Ver weg en dichtbij

Wanneer de jongen met het kattenmandje mijn spreekkamer binnenkomt, valt me gelijk op dat hij niet op zijn gemak is. Ondanks zijn brede lichaamsbouw en stoere kleding heeft hij de uitstraling van een bibberende Chihuahua. Nu maak ik wel vaker mee dat eigenaren zenuwachtig zijn, maar zijn kat Jip komt enkel voor een gezondheidscheck en een vaccinatie. Dat is meestal niet iets om erg bezorgd om te zijn. Als ik vraag of Jip nog problemen heeft, geeft hij ook aan dat er niets aan de hand is.

Tijdens het consult staat de jongen steeds ruim een meter van de behandeltafel verwijderd. Hoewel hij eruit ziet alsof hij nog het liefste in de verste hoek van de spreekkamer was weggekropen. Kater Jip daarentegen is vrij relaxed en kijkt nieuwsgierig om zich heen. 

Van de ene kant heb ik een beetje met de jongen te doen, maar aan de andere kant merk ik dat zijn gedrag me ook een klein beetje irriteert. Is hij nou bang voor zijn eigen kat of te beroerd om even te helpen? Het zou namelijk wel handig zijn als hij af toe Jip even zou vasthouden om te voorkomen dat de kat van de tafel springt.

Als ik vraag om Jip toch éven vast te houden zodat ik de vaccinatie kan klaarmaken, komt hij met zichtbare tegenzin wat dichterbij staan. Ongemakkelijk houdt hij de kat vast. Als ik vervolgens de injectie wil geven blijkt waarom. Als door een wesp gesproken springt hij achteruit. "Ik hou niet zo van naalden" piept hij met een stem die absoluut niet past bij zijn stoere voorkomen. Kat Jip ziet op dat moment zijn kans schoon om de boel eens te gaan verkennen en springt met een soepele sprong van de tafel. 

Ik moet mezelf dwingen om niet hardop te zuchten wanneer ik de kat onder het bureau in de spreekkamer vandaan pluk en vervolgens op zoek ga naar een assistente die even de kat voor mij vast wil houden. Als de jongen en Jip weer buiten staan zeg ik tegen mijn collega: "Nou ik hoop dat de volgende eigenaar wel zijn eigen kat durft vast te houden, want anders heb ik zo weer je hulp nodig."

Ze zeggen wel eens: "Be careful what you wish for." Want inderdaad, de volgende eigenaar vindt het geen enkel probleem om haar kat Ginger even vast te houden. In tegendeel. Tijdens het hele onderzoek heeft ze het diertje in een soort innige omhelzing vast, wat het uitvoeren van het lichamelijk onderzoek ongeveer onmogelijk maakt. Wanneer ik Ginger op de weegschaal wil zetten, moet ik het beestje eerst uit haar houdgreep ontfutselen. Bij de drie passen die ik naar de weegschaal zet, wijkt ze geen seconde van mijn (of Gingers?) zijde en staat ongemakkelijk dicht tegen me aan. Onze spreekkamers zijn vrij ruim, maar het voelt opeens enorm claustrofobisch.

De assistente van zojuist is halverwege het consult de spreekkamer binnen komen lopen en slaat het tafereel gaande. Als de eigenaresse van Ginger het pand heeft verlaten en ik me nog sta te verbazen over het enorme contrast tussen deze twee eigenaren zegt ze plagerig: "Hahaha Mique, het is ook nooit goed hé!"

Nooit meer een blog missen? Volg me via Facebook! 

Bron afbeelding

Rillen

Regelmatig heb ik een avond- of een weekenddienst. De praktijk is dan officieel gesloten, maar we zijn wel bereikbaar voor spoedgevallen. Bij een vorige baan woonde ik zo ver weg van de kliniek dat het handiger was om daar te blijven slapen. Tegenwoordig woon ik gelukkig dichter bij de praktijk waardoor ik niet continue daar aanwezig hoef te zijn, maar tussendoor naar thuis kan. Als er een spoedgeval is, spring ik in de auto en ben ik in no-time op de praktijk.

