maandag 28 april 2014

Op pad gestuurd


Met enige regelmaat staan ze voor mijn neus. Mannen die door hun vrouw of vriendin met het huisdier op pad gestuurd zijn naar de dierenarts. Met dezelfde verdwaasde blik waarmee je sommige mannen wel eens op zaterdag met een lijstje door de supermarkt ziet dolen, komen ze mijn spreekkamer binnen. Zo ook laatst, toen tegen zessen een wat onwennig kijkende man de spreekkamer binnenstapte.

"Goedemiddag, met kater Bram toch?"
- "Ehm ja, dit is Bram ja."
"En wat is de reden van uw bezoek?"
- "Volgens mijn vrouw is Bram niet lekker."
"Aha, dat is niet zo best. En wat is er afwijkend aan het gedrag van Bram?"
- "..."

Ik zie zo de situatie voor me. Man komt thuis van zijn werk en krijgt door zijn vrouw een kattenmandje in zijn hand gedrukt met de mededeling "Je moet even langs de dierenarts want Bram is al een tijdje niet lekker". Maar omdat de man alleen af en toe -onder zware druk- de kattenbak verschoont, heeft hij natuurlijk geen clue wat er met de kat aan de hand is. En aan de patiënt zélf kan ik het ook al niet vragen. Een ware communicatieve uitdaging.

"Eet Bram nog?"
- "Ja. Nee. Ehm, nou volgens mij was net z'n bakje niet helemaal leeg."
"Braakt de kat?"
- "Oh eh.. goede vraag. Weet ik niet."
"En het drinkgedrag, drinkt hij meer, minder of gewoon normaal?"
- "Nou eh...Ja ik denk dat het wel misschien iets meer is."

Op de faculteit hebben we netjes geleerd om altijd open in plaats van gesloten vragen te stellen. Zo krijg je immers de meeste informatie. Maar in deze gevallen leveren open vragen meestal niet meer op dan een pijnlijke stilte.
Soms heeft de man in kwestie niet alleen de kat meegekregen maar ook de complete kinderschare. Dat kan een voordeel zijn wanneer blijkt dat de kinderen wél interesse in hun huisdier tonen. Niet zelden sta ik uiteindelijk mijn anamnese bij de 11 jarige dochter af te nemen terwijl de vader er schaapachtig bij staat te kijken. Maar in het slechtste geval zijn de kinderen compleet onopgevoed en stuiteren hyper de hele spreekkamer door. Daar sta je dan. Met een eigenaar die geen informatie heeft, twee schreeuwende kinderen en een patiënt die niet kan praten. Dat zijn de momenten dat je het liefst je hoofd tegen de behandeltafel wil slaan...

Gelukkig heeft bijna iedereen tegenwoordig een mobieltje. Dus ik laat ze hun vrouw of vriendin bellen en neem vervolgens gedecideerd de telefoon over. Want als het gesprek ook nog via iemand gaat, dan is het helemáál niet meer te doen.

"Okee, dus u zegt dat Bram al langere tijd minder eet en sinds twee dagen niets meer eet? Hij heeft deze week meerdere keren gebraakt en drinkt al langere tijd opmerkelijk meer? Bedankt!"

Ik hang op en geeft de telefoon terug aan de man. We kunnen aan de slag.

maandag 21 april 2014

Ja, maar...



Niet alleen bij mensen is overgewicht een steeds groter probleem aan het worden. Onze huisdieren doen gezellig aan deze trend mee. De cijfers verschillen per onderzoek, maar over het algemeen wordt aangenomen dat meer dan de helft van onze huisdieren met overgewicht kampt.

Omdat overgewicht vele risico's voor de gezondheid heeft, is dit een onderwerp wat ik als dierenarts altijd bespreek wanneer er weer een te dik dier op mijn behandeltafel staat. Een groot deel van de mensen erkent het probleem en belooft actie te ondernemen. Maar een aantal eigenaren zitten blijkbaar nog in de ontkenningsfase en komen met de meest fantastische smoezen om het overgewicht van hun dier te verklaren.


