maandag 31 augustus 2015

Transportmiddelen


Toen ik zeventien was, werd mijn cavia ziek terwijl mijn ouders op vakantie waren. Ik was erg bezorgd en gelukkig kon ik diezelfde dag nog bij de dierenarts terecht. Maar tien minuten voordat ik naar de praktijk wilde vertrekken, realiseerde ik me dat ik niets had om mijn cavia in te vervoeren. Na een een grondige zoektocht door onze woning moest ik concluderen dat in het hele huis nog geen oude schoenendoos te vinden was. Laat staan zo'n speciaal transportmandje voor knaagdieren. Aangezien ik alleen een fiets tot mijn beschikking had, was de kooi in zijn geheel meenemen ook niet echt een optie.

Dus zo gebeurde het dat ik uiteindelijk de zachtste handdoek die ik kon vinden in een van mijn handtassen deed, en met de cavia in mijn tas uiterst voorzichtig naar de dierenarts toe fietste. Zelf schaamde ik me een beetje, maar de dierenarts leek niet eens verbaasd toen ik in de spreekkamer de cavia uit mijn handtas haalde.

Nu ik ondertussen zelf al een aantal jaar dierenarts ben, begrijp ik wel waarom. Regelmatig zie ik namelijk dieren in de meest uiteenlopende voorwerpen naar de dierenartsenpraktijk vervoerd worden. Verhuisdozen, wasmanden, dichtgetapete kattenbakken, sporttassen of de voerton waar normaal de hondenbrokken in bewaard worden. Ik kijk niet snel meer ergens van op.

Hoewel ik toch wel een beetje verbaasd was toen mensen hun kat in een Samsonite rolkoffertje naar de praktijk hadden meegenomen. Toen bleek dat de kat tijdens de reis de -niet verwijderbare- binnenvoering compleet had ondergeplast, kwamen zijzelf ook tot de conclusie dat dit misschien niet de beste methode was.

Of die keer dat een mevrouw langskwam omdat een van haar pasgeboren pups ziek was. Toen ze de spreekkamer binnenstapte was ik lichtelijk verbaasd. De vrouw was in haar eentje en de pup was nergens te bekennen. Ze had 'm toch wel meegenomen? Het raadsel werd opgelost toen deze dame haar hand in haar vrij forse decolete liet verdwijnen en vervolgens daar de pup vandaan toverde. Terwijl ik het tafereel met open mond aanschouwde, verklaarde ze zich: "Ja, ik moest met de brommer komen en zo blijft hij tenminste lekker warm."


Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!

maandag 24 augustus 2015

Nu we er toch zijn...


Wanneer ik bij mijn huisarts zit voor de update van mijn tetanus-vaccinatie, valt mijn oog op de briefjes die her en der in de wachtkamer zijn opgehangen. "Slechts 1 klacht per consult!" snauwen ze me vanaf de muur toe.

Het verbaast me eerlijk gezegd, als dierenarts behandel ik regelmatig meerdere klachten of vragen per consult. Komt je hond voor oorontsteking en wil je toch even naar dat bultje laten kijken? Geen probleem. Is je konijn net gevaccineerd en wil je graag even de nageltjes geknipt hebben? Doen we!

Maar... wanneer er meerdere bespreekpunten zijn, is het wél handig als dat bij het maken van de afspraak even wordt doorgegeven. Dan kunnen wij er namelijk ook rekening mee houden.

Elke dierenarts kent namelijk wel de situatie waarbij het consult eigenlijk al is afgerond. De hond is van de tafel getild en weer aangelijnd. De kat zit in het mandje dat we met moeite weer in elkaar gezet hebben. Je hebt de eigenaren een hand gegeven en gedag gezegd. En dan, nét als ze bijna de spreekkamer uitlopen, houden ze opeens halt, draaien zich weer om en zeggen: "Oh ja, nu we er toch zijn. Zou u toch ook nog even willen kijken naar zijn anaalklieren/de oren/of ze vlooien heeft?

Stiekem slaak je een zucht, maar je glimlacht en zegt: "Natuurlijk". Terwijl je de hond weer op de tafel tilt of het katje uit het mandje haalt, zie je de complete planning in de soep lopen. Mag je straks aan de mopperende mensen in de wachtkamer uitleggen waarom alles zo uitgelopen is.