Naast het feit dat ik lekker dichtbij de praktijk woon, prijs ik mijzelf ook regelmatig gelukkig dat ik leef in het tijdperk waarin er mobiele telefoons bestaan. Hierdoor hoef ik niet thuis naast de telefoon te bivakeren, maar kan ik ook gewoon even naar de supermarkt. Of zelfs een terrasje pikken als het een rustige dienst is. Want mijn vrienden weten ondertussen wel dat het kan gebeuren dat ik opeens gebeld wordt, mijn colaatje in één slok achterover moet slaan om vervolgens snel naar de praktijk te racen.

Het is ook eens gebeurd dat ik halverwege mijn zaterdagse boodschappen werd gebeld door de dierenambulance in verband met een aangereden kat. Alle boodschappen terugleggen zou te lang duren, dus de enige andere optie was om mijn boodschappen bij de cassière te stallen en later die middag terug te komen.

Want al geeft de mobiele telefoon mij tijdens zo'n weekenddienst een hoop vrijheid, je moet er nog steeds rekening mee houden dat je elk moment gebeld kan worden. En dat kan zijn als je net een portie bitterballen hebt besteld op het terras, maar ook op nog onhandigere momenten.

Zo gebeurde het afgelopen winter dat ik drie keer in een relatief korte periode werd gebeld terwijl ik onder de douche stond. Misschien zijn er dan dierenartsen die dan denken: "Ach, als het echt belangrijk is dan bellen ze wel terug" maar ik kan dat niet. Dus daar sta je dan, met druipend haar en een snel omgeslagen handdoekje in een koude galmende badkamer. Hopend dat degene aan de andere kant van de lijn het niet doorheeft.

Wil je geen blog missen? Volg me dan via Facebook!

Bron afbeelding

Alle hens aan dek!

In mijn eerste jaar van de studie Diergeneeskunde liep ik een weekje stage in een dierenartsenpraktijk in Rotterdam. Een echte stage mocht je het door de korte duur eigenlijk niet noemen, het was vooral een weekje meekijken in de praktijk. Daarnaast heb je als eerstejaars natuurlijk ook nog niet de kennis of de vaardigheden om echt dingen te kunnen doen. Maar toch kreeg ik in deze stage toch de gelegenheid om toch flink de handen uit de mouwen te steken...

Op donderdagmiddag merkte ik opeens aan het personeel dat er iets aan de hand was. Door het gebruik aan vaktermen begreep ik het niet echt, maar ik had wel door dat er iets stond te gebeuren. Het bleek uiteindelijk te gaan om een teef waarbij de bevalling maar niet op schoot waardoor er een spoed-keizersnede uitgevoerd moest worden. 

Op een röntgenfoto die al op een eerder moment gemaakt was, was gezien dat ze drachtig was van elf pups. Drie waren er al geboren, wat betekende dat er maar liefst acht via de keizersnede ter wereld gebracht moesten worden. Daar is flink wat mankracht voor nodig.  

Helaas waren er op dat moment naast de dierenarts slechts twee assistentes aanwezig. Eentje zou assisteren bij de operatie terwijl de andere samen met mij de pups zou opvangen. Alleen... twee mensen voor maar liefst acht pups is behoorlijk aan de krappe kant. En er was geen tijd om extra collega's op te roepen. 

Een van de assistentes keek bedenkelijk uit het raam toen ze opeens een ingeving leek te hebben. Ze opende het raam en riep iets naar de tuinman die daar bezig was. Toen hij een minuut later binnen stond, bleek dat ze hem geronseld had om ook te helpen met de pups. 

Van de ervaren assistente kregen we een spoedcursus 'pups opvangen na een keizersnede'. Ze leerde ons hoe we met een slijmzuiger voorzichtig het slijm uit bek en neus kon verwijderen en hoe we ze het beste warm konden wrijven totdat ze zelfstandig ademden. 

