maandag 29 juni 2015

Een zware maand?


Nadat ik Bullterriër Luna nagekeken en gevaccineerd heb, laat ik de tafel zakken en springt ze er blij vanaf. Zelfs onder het vale TL-licht schittert haar roze halsband met Swarovski kristallen me tegemoet. Terwijl ik een hondenkoekje voor haar uit de trommel vis, schraapt haar eigenaar zijn keel alsof hij nog iets wil aankaarten. Ik geef Luna het koekje en kijk hem vragend aan. 

"Nou nog even over de rekening hé. Ik heb op het moment een beetje financiële problemen, dus kun je daar niet iets mee doen? Ben toch al jaren klant hier, dus kun je niet een beetje korting geven ofzo?" Ik leg uit dat ik het heel vervelend voor hem vind, maar dat ik als dierenarts in loondienst niet zomaar de tarieven kan aanpassen. De man haalt zijn schouders op en sloft een beetje mopperend de spreekkamer uit. Zijn hond Luna dribbelt vrolijk achter hem aan. 

Een aantal dagen later sta ik in de telefoonwinkel vanwege een probleem met mijn smartphone. Het is druk en er staat een flinke rij. Twee mensen voor me staat een man met een hond die duidelijk ongeduldig wordt van het lange wachten. Dan herken ik de roze halsband met kristallen, het is Luna. 

Als de eigenaar van Luna aan de beurt is, zie ik dat hij het nieuwste model iPhone aanschaft. "Privé of  voor zakelijk gebruik?" vraagt de verkoper nog. Als de man antwoordt: 'Nee, gewoon voor mezelf' hoor' snap ik waarom hij een financieel zware maand heeft... 


Nooit meer een blog missen? Volg me op Facebook!


maandag 22 juni 2015

Opbiechten


Het is zondagavond en ik heb weekenddienst. Het is tot nu toe een rustig weekend en ik zou bijna vergeten dat ik oproepbaar ben. Maar dan, net als ik met een bak popcorn compleet op ga in een spannende film, gaat de dienst-telefoon.

Het blijkt een wat oudere mevrouw te zijn die niet voor zichzelf belt maar voor haar volwassen zoon. Zijn hond vertoont opeens vreemd en overdreven hyper gedrag. Ik vertrouw het niet en vraag haar om zo snel mogelijk met de hond naar de praktijk te komen. Maar omdat haar zoon ergens anders woont en geen eigen vervoer heeft, moet ze eerst hem en de hond gaan ophalen voordat ze naar de kliniek kan komen. 

Als ze dan eindelijk bij mij in de spreekkamer staan, verwonder ik me een beetje over deze moeder-zoon combinatie. Zij is het prototype 'keurige dame' met haar parel-oorbellen, keurige bloes en gekapte haren. Haar zoon is gekleed in een verwassen zwart shirt en een broek met camouflage print. Ondanks zijn stoere outfit oogt hij onzeker en gespannen. Ze worden vergezeld door de Mechelse herder Jack die luid blaffend tegen me opspringt. 

Ik probeer te achterhalen wat er gebeurd kan zijn, maar ik krijg weinig informatie uit de jongen. Wat ik eruit opmaak was er ogenschijnlijk niets aan de hand met Jack maar werd hij gedurende de avond opeens heel druk. Ik besluit een lichamelijk onderzoek te doen. De hond heeft inderdaad een hoge hartslag, lichte verhoging en de slijmvliezen ogen wat rood. Maar sommige dieren hebben deze verschijnselen alleen al vanwege het feit dat ze gestrest zijn door het dierenartsbezoek. 

Ik vraag hem nogmaals of de hond iets vreemds gegeten kan hebben. Zo kan bijvoorbeeld chocolade bij honden hyperactiviteit veroorzaken. "Nou ja... misschien is er wel iets dat hij te pakken gekregen kan hebben" zegt de jongen zachtjes terwijl hij zijn ogen neerslaat. Als ik informeer wat Jack mogelijk gegeten kan hebben, is het even stil. Dan schraapt hij zijn keel en zegt mogelijk nog zachter: "Er was gisteren een feestje bij mij thuis en misschien hebben mensen speed of XTC laten slingeren en heeft hij dat te pakken gekregen.

