Dikke tranen

Net voordat ik de volgende afspraak wil binnenroepen houdt assistente Mariëtte me tegen. "Officieel is mevrouw de Zwart met haar kat nu aan de beurt, maar misschien kun je eerst de afspraak van daarna doen. Het gaan om drie zieke konijntjes, eentje is volgens mij al dood en bij de andere twee scheelt het vrees ik niet veel."

Nadat ik de deur naar de wachtkamer heb geopend, heb ik ze al snel tussen de wachtende mensen ontdekt. In een hoek zitten een moeder en dochter met betraande gezichten en een kartonnen doos op schoot. Omdat beiden hardop zitten te snikken vinden de andere wachtenden het geen probleem om ze even voor te laten. De mevrouw die eigenlijk aan de beurt was fluistert het tweetal nog bemoedigend "Sterkte" toe. 

Eenmaal binnen in de spreekkamer werp ik een blik in de kartonnen doos. Mariëtte had het goed ingeschat, een van de konijntjes ligt al levenloos op zijn zij. De andere twee zijn in een vergevorderd stadium van doodgaan. Ik zie in een oogopslag dat ik deze twee niet meer ga redden, maar voor de vorm doe ik nog een lichamelijk onderzoek om me vervolgens tot de vrouw en haar dochter te richten. 

Ik leg uit dat ik de twee overgebleven konijntjes niet meer kan genezen en dat inslapen de meest humane optie is. Tussen de steeds luider wordende snikken door geeft de vrouw mij akkoord en ik bereid de spullen voor. De ijselijke gil die ze vervolgens slaakt wanneer ik de konijntjes een injectie met het euthanasie-middel geeft, had van mij niet gehoeven, maar desalniettemin heb ik erg met ze te doen. 

Zeker wanneer de vrouw later vertelt dat de konijntjes hun eerste huisdieren waren. Wekenlang hadden ze zich ingelezen in de verzorging en alles nauwgezet voorbereid voor de komst van de beestjes. De afspraak voor hun eerste vaccinatie stond al bij ons gepland. Vier dagen geleden hadden ze het drietal opgehaald. Al die tijd hadden ze blij door hun hok gehuppeld en goed gegeten. En nu waren ze plotseling dood. 

"Wat hebben we fout gedaan? Wat hebben we toch verkeerd gedaan?" jammert de vrouw zachtjes. Ik leg uit dat de konijntjes waarschijnlijk een ernstig virus hebben opgelopen. Degene waartegen ze binnenkort gevaccineerd zouden worden. Nadat ik meerdere keren heb benadrukt dat de dood van de konijntjes echt niet door gebrekkige verzorging kwam of op een andere manier hun te verwijten valt, bedaren ze een beetje. 

Wanneer moeder en dochter naar huis vertrekken, zegt ze nog zachtjes snikkend: "We nemen nooit meer huisdieren." Ergens kan ik haar wel begrijpen, dit was wel een erg ongelukkige eerste ervaring met het hebben van huisdieren. En met de dierenarts...

Nooit meer een blog missen? Volg me op Facebook!

Bron afbeelding