In de dierenartsenpraktijk lijken sommige dagen wel een thema te hebben. Zo zie je weken geen kater met een verstopte urineweg, en dan krijg je er twee na elkaar binnen. Of het is zo'n dag waarop bijna elke oudere kat aan chronisch nierfalen blijkt te lijden.
Zelf had ik laatst een dag waarop ik de ene na de andere patiënten met oorproblemen zag. De stagiaires maakten aan de lopende band kleuringen van ooruitstrijkjes en stonden non-stop de opzetstukjes van de oorkijker te desinfecteren. Aan het eind van de dag had ik zo vaak het riedeltje over oorontsteking afgedraaid, dat ik tegen de assistentes grapte: "Nou ik hoop dat we morgen een ander thema hebben, ik kan geen oorontsteking meer zien!" '
Dat heb ik geweten...
De volgende dag ben ik namelijk nog niet op de helft van mijn ochtendprogramma als ik bezig ben met mijn tweede euthanasie van die dag. De zestienjarige kat heeft een inoperabele tumor van de kaak en gezien zijn leeftijd zien de eigenaren bestraling of chemotherapie niet zitten. Het inslapen van hun dier kwam niet onverwachts, maar dat maakt hun verdriet niet minder. Als ik hun betraande gezichten zie, heb ik echt met ze te doen.
Het middagprogramma van die dag brengt helaas niet veel beters. Tussen de vaccinaties en verstuikte pootjes door laat ik uiteindelijk nog een oudere hond en een ernstig ziek konijn inslapen. Het mag dan wel 'part of the job' zijn, maar zoveel verdrietige mensen op een dag is emotioneel soms best een beetje zwaar.
Tot overmaat van ramp gaat het met een van onze patiënten in de opname die dag zo slecht, dat ik besluit de eigenaar te bellen. Na een uitvoerig gesprek komen we samen tot de conclusie dat het voor de kat beter is als zij wordt ingeslapen. Stiekem wil ik deze dag geen dier meer laten inslapen, maar ik vind in dit geval dat het belang van mijn patiënten zwaarder weegt dan dat van mij.
Als aan het eind van de dag de assistente mij een stapel met euthanasie-kaartjes overhandigt om te tekenen, zeg ik sip: "Dan heb ik toch liever oorontstekingen."
