maandag 28 juli 2014

Met de SuperSoaker



"Jeetje Mique, dat ziet er niet al te best uit. Dat wordt een tochtje naar de EHBO." Marit zit geknield naast me en inspecteert de onderkant van mijn voet. We zijn op het festival Solar en hebben net deelgenomen aan het grootste watergevecht ever. Op een klein strandje hebben we twintig minuten elkaar en wildvreemden met onze SuperSoaker waterpistolen belaagd. Ergens merkte ik wel dat mijn voet langs een scherp voorwerp schuurde, maar door de cocktail van enthousiasme en adrenaline had ik er niet al teveel aandacht aan besteed.

Terug op de camping blijkt er toch een fikse snee in mijn ondervoet te zitten. Maar ik ben niet ongerust, ik ben hier met vriendinnen én mede-dierenartsen Marit en Judy.

Als ze klaar is met haar beoordeling van mijn wond, duwt Marit haar vriend Eelco een van onze SuperSoakers in zijn handen. "Eerst moeten we al dat zand uit de wond spoelen. Begin jij alvast, ik ga even verbandmateriaal zoeken." Terwijl Eelco de waterstraal op mijn voet richt, klem ik mijn kaken op elkaar. Het doet stiekem toch wel pijn maar ik wil me niet laten kennen.

Terwijl Eelco de laatste troep uit de wond spoelt komt Marit triomfantelijk met haar geïmproviseerde verbandmateriaal aanlopen. Ze werpt een blik op Judy die zich stilletjes een beetje afzijdig houdt. "Haha Juud je ziet een beetje bleek, misschien maar goed dat je nooit in de praktijk bent gaan werken he!" plaagt Marit haar. "Nou, bij mensen vind ik bloed gewoon enger dan bij dieren." piept Judy terug.

Marit duwt een stapeltje servetjes tegen mijn wond. Vervolgens pakt ze een stuk fluorroze afzetlint met daarop de tekst "Danger! Partyzone!" en verbindt mijn voet. Tevreden bekijken we het resultaat. Dit is nou typisch het improviserend vermogen van dierenartsen, denk ik. Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.

Samen met Marit lopen we vervolgens naar de EHBO post. Tot groot genoegen van Marit wordt daar precies dezelfde therapie uitgevoerd, maar dan met professionele spullen. Na het uitspoelen van de wond wordt er een stapeltje gaasjes tegenaan gedrukt en het geheel met een verband vastgezet.

Samen lopen we weer terug naar onze tenten. Als dank trakteer ik Marit op een extra groot biertje, het is immers weekendtarief!



dinsdag 22 juli 2014

Spannende avond


Terwijl de hartmonitor in een geruststellend tempo piept, snijdt de chirurge voorzichtig de buikwand open. Het is 3.00 's nachts en ik loop stage in een spoedkliniek in de staat Iowa. Ondanks dat ik lange diensten draai op de meest onmenselijke uren, vind ik het prachtig. Je maakt namelijk nog eens wat mee.

Een klein uurtje geleden werd de Maltezer Buddy bij de spoedkliniek binnen gebracht. De eigenaar vertelde dat de hond plotseling begonnen was met zeer heftig braken. De mijnheer is erg ongerust want Buddy heeft de neiging om gekke dingen op te eten. We vroegen of hij misschien bij giftige stoffen kon komen, maar dat is volgens hem onmogelijk. "Hij is de hele avond in de huiskamer geweest. Er stond nog een halve fles wijn op de salontafel, maar daar heeft hij niet aangezeten."

Omdat op de echo in de dunne darm inderdaad een afwijkende inhoud werd gezien, stond binnen no-time de operatie-ruimte klaar en werd de hond onder narcose gebracht. Op de vraag van de chirurge of ik wilde mee opereren, knikte ik heftig ja.

Wanneer we voorzichtig de darmen bekijken zien we al heel gauw dat het deel vlak bij de maag veel roder en opgezetter lijkt. Voorzichtig voelt de chirurge aan de darm. "Duidelijk, hier zit iets." zegt ze vastberaden. Ze opent de darm en onbewust houd ik mijn adem in, wat zou het zijn dat daar vast zit? Met een pincet manoeuvreert ze voorzichtig een stukje rood textiel  uit de darm. Ze laat het vallen in het bakje wat de OK-assistent bij haar houdt. Nieuwsgierig kijken we toe als de assistent handschoenen aantrekt en voorzichtig het propje stof uit elkaar plukt. Het blijkt een kanten rode string te zijn, en niet bepaald een degelijk model. Er wordt besmuikt gegrinnikt in de operatiekamer.

