Een lastige ingreep

Terwijl het zweet op mijn voorhoofd begint te parelen, doe ik een nieuwe poging. Ik schud even mijn schouders los en vraag de assistente om me een pincet aan te geven. Op de achtergrond klinkt een doordringend gepiep en knipperen rode lampjes. Ik tuur naar de structuren maar zie niet wat ik zoek. De assistente vraagt of ze me extra moet bijlichten. Ik knik. Terwijl ze voorzichtig bijschijnt, zie ik eindelijk waar ik naar op zoek was. Maar mijn pincet heeft keer op keer onvoldoende grip om het vast te grijpen. Moet ik de hulp van een collega inschakelen?

Ik haal nogmaals diep adem en laat mijn pincet weer in de diepte verdwijnen. Deze keer voel ik dat ik het goed vast heb. "Niet te snel en te hard trekken deze keer!" spreek ik mezelf streng toe. Langzaam en geconcentreerd begin ik de pincet omhoog te bewegen. Met succes dit maal. "Yes, gelukt!" roept de assistente zichtbaar opgelucht. Het gepiep houdt op en de rode flikkerende lampjes kleuren naar een geruststellend groen.

In mijn hand houd ik het stukje papier wat in de printer bekneld was geraakt. Als dierenarts moet je ook soms andere dingen maken.

Bron foto