Als dierenarts is het hebben van een sterke maag over het algemeen geen overbodige luxe, zo ook deze ochtend. De tweede afspraak is namelijk een Boerboel die een konijnen-knuffel heeft opgegeten. Uit de röntgenfoto blijkt dat de knuffel nog in de maag zit, dus ik besluit om de hond te laten braken. Dit in de hoop dat het knuffeltje er op deze manier uit komt en we niet tot chirurgie over hoeven te gaan.
Niet veel later sta ik samen met de eigenaresse van Beer en haar dochtertje in de spreekkamer. Een deel van de vloer heb ik al afgedekt met absorberende matjes als ik hem een injectie geef om het braken op te wekken. Het duurt niet lang voordat Beer zich zichtbaar misselijk begint te voelen.
Wanneer niet veel later de maaginhoud van Beer het afgedekte deel van de vloer is terechtgekomen, blijkt ook het knuffelkonijntje meegekomen te zijn. "Yes!" roept de vrouw uit de grond van haar hart. "Ze is eruit!" Ik bedenk dat ik toch best een bijzonder beroep heb. Want in welk vak maak je nou mee dat mensen boven een berg braaksel staan te juichen?
Blij met de goede afloop wil ik troep opruimen, als de vrouw opeens "Wacht!" uitroept. Ik kijk haar verbaasd aan. "Zou ik het knuffeltje toch mee naar huis kunnen nemen?" vraagt ze, terwijl ze een beetje bloost. Ik kijk bedenkelijk naar het knuffeltje tussen de half verteerde voedselresten. "Is dit de lievelingsknuffel van uw dochter?" vraag ik terwijl ik met een handschoen voorzichtig het afgeknuffelde konijntje uit de viezigheid vis en in een plastic zakje doe. De vrouw kleurt nog een tint roder en zegt met zachte stem een beetje beschaamd: "Nee. Pluisje is van mij..."
Bron afbeelding
Geweldig haha
BeantwoordenVerwijderen