Als ik 's ochtends wakker wordt, is een branderige gevoel in mijn linkeroog het eerste wat opvalt. Wanneer ik vervolgens in de badkamerspiegel kijk, staart een rood doorlopen oog mij aan. Een fikse oogontsteking concludeer ik.
Bij mijn huisarts kan ik pas 's middags terecht, dus tot die tijd moet ik even doorbikkelen. Als ik op mijn werk ben, blijkt mijn ontstoken oog het felle TL-licht in de spreekkamer niet te waarderen. Het knijpt constant samen en de tranen lopen me letterlijk over de wang.
Aan het eind van de ochtend komt mevrouw van Schaik met haar vijftienjarige poedeltje Mimi binnen. Twee dames van een respectabele leeftijd. Helaas gaat het niet zo goed met het hondje, haar hartprobleem is de laatste maanden sterk verslechterd en ondanks de medicatie wordt ze steeds benauwder. Samen komen we tot de conclusie dat het voor Mimi het beste is om haar in te laten slapen.
Terwijl ik de euthanasie uitvoer, merk ik dat mijn oogontsteking steeds erger wordt. Mijn oog knijpt steeds heftiger dicht en traant nog erger dan voorheen. Een fikse loopneus is het gevolg. Subtiel probeer ik de tranen van wang te vegen en niet al te luid te snotteren.
Maar mevrouw van Schaik ziet het toch en denkt dat ik heftig geëmotioneerd ben. De oude dame pakt mijn hand vast en zegt: "Geeft niet hoor meisje, ik ben ook best een beetje verdrietig."
Ik besluit wijselijk mijn mond te houden en haar niet de ware reden van mijn tranen te vertellen.
Reageer op dit bericht