Het blijkt een wat oudere mevrouw te zijn die niet voor zichzelf belt maar voor haar volwassen zoon. Zijn hond vertoont opeens vreemd en overdreven hyper gedrag. Ik vertrouw het niet en vraag haar om zo snel mogelijk met de hond naar de praktijk te komen. Maar omdat haar zoon ergens anders woont en geen eigen vervoer heeft, moet ze eerst hem en de hond gaan ophalen voordat ze naar de kliniek kan komen.
Als ze dan eindelijk bij mij in de spreekkamer staan, verwonder ik me een beetje over deze moeder-zoon combinatie. Zij is het prototype 'keurige dame' met haar parel-oorbellen, keurige bloes en gekapte haren. Haar zoon is gekleed in een verwassen zwart shirt en een broek met camouflage print. Ondanks zijn stoere outfit oogt hij onzeker en gespannen. Ze worden vergezeld door de Mechelse herder Jack die luid blaffend tegen me opspringt.
Ik probeer te achterhalen wat er gebeurd kan zijn, maar ik krijg weinig informatie uit de jongen. Wat ik eruit opmaak was er ogenschijnlijk niets aan de hand met Jack maar werd hij gedurende de avond opeens heel druk. Ik besluit een lichamelijk onderzoek te doen. De hond heeft inderdaad een hoge hartslag, lichte verhoging en de slijmvliezen ogen wat rood. Maar sommige dieren hebben deze verschijnselen alleen al vanwege het feit dat ze gestrest zijn door het dierenartsbezoek.
Ik vraag hem nogmaals of de hond iets vreemds gegeten kan hebben. Zo kan bijvoorbeeld chocolade bij honden hyperactiviteit veroorzaken. "Nou ja... misschien is er wel iets dat hij te pakken gekregen kan hebben" zegt de jongen zachtjes terwijl hij zijn ogen neerslaat. Als ik informeer wat Jack mogelijk gegeten kan hebben, is het even stil. Dan schraapt hij zijn keel en zegt mogelijk nog zachter: "Er was gisteren een feestje bij mij thuis en misschien hebben mensen speed of XTC laten slingeren en heeft hij dat te pakken gekregen."
Terwijl hij dit vertelt zie ik het gezicht van zijn keurige moeder even van kleur verschieten. Ze werpt een snelle blik vol afschuw op haar zoon, die opeens wel heel nauwkeurig zijn schoenen staat te bestuderen. Zelf probeer ik mijn blik professioneel in de plooi te houden als ik doorvraag over het eventuele tijdstip van inname en de mogelijke hoeveelheden.
Ik begeleid ze naar de wachtkamer zodat ik kan overleggen met de experts van het Vergiftigingen Centrum. Als ik de deur achter me dichttrek, denk ik: "Ai, die heeft wel even wat op te biechten."
Nooit meer een blog missen? Volg me op Facebook!
Reageer op dit bericht