Mijn favorieten tot nu toe:

"Ja, maar dit is een Canadees type Labrador!"
Ehm ja en dus? Is morbide obesitas een raskenmerk van deze lijn?

"Ja, maar ze heeft net gezwommen dus daarom weegt ze nu even meer"
- Uw hond is 5,5 kilo zwaarder dan een half jaar geleden. Dat komt niet door een natte vacht.

"Ja, maar Jacky krijgt écht al bijna niets te eten!"
- Maar hoe verklaart u dan dat uw Jack Russel Terriër in het afgelopen jaar bijna in gewicht verdubbeld is?


Zijn hier nog meelezende (para-) veterinairen die toevallig ook nog een paar mooie smoezen van eigenaren weten? Ik hoor ze graag!

maandag 14 april 2014

Rieten mandjes


Als mevrouw van Koren met Dinky de spreekkamer binnen loopt, slaak ik zachtjes een zucht. Niet omdat mevrouw van Koren in onze interne 'Gekke mensen top 10' staat, integendeel. Mevrouw van Koren is een hele hartelijke vrouw. Het probleem zit hem meer in het feit dat ze haar vrij boze lapjeskat Dinky in een rieten mandje vervoert. En ik háát rieten mandjes.

Ergens begrijp ik het wel hoor. Zo'n rustiek gevlochten mandje staat natuurlijk veel snoeziger dan zo'n in dubieuze kleuren uitgevoerde plastic bak. Maar in combinatie met nogal onaardige kat zijn het heuse ondingen.

Als ik mevrouw van Koren een hand geef, valt me gelijk op dat ze op haar armen een paar flinke krassen heeft zitten. Ze ziet mijn blik en legt uit: "Tsja, Dinky had er geloof ik niet zo'n zin in". Maar waar Dinky thuis zich vol vuur heeft verzet tegen het feit dat ze het mandje ín moest, heeft ze nu absoluut geen zin om het mandje uit te gaan. En dan heb je het als kat in een rieten mandje goed voor elkaar. Want aan de ruwe wanden kan je je heel goed vastgrijpen wanneer de dierenarts je voorzichtig naar buiten probeert te hengelen.

En daar sta ik dan. Om de kat te kunnen onderzoeken en behandelen is het toch vrij essentieel dat ze uit haar donkere rieten schuilkelder komt. Maar van de andere kant sta ik niet echt te popelen om mijn hand via de smalle opening naar binnen te steken om zo op de tast het nekvel van de ietwat geagiteerde Dinky vast te kunnen pakken. Voor de zekerheid doe ik dus maar een van onze beschermende handschoenen aan en pak Dinky voorzichtig vast. Die heeft zich ondertussen met alle vier haar klauwen goed vastgegrepen aan de rieten wanden van haar mandje. Als ik haar naar buiten probeer te bewegen geeft ze geen meter mee. En ik kan wel uit alle macht gaan trekken, maar je wilt toch niet dat ze straks een nagel daarbij verliest. Of erger...

Als ik vijf minuten later dan uiteindelijk Dinky uit het rieten korfje heb gekregen, merk ik zo subtiel mogelijk op: "Wist u dat ze ook van die hele handige plastic bakken hebben die van de bovenkant open kunnen?".


maandag 7 april 2014

Irritaties in de dienst


Ik denk dat er weinig tot geen dierenartsen te vinden zijn die het leuk vinden om dienst te doen. Natuurlijk zullen er genoeg zijn die het niet heel erg vinden, maar leuk... nee.

En dan zijn er van die kleine dingetjes die sommige mensen doen waardoor ze het nog een graadje onprettiger maken...

Te lang wachten
Niets is zo erg om op zaterdag om elf uur 's avonds gebeld te worden voor een kat die al drie weken niet wil eten en waarvan de eigenaren hebben besloten dat er toch echt actie ondernomen dient te worden. 

Onbeleefd of zelfs asociaal gedrag
Je bent de afgelopen nacht al drie keer wakker gebeld en net op het moment dat je op het punt staat om onder de douche te stappen, gaat je telefoon. Dat is al vervelend. Maar het is nóg vervelender als de persoon aan de andere kant van de lijn het gesprek begint met "Hee! Moet je nou eens effe luisteren..."