Of wanneer mensen een afspraak voor enkel de enting hebben gemaakt maar de vraag "Hoe gaat het?" beantwoorden met het tevoorschijn halen van een enorme lijst met bespreekpunten. Of ik even wil kijken naar de linker voorpoot én de rechter achterpoot, want daar loopt ze toch al een een paar maanden mank mee. En ze schudt al twee weken met haar hoofd, zou ze last van haar oren hebben? Trouwens, ze heeft ook op vier verschillende plekken bulten, het is toch geen kanker dokter?
Je vraagt je af hoe je al deze vragen gaat beantwoorden in de tijd die slechts voor een enting en algemene gezondheidscheck staat gepland. Tenzij je Superwoman bent, wordt dat namelijk wel wat lastig.

Geen probleem wanneer je meerdere problemen van je huisdier wilt bespreken, maar laat het van te voren even weten. Dan plannen wij meer tijd in en krijgt je dier alle tijd en aandacht die het verdient. Hoeven we in de toekomst niet ook van die venijnige briefjes in de wachtkamer op te hangen ;).

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!



maandag 17 augustus 2015

Écht niet, hoor!



Een beetje nerveus staat Pluto, een lieve Amerikaanse Cocker Spaniel, op mijn behandeltafel. Ik heb hem de afgelopen tijd een aantal keer gezien vanwege de aanhoudende jeuk waar hij last van heeft. Nu staat hij sinds een aantal weken op een speciaal dieet om uit te sluiten dat hij een voedselallergie heeft. Voor een betrouwbaar resultaat is het belangrijk dat hij enkel dit dieet krijgt en absoluut niets anders. Maar tot nu toe lijkt het weinig effect te sorteren. Het is nog te kort dag om definitieve conclusies te trekken, maar ik wil in ieder geval uitsluiten dat er niets mis gaat.

"Dus hij krijgt naast zijn speciale dieet verder helemaal niets? Geen vitamine-preparaten of ontwormingstabletten met een lekker smaakje? Is er misschien een buurvrouw of iemand anders die Pluto af en toe iets lekkers toestopt? Komen er kleine kinderen over de vloer die misschien eten op de grond laten vallen? 

Terwijl mevrouw de Wit luidkeels op haar kauwgom kauwt beantwoord ze al mijn vragen met 'nee'. Ik besluit dat we de laatste paar weken volmaken, mocht het dieet dan nog steeds geen verbetering gegeven hebben, gaan we testen op andere typen allergieën.

Ik bespreek mijn plan met mevrouw de Wit en til Pluto van tafel. Blij dat hij weer vaste grond onder zijn voeten heeft, dartelt hij naar zijn eigenaresse toe. Op het moment dat ik me omdraai naar de computer om alles te noteren, zie ik vanuit een ooghoek nog net hoe ze een koekje uit onze koekjespot pakt en deze aan haar hond geeft.

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!

maandag 10 augustus 2015

Dikke tranen


Net voordat ik de volgende afspraak wil binnenroepen houdt assistente Mariëtte me tegen. "Officieel is mevrouw de Zwart met haar kat nu aan de beurt, maar misschien kun je eerst de afspraak van daarna doen. Het gaan om drie zieke konijntjes, eentje is volgens mij al dood en bij de andere twee scheelt het vrees ik niet veel."

Nadat ik de deur naar de wachtkamer heb geopend, heb ik ze al snel tussen de wachtende mensen ontdekt. In een hoek zitten een moeder en dochter met betraande gezichten en een kartonnen doos op schoot. Omdat beiden hardop zitten te snikken vinden de andere wachtenden het geen probleem om ze even voor te laten. De mevrouw die eigenlijk aan de beurt was fluistert het tweetal nog bemoedigend "Sterkte" toe. 

Eenmaal binnen in de spreekkamer werp ik een blik in de kartonnen doos. Mariëtte had het goed ingeschat, een van de konijntjes ligt al levenloos op zijn zij. De andere twee zijn in een vergevorderd stadium van doodgaan. Ik zie in een oogopslag dat ik deze twee niet meer ga redden, maar voor de vorm doe ik nog een lichamelijk onderzoek om me vervolgens tot de vrouw en haar dochter te richten. 

Ik leg uit dat ik de twee overgebleven konijntjes niet meer kan genezen en dat inslapen de meest humane optie is. Tussen de steeds luider wordende snikken door geeft de vrouw mij akkoord en ik bereid de spullen voor. De ijselijke gil die ze vervolgens slaakt wanneer ik de konijntjes een injectie met het euthanasie-middel geeft, had van mij niet gehoeven, maar desalniettemin heb ik erg met ze te doen. 

