De Jack Russel genaamd Tommie kijkt een beetje sip uit zijn ogen. En dat is te begrijpen, want uit de röntgenfoto's die wij net gemaakt hebben, blijkt dat er iets vast zit in zijn darmen. Helemaal zeker weten we het niet, maar we vermoeden dat het een van de kastanje is waar hij volgens zijn baasje vaak mee speelt.
Terwijl de assistentes druk bezig zijn om de operatiekamer in gereedheid te brengen, spreek ik de laatste details met zijn eigenaresse door. Als gevolg van de obstructie van zijn darm heeft Tommie de afgelopen dagen geen voedsel binnen kunnen houden, dit heeft hem flink verzwakt en maakt de ingreep niet bepaald zonder risico. Als ik haar telefoonnummer gecontroleerd heb, druk ik haar daarom op het hart om goed bereikbaar te zijn voor het geval dat we iets willen overleggen.
Een ruim half uur later heb ik de buik van hond Tommie geopend en onderzoek de darmen. Het duurt niet lang voordat we de obstructie hebben gevonden. Het blijkt inderdaad een kastanje te zijn die alle ellende heeft veroorzaakt. Wanneer we de rest van de darmen en de maag langslopen om ons ervan te verzekeren dat we niets hebben gemist, zie ik opeens een afwijkend plekje op een van de leverlobben. Ik vertrouw het voor geen meter en vraag een van de assistentes om zijn eigenaresse te bellen en te vragen of het goed is dat we een biopt nemen. Ik wil graag uitsluiten dat het een tumor is.
Na vijf minuten steekt de assistente haar hoofd weer om de deur van de operatie-ruimte en verzucht: "Ik heb zowel het vaste als het mobiele nummer meerdere keren gebeld, maar ze neemt niet op. En er is ook geen voicemail of antwoordapparaat wat ik kan inspreken."
Ik zucht geërgerd, ik had haar immers nog zó gevraagd om bereikbaar te zijn. Ik besluit om toch het biopt te nemen, want als later blijkt dat ze het toch gewild had, dan zou Tommie nogmaals geopereerd moeten worden.
De operatie verloopt verder zonder noemenswaardige bijzonderheden en tot mijn opluchting komt de hond vrij vlot bij uit de narcose. Het is duidelijk een Jack Russel met karakter, want ondanks dat hij een pittige operatie operatie heeft gehad, blaft hij er al weer snel lustig op los.
Als ik de eigenaresse wil bellen om het goede nieuws over de operatie te vertellen, blijkt ze in gesprek. Ik probeer het vijf minuten later nogmaals, maar de lijn is nog steeds bezet. Als ik even later wederom bel en weer de 'in gesprek' toon krijg, komt de stoom uit mijn oren en gooi ik geïrriteerd de hoorn op de haak.
Die irritatie kan ik ook moeilijk onderdrukken als ze een kwartier later eindelijk terugbelt om te vragen hoe het met haar hond is. Over het feit dat we haar niet konden bereiken doet ze zelf heel luchtig.
Later die week heb ik avonddienst, en belt dezelfde mevrouw om elf uur 's avonds omdat ze een dringende vraag heeft over de medicatie van Tommie. Gelukkig zijn wij wél goed bereikbaar.
Reageer op dit bericht