De afspraken voor vandaag zitten er bijna op, als ik van de assistente te horen krijg dat er met spoed nog een patiënt aankomt. Het blijkt een hond te zijn die chocolade heeft gegeten. Een veel voorkomend probleem in de decembermaand. Want rond Sinterklaas en kerst staan vaak allerlei chocolade lekkernijen in huis. En het is misschien voor ons mensen ook niet goed om er teveel van te eten, maar chocolade kan voor honden giftig en zelfs dodelijk zijn.
Een kleine twintig minuten later staat mevrouw van Eel met haar labrador Max in de spreekkamer. Terwijl hij kwispelend de ruimte verkent, steekt zij van wal. Ze vertelt hoe ze afgelopen weekend een avonddienst met haar collega Anna heeft geruild, zodat zij met haar gezin Sinterklaas konden vieren.
Als bedankje voor deze ruil, heeft haar collega een chocoladeletter door de brievenbus gegooid. Ze wist immers dat mevrouw van Eel dol is chocolade. Maar wat haar collega Anna niet wist, is dat zij een hond heeft, die óók dol is op chocolade. Dus toen labrador Max de chocoladeletter op de deurmat vond, had hij deze binnen enkele minuten verorberd. Het enige wat zijn baasje nog aantrof was de versnipperde verpakking.
Omdat het van belang is te weten hoe lang geleden Max de letter heeft opgegeten, vraag ik mevrouw van der Eel om haar collega op te bellen en te informeren wanneer zij de chocoladeletter bezorgd heeft. Als ze aan de telefoon het verhaal tegen haar collega Anna vertelt, hoor ik die aan de andere kant van de lijn een verschrikt een gil slaken. Maar gelukkig blijkt het niet allemaal niet al te lang geleden gebeurd te zijn, en kunnen we volstaan met een braakopwekkende injectie en het toedienen van een toxine-bindend middel.
Wanneer Max weer naar huis mag, staat hij alweer met een schuin oog naar de koekjespot in de spreekkamer te loeren. Mevrouw van Eel ziet het ook en zegt: "Een echte Labrador hé, eten is echt hun lust en hun leven." We moeten er allebei hartelijk om lachen.
Reageer op dit bericht