Zonder broek

"Dit is een spoedgeval! Het is spoed!" klinkt er uit de wachtkamer. De eigenaresse van kat Pip heeft het ook gehoord, want ze kijkt me vragend aan. Ik zet haar kat terug in haar mandje en vraag of ze heel even weer in de wachtkamer wil plaatsnemen terwijl ik poolshoogte ga nemen.

Daar krijg ik niet eens de tijd voor, want een man met een kletsnatte labradorpup komt de spreekkamer al ingestormd. Hij zet de hond voor mijn neus op de behandeltafel terwijl hij iets onsamenhangends uitroept over dat hij zijn hond van de verdrinkingsdood heeft gered.

De pup zit ondertussen rustig om zich heen te kijken en begint enthousiast te kwispelen wanneer hij de glazen pot met koekjes in het oog krijgt. Ik heb sterke twijfels over of deze pup een echt spoedgeval is, maar de man is dusdanig in paniek dat ik het spel een beetje meespeel en het spoedprotocol uitvoer.

Wanneer ik daarmee klaar ben en bevestigd heb dat er niets aan de hand is, is de man gelukkig dusdanig gekalmeerd dat hij eindelijk kan vertellen wat er precies gebeurd is. Terwijl hij zijn verhaal doet, komt een van de assistentes de spreekkamer binnen om zijn gegevens te noteren. Ik zie haar een zeer verbaasde blik op de man werpen. Dan trekt ze haar gezicht weer in de plooi en gaat verder met waarmee ze bezig was.

Ondertussen vertelt de man dat hij vandaag voor het eerst met zijn twaalf weken oude pup een balletje ging gooien. Toen de bal per ongeluk in de sloot raakte, sprong zijn hond er met een grote plons achteraan. Nu kunnen labradorpups prima zwemmen, maar toch raakte de man dusdanig in paniek dat hij zijn kleren uittrok en ook in de sloot sprong. Nadat hij zijn pup 'gered' had, is hij direct in de auto gestapt en naar onze kliniek gereden.

Als ik hem voor de vijfde keer verzekerd heb dat er niets aan de hand is met zijn hond, is de man eindelijk gerustgesteld en loopt de spreekkamer uit. En dan snap ik opeens waarom de assistente net zo vreemd keek.

Blijkbaar is hij door alle commotie vergeten om na zijn frisse duik zijn broek weer aan te doen. Omdat hij tegenover mij aan de behandeltafel stond, was het mij nog niet opgevallen. Maar nu hij de spreekkamer uitloopt heb ik vol zicht... op zijn onderbroek.

Nooit meer een blog missen? Volg me dan op Facebook!

Bron afbeelding