in de agenda om te zien wie mijn volgende patiënt is. Volgens het programma krijg ik eerst hond FrouFrou voor de vaccinatie, gevolgd door een hond met braakklachten genaamd Tarzan.   

Wanneer ik de wachtkamer in loop, zie ik een een wat oudere dame met een klein pluizig wit Maltezertje op haar schoot. Iets verderop zit een forse Rottweiler, geflankeerd door een grote man met een zwart leren jack. Zijn jack is bezaaid met metalen studs, net als de halsband van zijn hond.

Ik loop richting de mevrouw en zeg: "Sorry dat u even moest wachten, maar kom verder met Froufrou." De vrouw kijkt me verbaasd aan en zegt dan: "Maar dit is FrouFrou niet hoor." Verbaasd kijk ik de wachtkamer rond of ik niemand over het hoofd heb gezien. Dan staat de man met het leren jack op, wijst naar zijn grote hond en zegt: "Mevrouw! Dít is FrouFrou."



Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!