Het is zondagochtend wanneer ik word gebeld door mijn collega. Zij heeft dit weekend dienst, maar haar vriend is tijdens het klussen gewond geraakt en moet nu naar de huisartsenpost. "Mique, kun jij alsjeblieft de dienst even overnemen? Ik heb rond half 11 twee afspraken op de praktijk ingepland."
Ik zeg dat het geen enkel probleem is. Maar eigenlijk heb ik wel een klein probleempje, mijn zeven jaar oude nichtje Brechtje logeert namelijk dit weekend bij mij. Er zit niets anders op dan haar mee te nemen naar de praktijk.
Aangekomen op de praktijk zijn de patiënten nog niet gearriveerd. Om het voor mijn nichtje een beetje leuk te houden, trek ik haar een van onze korte witte jasjes aan. Ergens vind ik nog een afgedankte stethoscoop die ik om haar nek hang.
Tijdens de afspraken staat Brechtje ademloos toe te kijken hoe ik samen met de assistente de spoed-afspraken afhandel. Mijn laatste patiënt is een konijn dat al het hele weekend niet wil eten. Als snel blijkt dat het goed mis is, het konijn ligt als een slappe vaatdoek op de behandeltafel en heeft fikse ondertemperatuur. Het blijkt dat de uitgang van de maag geblokkeerd is en gesondeerd moet worden. Ik bespreek de risico's met de eigenaren en een beetje bedrukt vertrekken ze naar huis.
Het sonderen lijkt voorspoedig te verlopen en mijn nichtje staat vol interesse mee te kijken. Maar dan gaat het toch fout, het konijntje gaat opeens hard achteruit en ondanks al onze inspanning kunnen we haar niet redden. Ik baal en wil hartgrondig vloeken, maar bedenk net op tijd dat mijn jonge nichtje naast me staat en slik de krachttermen weer in. Ik vertel haar dat het konijntje heel ziek was, we hem niet beter hebben kunnen maken en dat hij nu dood is. Ze trekt een serieus gezicht en knikt.
Dan rond ik de laatste zaken op de praktijk af, en vertrekken we naar huis. De rest van de dag probeer ik zoveel mogelijk leuke dingen met mijn nichtje te doen om haar de situatie met het dode konijn te laten vergeten.
Maar als ze 's middags opgehaald wordt door haar moeder blijkt dat die missie niet geslaagd is. Enthousiast rent ze naar haar moeder toe en roept blij uit: "Mama! Ik mocht mee naar het werk van Mique. En er was een puppy die pijn had aan zijn poot en een zieke konijn. En die ging toen dood!
Haar moeder kijkt me aan en trekt haar wenkbrauw op. Ik kan alleen maar een beetje verontschuldigend glimlachen.
Reageer op dit bericht