Zeker wanneer de vrouw later vertelt dat de konijntjes hun eerste huisdieren waren. Wekenlang hadden ze zich ingelezen in de verzorging en alles nauwgezet voorbereid voor de komst van de beestjes. De afspraak voor hun eerste vaccinatie stond al bij ons gepland. Vier dagen geleden hadden ze het drietal opgehaald. Al die tijd hadden ze blij door hun hok gehuppeld en goed gegeten. En nu waren ze plotseling dood. 

"Wat hebben we fout gedaan? Wat hebben we toch verkeerd gedaan?" jammert de vrouw zachtjes. Ik leg uit dat de konijntjes waarschijnlijk een ernstig virus hebben opgelopen. Degene waartegen ze binnenkort gevaccineerd zouden worden. Nadat ik meerdere keren heb benadrukt dat de dood van de konijntjes echt niet door gebrekkige verzorging kwam of op een andere manier hun te verwijten valt, bedaren ze een beetje. 

Wanneer moeder en dochter naar huis vertrekken, zegt ze nog zachtjes snikkend: "We nemen nooit meer huisdieren." Ergens kan ik haar wel begrijpen, dit was wel een erg ongelukkige eerste ervaring met het hebben van huisdieren. En met de dierenarts...



Nooit meer een blog missen? Volg me op Facebook!

maandag 3 augustus 2015

Het heerlijke kattenleven?


Als ik samen met een collega naar de parkeerplaats loop, zien we een van de buurkatten lui in de zon liggen. Als ik zie hoe het beestje heerlijk op zijn rug ligt en van het weer geniet, verzucht ik: "Oh wat moet het toch heerlijk zijn om een kat te zijn."

"Ja, dat zeggen mensen wel vaker." antwoordt mijn collega, "Maar ik vraag het me soms af hoor. Als je bedenkt hoe vaak wij katten zien die pijn hebben door artrose of een slecht gebit, maar die niet behandeld worden omdat de eigenaar niet opmerkt dat ze pijn hebben. Dan vraag ik me af hoe leuk het eigenlijk is om een kat te zijn."

Ik laat haar woorden even op me inwerken en besef me dan dat ze een punt heeft. En dat dit niet alleen voor katten, maar voor alle huisdieren geldt. Regelmatig zie ik namelijk dieren die, zonder dat hun eigenaar het door heeft, dagelijks pijn hebben.

Want in sommige gevallen is pijn bij je dier goed te herkennen. Als je huisdier jankt, kermt of schreeuwt, zullen de meeste baasjes wel snappen dat hun dier pijn heeft. Daarnaast zijn er natuurlijk ook situaties waarbij je je als eigenaar kan voorstellen dat je dier pijn heeft. Bijvoorbeeld als je kat net van het balkon gevallen is en op drie poten rondhinkt, of wanneer je hond flink door een andere hond is gebeten.

Maar helaas zijn er nog best een hoop situaties waarvan ik merk dat eigenaren niet altijd doorhebben dat hun dier pijn heeft. De keren dat ik mensen ervan moest overtuigen dat hun kreupele hond écht pijn had, ondanks dat hij niet jankte of piepte, kan ik helaas niet meer op twee handen te tellen. En als ik een euro kreeg voor elke keer dat ik moest uitleggen dat een kat die nog zijn brokjes eet, heus wel pijn aan zijn gebit kan hebben, dan had ik ondertussen een leuke strandvakantie bij elkaar gespaard.

Maar ik wil niet bitter of cynisch zijn. Ik geloof echt dat veel mensen oprecht van hun kat houden maar gewoon niet weten dat hun oudere poes veel ligt te slapen omdat ze gewrichtspijn heeft. Het is ook vaak onwetendheid dat mensen niet beseffen dat hun hond, ondanks dat hij zijn bak elke dag leeg eet, wel degelijk pijnlijke tanden en kiezen kan hebben.

Na deze overpeinzingen kijk ik naar mijn collega en zeg: "Nou, ik denk dat we hebben nog een hoop te doen op het gebied van voorlichting hé." Ze knikt.

Ondertussen is de buurkat overeind gekomen en springt soepel over een hekje van een meter hoog. Ik geloof dat ik me om hem voorlopig niet al te druk hoef te maken.


Nooit meer een blog missen? Volg me op Facebook