Als ik de telefoon opneem, duurt het even voordat ik de vrouw aan de andere kant van de lijn goed kan verstaan. De eerste dertig seconden hoor ik namelijk alleen maar een heftig snikken. Als ze zich uiteindelijk een beetje herpakt heeft, begrijp ik uit haar verhaal dat haar kat Pommie plotseling niet meer kan lopen.
Ik schat in dat het nu niet heel zinvol is om telefonisch meer informatie uit haar te krijgen. Dus vraag ik haar om direct naar de kliniek te komen, maar druk haar wel op het hart om voorzichtig te doen op de weg. Want aan haar stem te horen zou ze het liefst met 100 km/h naar de praktijk scheuren.
Een kwartier later staat ze met haar dochter in mijn spreekkamer, het mandje met de jonge kater Pommie houdt ze stevig tegen haar borst geklemd. De dikke mascara-strepen op haar wangen verraden dat er al menig traan gevloeid is.
De kat is duidelijk minder van slag, want wanneer ik het deurtje van het mandje open maak, steekt hij brutaal zijn kop eruit. Nog voordat ik hem kan pakken, komt hij zelf al het mandje uit lopen en kijk op zijn gemak een beetje om zich heen.
Eenmaal uit het mandje observeer ik de kat die voor mij op de tafel staat. De ondervoet van zijn linker achterpoot is flink gezwollen en het is duidelijk dat hij daar liever niet op staat. De kat is flink kreupel, maar toen mij aan de telefoon werd verteld dat hij niet meer kon lopen had ik me eigenlijk toch iets ernstigers voorgesteld.
Terwijl ik samen met de assistente de poot onderzoek vinden we twee kleine gaatjes. Precies het formaat van de hoektanden van een andere kat. Op dat moment begint de vrouw hartverscheurend te snikken. Een beetje verwonderd kijk ik op. "Ze is bang dat hij ingeslapen moet worden" verduidelijkt de dochter het verdriet van haar moeder.
Aangezien kat Pommie enkel een ontstoken poot heeft als gevolg van een bijtwond en verder blaakt van gezondheid, lijkt me dat niet bepaald aan de orde. Dus ik leg zijn eigenaresse uit wat er aan de hand is, en dat we dit over het algemeen prima kunnen genezen met antibiotica en pijnstilling. Beetje bij beetje lijkt ze een wat meer gerustgesteld te worden. Nadat alle instructies over de medicatie doorgenomen zijn, nemen we afscheid.
Maar net voordat de deur van de spreekkamer dichtvalt, draait de vrouw zich nog een keer om, kijkt me doordringend aan en vraagt nog een steeds beetje ongelovig: "Dus hij gaat écht niet dood?"
oooh zo sneu dat mensen dan zoveel verdriet hebben, wat uiteindelijk zoveel meevalt. Geeft wel aan hoeveel ze om de dieren geven.
BeantwoordenVerwijderenAch gos, wel heel lief ook.
BeantwoordenVerwijderen