Terwijl hij dit vertelt zie ik het gezicht van zijn keurige moeder even van kleur verschieten. Ze werpt een snelle blik vol afschuw op haar zoon, die opeens wel heel nauwkeurig zijn schoenen staat te bestuderen. Zelf probeer ik mijn blik professioneel in de plooi te houden als ik doorvraag over het eventuele tijdstip van inname en de mogelijke hoeveelheden. 

Ik begeleid ze naar de wachtkamer zodat ik kan overleggen met de experts van het Vergiftigingen Centrum. Als ik de deur achter me dichttrek, denk ik: "Ai, die heeft wel even wat op te biechten."


Nooit meer een blog missen? Volg me op Facebook!



maandag 15 juni 2015

Zelf opgelost



Als ik 's ochtends op de klok kijk, schrik ik van de tijd. Over vijf minuten moet ik al de deur uit en ik moet nog van alles doen. Als een wervelwind storm ik door het huis wanneer ik in een onbewaakt ogenblik een drempel over het hoofd zie en keihard mijn kleine teen er tegenaan stoot.

Ik voel een hevige pijnscheut en zie letterlijk sterretjes voor mijn ogen dansen. Even word ik zelfs een beetje licht in mijn hoofd en moet me aan de deurpost vastgrijpen om overeind te blijven. Als ik mijn teen vervolgens goed bekijk, lijkt deze al een beetje te zijn gezwollen. 

Ik kijk weer op de klok en zie dat ik al weg had moeten zijn. Ik trek mijn ruimste paar sneakers aan en lichtjes strompelend vertrek ik naar mijn werk. Aangekomen op mijn werk is het gelukkig vrij rustig dus heb ik tijd om even mijn huisarts te bellen. Die is echter -zoals helaas wel vaker het geval is- constant in gesprek. Als assistente Annika me door de praktijk ziet hinken, zegt ze plagend: "Nou dat is duidelijk hé dokter, kreupel linksachter." De pijn is ondertussen al een stuk minder dus ik kan er wel om lachen. Ik vertel over mijn ongelukje deze ochtend en het feit dat ik de huisarts niet aan de lijn kan krijgen maar dat ik het nou ook niet bepaald een spoedeisende hulp waardig probleem vind. "Maar je hebt hier gewoon een röntgenapparaat staan, waarom maak je niet zelf even een foto?" is haar reactie. 

Dat ik daar zelf niet aan gedacht heb! Even schiet er door mijn hoofd of dit wel officieel mag, maar besluit het toch te doen. Ik ben niet bevoegd om röntgenfoto's van mensen te maken, maar bij mezelf moet toch kunnen? 

Nog geen tien minuten later verschijnt de röntgenfoto van mijn voet op het beeldscherm. De verhoudingen zijn anders, maar de globale bouw verschilt niet veel met die van de ondervoet van een hond. Ik hoef niet lang naar de foto te kijken om te bevestigen wat ik al dacht: gebroken! 

Het ziet er niet heel dramatisch uit dus ik besluit nog een poging te doen om mijn huisarts aan de lijn te krijgen. Dit keer krijg ik haar gelukkig wel aan de lijn. Ik leg de situatie uit en als ik vertel dat ik zelf al een röntgenfoto heb gemaakt, moet ze een beetje lachen. Zou ze zich nog die keer herinneren dat ik al zelf urine-onderzoek had gedaan toen ik ik blaasontsteking had?

Ik mag op de praktijk langskomen voor een instructies over hoe ik mijn gebroken teen moet spalken. "Maar..." zegt ze "je hebt vast wel Leukoplast op de praktijk. Op internet kun je gemakkelijk vinden hoe het moet." Nadat ik al mijn eigen röntgenfoto heb gemaakt en de diagnose heb gesteld, heeft ze er blijkbaar wel vertrouwen in dat dit ook gaat lukken. 


