Vlak na mijn afstuderen had ik een korte waarneming bij een kleine praktijk in een Brabants dorpje. Ik woonde destijds nog in Utrecht dus elke dag kachelde ik in mijn oude Toyota Starlet naar het praktijkje onder de rivieren. Deze praktijk werd gerund door een oudere en bijzonder autoritaire dierenarts genaamd Habe.
Niet alleen leek het zijn hobby om zeer luidkeels te verkondigen wat ik allemaal fout had gedaan, Habe hield er qua diergeneeskunde soms nogal ouderwetse denkbeelden op na. Omdat hij niet het type was dat open stond voor nieuwe ideeën en mijn waarneming maar vier weken zou duren, liet het allemaal maar een beetje begaan. Wél maakte ik in mijn hoofd lijstje hoe ik het zelf later allemaal beter zou doen.
Een van die dingen op het lijstje was het zorgen voor goed gesteriliseerde chirurgische instrumenten. De praktijk van Habe beschikte namelijk niet over een autoclaaf (apparaat om chirurgische instrumenten steriel mee te maken) maar gebruikte hier een oven voor. Niet alleen betwijfelde ik ten zeerste of na 10 minuutjes op 120 graden alle bacteriën en virussen echt morsdood waren, er bleek nóg een hele goede reden om niet met een oven te werken.
De oven was namelijk ook nog eens stokoud waardoor deze niet vanzelf afsloeg. De assistentes moesten daarom een eierwekker zetten zodat ze wisten wanneer het operatiesetje eruit kon en de oven uit moest. Zo ook die bewuste avond...
Het avondspreekuur was door het hechten van een enorme vechtwond erg uitgelopen en ik wist dat assistente Elsje eigenlijk snel naar huis moest. "Ga maar Elsje, ik haal nog wel snel even een dweil door de praktijk, kun jij snel naar je kinderen" sprak ik tegen haar. "Fijn! Let je wel op de eierwekker, en zet jij dan de oven uit?" antwoordde ze opgelucht.
Die avond lag ik na de lange terugreis weer lekker te slapen in mijn Utrechtse studio toen ik om drie uur 's nachts plotseling wakker schrok. De oven! Ik had ergens tijdens het dweilen wel de eierwekker gehoord maar kon me niet herinneren dat ik de oven had uitgezet. Lichte paniek maakte zich van mij meester. Wat moest ik nu doen? In het holst van de nacht het hele eind terugrijden naar de praktijk? Maar als ik niets deed fikte misschien wel de hele praktijk af!
Dus haalde ik heel diep adem, schraapte al mijn moed bij elkaar en pakte mijn telefoon.
"Habe, sorry dat ik je 's nachts stoor maar ik heb iets heel doms gedaan..."
Reageer op dit bericht