Zelfhulp?

Tussen twee afspraken door ga ik nog gauw even naar het toilet. Terwijl ik een klein sprintje trek, bedenk ik me dat het al de zoveelste keer vandaag is. Als het dan ook nog onaangenaam aanvoelt weet ik het zeker, ik heb alle kenmerken van blaasontsteking.

Maar veel tijd om erover na te denken heb ik niet, de volgende patiënt zit al te wachten. Als ik niet veel later weer moet plassen neem ik gauw een handschoen en een potje mee. Meten is weten! Vervolgens zet ik mijn eigen urine-onderzoek in en bevestigt de uitslag mijn vermoedens: blaasontsteking.

Ik kijk gauw op de website van mijn huisarts, maar die is op dat moment alleen nog maar bereikbaar voor spoedgevallen. En dit is vervelend, maar geen spoed. Alhoewel ik me wel een beetje zorgen maak over het operatieprogramma die middag. Als ik bezig ben met opereren en steriel sta, dan kan ik niet even tussendoor naar het toilet. Hoe ga ik dat nou doen?

Terwijl ik daar over nadenk, bekijk ik in onze apotheek de voorraad antibiotica. Bij bijtwonden weet ik ondertussen uit ervaring wel welke antibiotica ze voorschrijven en in welke dosering. Maar dit is de eerste keer dat ik blaasontsteking heb en ik heb geen idee wat de huisarts daarvoor meegeeft. Zou het hetzelfde antibiotica zijn dat ikzelf aan honden met deze klachten voorschrijf? Ik besluit de gok maar niet te nemen. Bovendien staat het idee van tabletten met rundvleessmaak me ook niet helemaal aan...

Het operatieprogramma overleef ik wonderwel met een aantal goed getimede plaspauzes. Wanneer ik de volgende dag met mijn huisarts bel, moet hij wel een beetje lachen om het feit dat ik zelf al urine-onderzoek heb gedaan. Ik krijg een receptje voor antibiotica. Met perziksmaak gelukkig.

Bron foto