IJsjes tussen de lijken

Het is een mooie zonnige dag wanneer ik van de ene vestiging naar de andere rijd. Nog een uurtje afspraken daar doen en dan is het weekend. Tijdens een korte tussenstop bij het tankstation valt mijn blik op de vriezer vol ijsjes. Ik kan me niet inhouden en neem twee Festini's met perensmaak mee. Eentje voor assistente Daphne en natuurlijk ook eentje voor mijzelf. Gisteren was een hectische dag, dus wij hebben wel een ijsje verdiend.

Op de praktijk aangekomen kijk ik op de klok. Mooi! Nog een kwartiertje voordat de afspraken beginnen, dus tijd genoeg om van van onze ijsjes te genieten. Blij tover ik de Festini's te voorschijn en zwaai er mee naar Daphne. Die kijkt blij maar zegt vervolgens serieus: "Oh, nou we moeten eigenlijk gelijk aan de slag. Er is net een hond binnengekomen met een grote scheur in het zoolkussen. Het bloed als een malle, de wachtkamer ziet er al uit alsof er een massamoord heeft plaatsgevonden."

Een beetje beteuterd kijk ik naar de ijsjes in mijn hand. Tegen de tijd dat we deze patiënt afgerond hebben, zullen de Festini's veranderd zijn in een plasje zoete drab. Daphne ziet mijn gezicht en lijkt een idee te hebben. "Waarom bewaren we ze niet even in de vriezer?" "Onze koelkast heeft geen vriesvak" zeg ik. "Nee, ik bedoel die in de schuur!" antwoord ze. 

In de schuur staat inderdaad een enorme vriezer. Deze is alleen niet bedoeld voor het bewaren van ijsjes maar voor de opslag van overleden dieren. Ik kijk haar aan, "Tussen de lijken?" "Ach ja, die zitten in hermetisch afgesloten zakken en onze ijsjes zijn toch ook verpakt? Trouwens ik leg ze wel ergens aan de zijkant.

Hoofdschuddend kijk ik toe terwijl Daphne met de twee ijsjes naar de schuur vertrekt.