"Hmm, maar volgens mij zit hier meer." mompelt de chirurge. En jawel... stuk voor stuk vist ze kleine rode dingetjes uit de darmen. "Wat zijn dat nou weer?" vraag ik me hardop af. Het blijken rozenblaadjes te zijn. En net op het moment dat ik uit alle macht probeer te bedenken waarom een hond rozenblaadjes op zou willen eten, haalt de chirurge nog iets uit de darm. "Ah, gadver! Een condoom!" roept de OK-assistent uit.

De chirurge gooit ook dit voorwerp in het metalen bakje en merkt droog op: "Nou ik denk dat wij niet de enige zijn die een spannende avond hebben beleefd."

maandag 14 juli 2014

De huiskat


Als laatste afspraak van de middag sloffen twee jongens van ongeveer achttien de spreekkamer binnen. Ze dragen flodderige witte shirts die er alles behalve fris uitzien. In het mandje wat ze met zich meezeulen zit een dikke zwarte kat genaamd Boef.

"Zo, wat is de reden dat jullie hier met Boef zijn?" open ik het gesprek. Het lijkt alsof het even duurt voordat ze mijn vraag begrijpen. "Oh... eh ja we zijn met Boef, misschien dat hij vaccinaties moet ofzo?" Dit antwoord, wat niet bijzonder veel betrokkenheid uitstraalt, verbaast me. Toch probeer ik mijn gezicht neutraal te houden en vraag naar het vaccinatieboekje. Die blijken ze niet bij zich te hebben. Omdat Boef ook niet bij ons in het bestand geregistreerd staat  leg ik uit dat het dan voor mij wel erg lastig wordt om te bepalen of Boef aan de beurt is voor zijn inentingen. En zo ja, welke vaccinatie hij nodig heeft. Assistente Lilian springt bij en vraagt bij welke dierenarts de kat hiervoor kwam, misschien kunnen we ze even bellen voor de benodigde informatie.

Met hun blik op de grond gericht schuifelen de twee een beetje met hun voeten. Ik kan de situatie niet helemaal plaatsen, waarom lijken ze niet veel meer te weten dan de naam van de kat? Als ze uiteindelijk antwoord geven, komt de aap uit de mouw.

"Ja... nou dat weten we eigenlijk ook niet. Boef is namelijk de kat van ons nieuwe studentenhuis. En als jongste huisgenoten moeten wij dit jaar voor hem zorgen."

De puzzelstukjes vallen op hun plek. Aan hun bleke bekkies en vieze witte floddershirts te zien, zitten deze twee eerstejaarsstudenten nog midden in hun ontgroening. En dan blijkt ook nog eens dat ze als huisjongsten verantwoordelijk voor huiskat zijn. Ik heb niets tegen studenten en bijbehorende tradities, immers niet heel lang geleden was ik er zelf nog onderdeel van. Maar we hebben het hier wel over de zorg voor een levend dier, dus ik vind iets meer interesse en inzet wel gepast. Dus, ondanks dat ik zelden een preek tegen eigenaren houd, steek ik nu van wal.

"Dat is allemaal leuk en aardig jongens. Maar we hebben het hier wél over een levend dier. En niet over wie de vuilnis wekelijk buiten moet zetten. Dus ik weet het goed gemaakt, gaan jullie nu maar naar huis en probeer op zijn minst bij ouderejaars te achterhalen bij welke dierenarts Boef voorheen ingeschreven stond."

Met een schuin oog kijk ik naar assistente Lilian, ben ik niet té streng geweest? De twee jongens knikken braaf van ja en lijken gelukkig niet al te zeer geschokt. Ze pakken het hokje weer op en sloffen naar buiten.

Ze hebben bij hun ontgroening vast wel erger meegemaakt...


maandag 7 juli 2014

Gewond



"Zo jij bent zeker flink door een kat gegrepen" zegt mevrouw Bruins als ze het verband om mijn duim ziet.

Beschaamd moet ik bekennen dat een ongeluk met de kaasschaaf de oorzaak is.