Toen de operatie begon en wij in de startblokken stonden, kwam de adrenaline me zowat de oren uit, zó spannend vond ik het. Ook het gezicht van de tuinman stond een beetje gespannen.

Veel tijd om stil te staan bij wat ging komen, hadden we echter niet. Binnen no-time werd de eerste pup uit de baarmoeder gehaald. Vanaf toen moest het keihard doorgewerkt worden. In rap tempo werd de ene na de andere pup uit de baarmoeder gehaald en aan ons overgedragen. Je was nog niet klaar met de eerste als je je alweer diende te ontfermen over een volgende. We kwamen letterlijk handen te kort. 

Op het toppunt van de drukte klonk opeens het schelle belletje van de balie. "Oh nee, niet nu!" verzuchtte de assistente. Maar eenmaal in de wachtkamer aangekomen, herkende ze de klant die bij de balie stond. De klant bleek vroeger verloskundige geweest te zijn. Toen ze hoorde waarom het misschien wat langer zou duren voordat ze geholpen kon worden, aarzelde ze geen moment om haar hulp aan te bieden. Dat aanbod werd gretig geaccepteerd. 

Daar stonden we dan, een tuinman, een eerstejaars student diergeneeskunde en een oud-verloskundige, samen met de assistente ons over de pups te ontfermen. Het koste wat moeite maar we kregen ze uiteindelijk allemaal aan het ademen. 

Omdat ik er maar een weekje was, heb ik de pups nooit meer terug gezien. Maar van mijn stage-adres kreeg ik, zes weken later een berichtje dat alle pups voor hun eerste vaccinatie waren geweest en dat het supergoed met ze ging. 

Wil je geen blog missen? Volg me dan via Facebook!

Bron afbeelding

Een ezel stoot zich niet tweemaal...

Op een warme donderdagavond word ik in de avonddienst gebeld. De vrouw aan de andere kant van de lijn vertelt dat haar hond een mergpijp had gekregen om op te kluiven. Maar in zijn verwoede pogingen om de laatste restjes merg uit het ringvormige bot te halen, is de mergpijp om zijn onderkaak geschoven. En nu krijgen de eigenaren het er met geen mogelijkheid meer vanaf. 

Omdat de eigenaren op vakantie zijn in een nabijgelegen bungalowpark weten ze niet precies waar ze moeten zijn. Ik leg uit hoe ze het beste naar de praktijk kunnen rijden en als ik heb opgehangen vertrek ik zelf ook naar de kliniek.  

Eenmaal aangekomen bij de praktijk staat de vrouw met haar Flatcoated Retriever Gijs rustig voor de deur een sigaretje te roken. Gijs staat er een beetje bedrukt bij, zo met de mergpijp om zijn snuit. Eenmaal op tafel bekijk ik de situatie eens beter. De mergpijp is over de lange hoektanden van de onderkaak geschoven. Vervolgens is de boel gaan zwellen en kan het bot geen kant meer op. Er is maar één optie: zagen. 

Gelaten hoort de eigenaresse mijn uitleg aan over hoe ik straks Gijs een roesje ga geven om vervolgens voorzichtig de mergpijp doormidden te zagen en te verwijderen. De sfeer voelt een beetje stroef, dus om het ijs wat te breken besluit ik haar te complimenteren met het feit dat ze zo rustig en daadkrachtig heeft gehandeld. De vrouw haalt haar schouders op en zegt: "Het is niet de eerste keer dat dit bij mijn honden is gebeurd, dus ja dan weet je wel een beetje hoe het werkt."

Wanneer ik een half uurtje later klaar ben en met haar afreken, zijn de kosten door het spoedtarief best opgelopen. Van het bedrag dat ze moet betalen kan ze behoorlijk wat mergpijpen kopen. Maar ik hoop voor haar honden dat ze daar nu eindelijk eens een keer mee stopt. 

Nooit meer een blog missen? Volg me op Facebook! 

 

De foto bij deze blog is niet van Gijs maar komt van internet - Bron afbeelding