Toen ik nog student Diergeneeskunde was zei een dierenarts een keer tegen mij "Wanneer mensen hun telefoontje beginnen met 'Sorry dat ik u stoor maar..." dan vind ik het al helemaal niet meer erg dat ze me zojuist wakker hebben gebeld. En na een aantal jaren zelf in de praktijk werkzaam te zijn, kan ik dat alleen maar beamen. Deze mensen sta ik met liefde uitgebreid te woord en indien nodig laat ik ze naar de praktijk komen. Ook op onchristelijke tijdstippen. 

Niet de eigen dierenarts bellen 
Meestal is het iets wat ze zeggen waardoor ik ze er al meteen uit pik. Bijvoorbeeld wanneer ze zeggen "Ik was van de week bij de dierenarts" in plaats van "Ik was van de week bij jullie op de praktijk". Mensen die bij een andere dierenarts ingeschreven staan maar nu, op zondagochtend om zes uur 's morgens, per se bij jou terecht willen. "Omdat het dichterbij is en je er makkelijker kunt parkeren". 

Denken dat de spoeddienst een geschikt moment is voor het afhalen van voer of medicatie
Natuurlijk zag je al de hele tijd aankomen dat de pijnstillers van je hond bijna op waren. Maar om dan op zondagmiddag als het doosje écht leeg is, te verwachten dat de dierenarts speciaal voor je naar de praktijk komt zodat je de voorraad kan aanvullen, is toch echt een beetje onrealistisch. 


vrijdag 4 april 2014

Nieuwe lay-out















Hallo lieve lezers van mijn blog,

Hoewel ik de vorige lay-out best grappig vond, werd het toch tijd voor een iets professioneler design. Sinds een aantal dagen heeft "Nachtmerries van een dierenarts" dus een nieuwe lay-out. Ik ben heel benieuwd wat jullie er van vinden, laat het weten bij de comments!

Liefs,

Mique

dinsdag 1 april 2014

In de houdgreep

"Ach poppetje, vind je het niet leuk?" kir ik met een overdreven vrolijke stem tegen de kat waarvan ik bloed probeer af te nemen. De kat lijkt het inderdaad niet leuk te vinden want ze blaast en laat een bek vol vlijmscherpe tanden en kiezen zien. Op het zelfde moment wissel ik een snelle blik uit met de assistente die van losjes vasthouden naar een wat stevigere greep gaat. "Ach ja, is ook helemaal niet leuk hé poezebeest, dat bloedprikken" spreekt ze de kat met dezelfde vrolijke stem toe.

Ik doe een tweede poging om rustig het stuwbandje aan te brengen wanneer de kat gericht een klauw met vijf vlijmscherpe nagels naar mij probeert uit te slaan. "Ach jee, je hebt er echt geen zin hé meisje" kwetter ik op blije toon tegen de kat.

Ondertussen zit ik in het bloedvat en heb bijna de benodigde hoeveelheid bloed. Maar de kat is echter nog steeds niet van plan om mee te werken en begint zich heftig uit de greep van de assistente los te worstelen. Ook zij heeft gezien dat ik nog niet voldoende bloed heb en houdt de kat nog een stukje steviger vast. Terwijl ik haar knokkels wit zie worden, blijft ze de kat lieflijk toespreken "Nog even stilzitten snoes, we zijn er echt bijna!" "Ja kleintje, nog héél even" vul ik aan.

In mijn hoofd denk echter hele andere dingen over deze kat, die rechtstreeks door Satan gestuurd lijkt te zijn. Maar eigenaren zien niet graag dat hun liefste huisdier vermanend of boos door de dierenarts en haar assistente wordt toegesproken. Dus spelen de assistentes en ik elke keer weer dit zelfde toneelstukje waarbij we voor de eigenaar doen alsof er helemaal niets aan de hand is.

Als het bloedbuisje vol zit, klik ik snel het stuwbandje los en verwijderd de naald. De assistente wacht tot mijn ledematen op veilige afstand zijn en laat vervolgens de kat los. Ik zie hoe ze, onzichtbaar voor de eigenaar, haar verkrampte handen probeert te ontspannen.