Leonore legt de telefoon neer en kijkt me met een vies gezicht aan. "Er komt zo een maden-konijn aan". Dan is het mijn beurt om vol walging op te kijken. "Ah nee, echt?"
Bij warm weer worden vliegen aangetrokken door de ontlasting die bij konijntjes soms onder de staart blijft plakken. Deze vliegen leggen vervolgens eitjes waaruit maden komen. En die maden hebben honger en vreten vervolgens het konijn letterlijk met huid en haar op.
Elke keer als ik weer met zo'n konijn geconfronteerd word, weet ik wat me te wachten staat. Maar toch gaat er elke keer weer een vlaag van walging door me heen als ik het konijn oppak om onder staart te kijken. Al die vieze maden, die al rondkrioelend een gat in het konijn hebben gevreten. Het beeld zou niet misstaan in een slechte horrorfilm.
Ik houd mijn gezicht professioneel in de plooi en verman me. Ik probeer de schade in te schatten en bespreek prognoses en behandelopties met de eigenaren. Die overigens niet zelden óók in shock verkeren van wat ze net hebben gezien.
En daar sta je dan, samen met de assistente met een pincet alle maden uit het wondgebied te plukken. Ik denk terug aan het meisje wat laatst op een feestje tegen me zei "Ben je dierenarts? Dat lijkt me nou zo'n mooi beroep!"
Reageer op dit bericht