Alleen...

"Hee Marjolein, er komt een spoedpatiënt naar de praktijk toe. Ik vrees dat het een maagtorsie is, mag ik jou bellen als ik meer hulp nodig heb?" Het is een aantal jaar geleden, ik ben op dat moment nauwelijks een jaar dierenarts. Aan de andere kant van de lijn antwoordt collega Marjolein met een slaperige stem: "Tuurlijk, gewoon bellen als je er niet uit komt hé!"

De klok geeft half twaalf aan en ik ben net uit mijn bed gebeld door een ongeruste eigenaar. Haar hond had opeens een bolle buik en probeerde te braken. Maar er kwam niets uit, alleen een beetje helder slijm. Toen ze vervolgens vertelde dat het een Duitse Herder was, gingen de alarmbellen in mijn hoofd af. Heel hard. 

Hoewel ik met heel mijn hart hoop dat het niet zo is, kan ik er met deze symptomen niet omheen. Een maagtorsie. Door een onbekende oorzaak zwelt de maag van een hond op, om vervolgens om zijn as te gaan draaien (of omgekeerd, daar is de wetenschap nog niet uit). Hierdoor wordt de bloedafvoer van de maag afgesloten terwijl de toevoer gehandhaafd blijft, met levensbedreigende gevolgen. 

Aangekomen op de praktijk blijkt de patiënt nog niet gearriveerd. Terwijl ik op ze wacht, neem ik in mijn hoofd alvast alle stappen door. Ik weet de theorie, maar heb alleen ooit tijdens een stage een maagtorsie meegemaakt. En nu sta ik er alleen voor. Nou ja alleen, gelukkig is collega Marjolein mijn achterwacht en kan ik haar bij problemen bellen. 

Ik hoor het grindpad voor de praktijk knarsen. Niet veel later gaat de bel en staan twee bezorgde eigenaren met herder Skippy voor de deur. Wanneer de hond op tafel staat doe ik gauw wat testjes en maak röntgenfoto's. Geen twijfel mogelijk, het is inderdaad een maagtorsie, we moeten snel handelen. 

Door de adrenaline sta ik helemaal op scherp. Supergefocust volg ik het protocol dat ik tijdens mijn studie in mijn hoofd heb gestampt. Tot ik op een punt kom waar ik vastloop. Ik besluit mijn hulplijn in te schakelen en bel Marjolein.
Haar telefoon gaat over maar ze neemt niet op... Ik probeer haar andere nummer, deze wordt ook niet opgenomen. Waar ik tot nu toe de situatie prima onder controle had begin ik nu nerveus te worden. Collega Ron is op vakantie, dus besluit ik Constance te bellen. Op het moment dat ik gelijk haar voicemail krijg, dreig ik echt in paniek te raken. Ik heb nu echt even advies van een ervaren dierenarts nodig! 

Dan plopt er een idee in mijn hoofd. Zal ik de buurtcollega dan maar bellen? Eigenlijk is dat wel het laatste wat ik wil doen. Normaal is hij al nooit te genieten, dus zo 's nachts zal het wel helemaal rampzalig zijn. Maar als ik geen actie onderneem zou het voor Skippy nog wel eens slecht kunnen aflopen... Ik haal diep adem en toets het nummer van de buurtcollega in. In tegenstelling tot de rest neemt hij wel op. 

Na mijn miljoen excuses voor het bellen op het late tijdstip, leg ik de situatie uit. Hij bromt wat instructies terug en hangt op. Ik ga aan de slag en voer de verdere procedure zonder al te veel problemen uit. Skippy is stabiel maar de situatie blijft toch kritiek. 

De volgende ochtend blijkt dat het al weer een stuk beter gaat met Skippy, hij heeft de nacht goed doorstaan. En Marjolein? Die was blijkbaar zo diep in slaap gevallen dat ze de telefoon die nacht niet meer heeft gehoord. Het schuldgevoel is van haar gezicht af te lezen. Helemáál als ik vertel wie ik uiteindelijk heb moeten bellen...

Bron foto