Opeens zit ik rechtop in mijn bed met de dienstmobiel in mijn hand. De herkenbare ringtone schalt door mijn slaapkamer en op het scherm staat een voor mij onbekend nummer. Terwijl ik naar het oplichtende scherm van de Nokia kijk, zie ik dat het midden in de nacht is.
Ik klik op de groene toets om op te nemen. Dan pas merk ik hoe diep de slaap was waar ik bruut uitgetrokken ben. Want terwijl ik de telefoon tegen mijn oor houd, lukt het me niet om te spreken. Ik ben zo gedesoriënteerd dat het me echt niet lukt om te bedenken wat ik nu moet zeggen.
Ik houd de telefoon weer voor me en kijk naar het scherm, alsof daar de oplossing zal verschijnen. "Hallo?" hoor ik zachtjes aan de andere kant van de lijn. Blijkbaar is dat voldoende om me net iets meer naar het bewustzijn te trekken. Ik breng de telefoon weer naar mijn oor een zeg moeizaam de naam van de kliniek waar ik werk.
Ik luister naar de stem aan de andere kant van de lijn en besluit dat dit niet een spoedgeval is. Echter, de vrouw aan de andere kant van de lijn is zo overstuur dat ik haar toch maar naar de kliniek laat komen. Wanneer ik vijf minuten later, letterlijk duizelig van de slaap, mijn kleren probeer aan te trekken, denk ik bij mezelf: "Morgen zoek ik een kantoorbaan."
Reageer op dit bericht