Als ik het lichamelijk onderzoek van maltezer Luca heb afgerond, slaak ik een zucht. Ik kijk naar de hond en om heel eerlijk te zijn weet ik niet waar ik moet beginnen. Want Luca heeft niet alleen een akelig slecht gebit en twee chronisch ontstoken oren, maar daarnaast ook nog een fikse hartruis. Door de artrose kan hij zich maar moeizaam bewegen en hij is behoorlijk mager. Aangezien zijn eigenaren lieten vallen dat hij opvallend veel drinkt, zou het me niet verbazen als zijn lever of nieren ook niet helemaal goed meer functioneren.
Omdat dit niet klachten zijn die in de afgelopen twee weken zijn ontstaan, kijk ik snel in de computer wanneer we de hond voor het laatst gezien hebben. Het blijkt in 2008 geweest te zijn.
Het is al een tijdje geleden dat we Luca voor het laatst gezien hebben." begin ik voorzichtig, om vervolgens de klachten op een rijtje te zetten. "Zijn jullie misschien in de tussentijd bij een andere dierenarts voor deze problemen geweest?" probeer ik nog, ze zouden immers niet de eerste zijn die bij meerdere dierenartsen komen.
De vrouw schudt haar hoofd en zegt: "Nee, we zijn inderdaad al een tijdje niet meer bij een dierenarts geweest. Maar Luca heeft eigenlijk nooit iets." Ik kijk naar het magere hondje met al zijn klachten, en ben het niet bepaald met haar uitspraak eens.
"Kijk, hij liep wel vaak met zijn kop te schudden en hij wil al sinds vorige zomer geen harde brokjes meer eten. Maar ja, hij piepte niet, dus het leek ons niet dat hij pijn had." gaat de vrouw verder. Ik maak nog een voorzichtige opmerking over het vermageren en het feit dat Luca nauwelijks nog meer een blokje om kan lopen, maar dat wordt met een "Ja, maar dat is de ouderdom." afgewimpeld.
Dan doet haar man zijn mond open en zegt: "Luca is gewoon op. We willen hem laten inslapen."
Dit verzoek had ik natuurlijk al zien aankomen. En eigenlijk denk ik dat het in dit stadium voor de hond misschien wel het beste is. Al Luca's problemen zijn in principe prima te behandelen, maar de optelsom van alles bij elkaar maakt het vrij lastig. Als ze toch maar eerder waren gekomen!
Terwijl deze gedachten door mijn hoofd razen, begint de vrouw zachtjes te snikken. Haar man zie ik ook verwoede pogingen doen om zijn tranen weg te slikken. Ik realiseer me dat het echt geen opzet van hun kant is. Ze houden oprecht van hun hondje Luca, maar door onwetendheid hebben ze niet doorgehad wat er allemaal aan de hand was. Tot nu, en nu is het eigenlijk een beetje te laat.
Ik sta voor een dilemma. Van de ene kant zou ik ze willen vertellen dat wanneer ze jaarlijks op gezondheidscontrole bij een dierenarts waren geweest, we een hoop van deze problemen in een vroeg stadium hadden kunnen oplossen. Of in ieder geval beter hadden kunnen behandelen. Zo hadden we Luca een hoop pijn en ellende kunnen besparen.
Maar van de andere kant zie ik hun verdriet en vraag me af of dit het juiste moment voor een donderpreek over het nut van gezondheidscontroles is. Schiet ik er iets mee op om ze tijdens het inslapen van hun hond ook nog eens met een enorm schuldgevoel op te zadelen?
Toch besluit ik om voorzichtig het onderwerp nog even aan te snijden. Niet meer voor Luca, maar voor hun volgende hond.
Zo triest dit, ik benijd jullie je beroep echt niet. Heb op de hondenschool ook wel eens mensen met een doodzieke hond naar de dierenarts gestuurd, mensen hadden het echt niet in de gaten denk ik. "Alle pups waggelen toch" (graatmager en uitgedroogd, was levershunt), of "hij heeft het gewoon warm" (hartslag 220, was hartfalen).
BeantwoordenVerwijderenDan heb ik hem trouwens ook zitten hoor.
Denk wel dat het bij jullie vaker voorkomt dan dat je hier laat merken. Knap dat jullie dat toch telkens weer netjes aanpakken, althans, in dit stukje vind ik dat van wel.
Dankjewel voor je lieve reactie Marlies, en wat ontzettend fijn dat je mensen naar hun dierenarts stuurt als het 'niet pluis' voelt.
Verwijderen