Een timide meisje van in de twintig staat tegenover me in de spreekkamer. In haar handen houdt ze haar ratje Bink. We hebben elkaar de laatste tijd al een aantal keer gezien. Eerst heb ik bij Bink een tumor verwijderd en daarna kreeg hij ook nog eens een fikse bronchitis.
En nu heeft de drie-jarige Bink weer een nieuwe tumor. In theorie kunnen we hem wederom opereren, maar we betwijfelen beiden of hij nog een operatie wel zal doorstaan. Na lang praten komen we tot de conclusie dat het voor Bink misschien het beste is om hem in te laten slapen.
Terwijl ik de spullen pak, laat ze Bink een beetje over de tafel wandelen. Hij zwalkt als een dronkenman van links naar rechts. "Kijk" zeg ik "Zijn coördinatie is opeens ook heel slecht, misschien is er toch meer aan de hand."
Het meisje pakt verlegen haar ratje weer vast en houdt hem weer tegen haar borst geklemd. Zachtjes zegt ze: "Nou eigenlijk... Ik wist wel dat dit er aan zat te komen. Dus ik heb 'm voordat ik weg ging een drupje van mijn vaders rum gegeven. Dan heeft hij misschien niet zo door wat er met hem gaat gebeuren."
Ahw ... :(
BeantwoordenVerwijderen