Nooit meer een blog missen? Volg me op Facebook!

maandag 8 juni 2015

Too much information


Terwijl ik mijn handschoenen aantrek om de prostaat van hond Max na te voelen, slaat zijn eigenaar beschermend zijn armen om de nek van de hond en zegt net iets te duidelijk hoorbaar: "Rustig maar Max, het baasje vond het ook niet fijn toen de huisarts dat bij hem deed hoor!"

Dat was iets meer informatie dan ik eigenlijk wilde weten...


Hebben jullie in je werk wel eens meegemaakt dat mensen iets vertelden dat je nou niet persé had hoeven weten?


Nooit meer een blog missen? Volg me op Facebook!




maandag 1 juni 2015

Geen paniek?


Net wanneer ik mijn laatste operatie afrond, komt assistente Annika de operatiekamer binnenlopen. "Hoe lang ben jij nog bezig? Er komt namelijk zo een hond met een hypo aan en het klinkt niet al te best." zegt ze tegen me. Ik plaats op dat moment mijn laatste huidhechting en antwoord dat ik zo goed als klaar ben.

In afwachting van deze spoedpatiënt zetten we samen alles klaar wat we nodig denken te hebben. Het enige wat nog ontbreek is onze patiënt. "Moeten ze van ver komen dat het zo lang duurt? vraag ik. Annika antwoord dat ze uitdrukkelijk heeft gezegd dat de eigenaar zo snel mogelijk met haar hond naar de praktijk moet komen omdat een te laag glucose-gehalte in het bloed levensbedreigend kan zijn. "Maar het leek alsof ze de ernst van de situatie niet helemaal doorhad, ze klonk bijna... laconiek." voegt ze daar een beetje twijfelend aan toe.

Eindelijk komt er dan toch een auto aanrijden, de assistente en ik staan al klaar bij de deur om de patiënt op te vangen. Als de eigenaresse de praktijk binnenstapt herken ik haar en haar hond meteen. Het is mevrouw Overvliet met haar mini-schnauzer Benny. Maar waar hij normaal de hele praktijk bij elkaar blaft, ligt hij nu slapjes in haar armen.

Ik schrik van de situatie en ruk de hond bijna uit haar armen. Er is actie nodig, en wel nu. Terwijl ik uitvraag wat er gebeurd is, gaan assistente Annika en ik als een geolied team aan de slag. We prikken bloed, bepalen het glucose gehalte (veel te laag) en leggen gauw een infuus aan om een glucose-oplossing toe te dienen. Dit alles terwijl mevrouw Overvliet rustig toekijkt.

Terwijl het infuus loopt, probeer ik aan haar uit te leggen dat de situatie van Benny vrij ernstig is en hij bijna in een coma was geraakt. "Maar kijk, maar hij beweegt nog gewoon met zijn pootjes hoor." is haar montere respons. Ik kijk naar Benny en zie dat hij inderdaad af en toe met een pootje schokt.

Ergens begin ik een beetje geërgerd te raken. Ziet ze dan écht niet dat haar hond in een kritieke situatie verkeert en dat wij alles uit de kast aan het trekken zijn om hem hieruit te krijgen? Dan herinner ik me opeens dat een dierenarts in een spoedkliniek mij ooit vertelde dat voor sommige mensen deze gelatenheid een mechanisme is om met grote stress om te gaan. In plaats van in paniek te raken zijn ze overdreven rustig, bijna op het onverschillige af.

Benny lijkt langzaamaan al iets op te knappen, maar moet wel ter observatie bij ons in de kliniek blijven. Mevrouw Overvliet vertrekt weer naar huis. Overdreven paniekerige eigenaren kunnen soms een beetje irritant zijn, maar dit was ook wel een beetje bevreemdend.

Nooit meer een blog missen? Volg me op Facebook!